“Iedereen keert graag terug naar huis”
Vluchtelingen krijgen gezicht en stem dankzij ‘Ons Verhaal’
Vormingplus Limburg wil via het project ‘Ons verhaal’ mensen en organisaties een gezicht geven van wie de stem niet altijd wordt gehoord. Liana, Mohamad en Nafisa mochten de spits afbijten en vertellen in een video hoe ze uit hun geboorteland zijn gevlucht op zoek naar een nieuw leven in een vreemd land. “Hoewel ik me hier nu thuisvoel, mis ik vandaag nog altijd mijn thuisland en familie.”
Wereldwijd zijn er 27,4 miljoen vluchtelingen geregistreerd in een ander land dan dat van herkomst. Ze zijn op de vlucht voor oorlog of omdat ze vervolgd worden omwille van hun politieke of religieuze overtuiging, hun geslacht, ras, nationaliteit of geaardheid. Elke vluchteling heeft zijn of haar verhaal.
Zo vluchtte Nafisa Ranini (52) achttien jaar geleden uit Afghanistan naar België om te ontsnappen aan de oorlog. “De situatie is er vandaag nog niet veel veranderd”, vertelt Nafisa. “In Afghanistan was ik lerares wiskunde, vandaag werk ik bij het Onthaalbureau van de Open School in Sint-Truiden. Het is niet makkelijk geweest om een nieuw leven op te bouwen samen met onze drie kinderen. De taal en de cultuur zijn nieuw, maar ik heb heel veel geleerd van mijn buurvrouw. Hoewel ik me hier nu thuisvoel, mis ik vandaag nog altijd mijn thuisland en familie. Je kan het vergelijken met op vakantie gaan, iedereen keert na een aantal dagen of weken graag terug naar huis. Naar je eigen bed, je eigen vertrouwde omgeving. Dat gemis zorgt vaak voor stress, zeker op feestdagen.”
Alles kwijt
Mohamad Mahrour (47) volgde zijn dochter drie jaar geleden vanuit Syrië naar België. “In Syrië was ik zelfstandig vrachtwagenchauffeur. Ik deed er internationale transporten van onder andere hout en ijzer. Tot de oorlog uitbrak. Plots was ik alles kwijt. Ik ben drie keer met de dood bedreigd door IS. Daarom ben ik naar mijn dochter in België gevlucht. Niet om er te komen ‘profiteren’ van het OCMW. Wel om er te komen werken en zo een nieuw en veilig leven op te bouwen voor mijn gezin”, vertelt Mohamad.
Zelf zou hij graag terug als vrachtwagenchauffeur aan de slag gaan. Maar zijn Syrisch rijbewijs is in België niet geldig. “Ik heb opnieuw een rijexamen afgelegd. Omdat mijn Nederlands nog ge- brekkig was, heb ik het theoretisch examen twintig keer opnieuw moeten doen. Op de praktijk was ik onmiddellijk geslaagd. Alleen moet ik nu nog een beroepsopleiding volgen, maar die is erg duur. Tenzij er een transportbedrijf is dat me op proef wil aannemen, dan zou ik wel onmiddellijk mogen starten als chauffeur. Ik ben dan maar alvast met zelfstudie begonnen.”
Video
Via het project ‘Ons verhaal’ wil Vormingplus Limburg mensen aan het woord laten, van wie we de stem vandaag weinig tot niet horen. “We zijn gestart met een tiental verhalen van vluchtelingen, maar er zijn nog wel meer groepen in onze samenleving die een stem verdienen”, zegt projectcoördinator Ellen Frissaer. “We brengen de mensen eerst in een veilige kleine groep samen, waar ze hun verhaal aan elkaar kunnen vertellen. Daarna gaan we met hen aan de slag om via een korte video hun persoonlijke verhaal aan een groter publiek te vertellen. We hopen met dit project de vooroordelen die bij veel mensen leven te doorbreken, door deze mensen ook een gezicht en een stem te geven.”
Onze zoon is geboren in het asielcentrum. Maar ik wil niet klagen, moeilijke dagen en emoties heeft elke vluchteling. Wie zich goed kan integreren, overleeft
Liana AKSARALYAN Vluchtte negen jaar geleden
uit Armenië
In Syrië was ik truckchauffeur. Hier heb ik opnieuw een rijexamen afgelegd. Het theoretisch zelfs twintig keer, omdat mijn Nederlands nog gebrekkig was
Mohamad MAHROUR Vluchtte drie jaar gelden
uit Syrië
Juiste keuze?
Zo vertelt Liana Aksaralyan (32) in de video over haar twijfels.. Zij vluchtte negen jaar geleden samen met haar man uit Armenië. Op dat moment was ze iets meer dan vier maanden zwanger van haar eerste kindje. “Onze zoon is geboren in het asielcentrum. Maar ik wil niet klagen, moeilijke dagen en emoties heeft elke vluchteling. Wie zich goed kan integreren, overleeft. Maar was het die prijs waard? In die negen jaar heb ik gewonnen en verloren. België is de geboorteplaats van mijn zoon, het is zijn land en dus is het ook mijn land. Was het de juiste keuze om te vluchten en niet te blijven vechten? Ik weet het niet... en ik zal het ook nooit weten.”
→ Wie de verhalen van Nafisa, Mohamad, Liana en de anderen wil bekijken, kan dat op www.onsverhaal.be