URBANUS in het museum
Academisch onverantwoord, wel lekker brutaal en Het Stripmuseum in Brussel, tempel van de Belgische strip, gooit haar deuren open voor de meest atypische Belgische strip die er bestaat.Die van Urbanus. Ondertitel ‘Underground familiestrip’ vat het perfect
Perspectief is ver te zoeken, anatomie is niet besteed aan deze strip, maar er gebeurt wel wat bij ‘Urbanus’. En altijd plezant. Een luie drinkebroer van een vader, een godvruchtige moeder die graag Mariabeeldjes afstoft, een extreem domme hond en een intelligente vlieg die Amedee heet en daarnaast honderden kleurrijke personages die zo uit de Vlaamse klei komen. Zelfs een Meneer Pastoor, die helemaal geen priester is, maar zich wel zo noemt sinds de dag dat hij van de trein in Tollembeek stapte, de echte pastoor nog op het toilet zat en op de vraag van ongeduldige parochianen of hij de nieuwe meneer pastoor was, antwoordde met: “Ja, ik ben Meneer Pastoor.” Zo simpel kan het leven
zijn bij Urbanus.
Tollembeek
“Tekenen had Willy Linthout misschien niet onder de knie toen hij die dag in 1982 voor mijn deur in Tollembeek stond om te vragen of hij een strip mocht maken over mij”, herinnert Urbain Servranckx (69) zich, in Vlaanderen en Nederland wereldberoemd als Urbanus. “Terwijl ik altijd zelf strips had willen maken. Maar door een speling van het lot werd ik zelf een soort stripfiguur die eerst op een podium stond en daarna ook op tv kwam. Het was de tijd van ‘Wij zijn de mannen die de gas doen brannen’. Eigenlijk waren die filmpjes pure strip. En ik had heel snel in de gaten dat Willy heel veel fantasie had. Dus het werd meteen ‘Ja!’. Tekenen kan je leren, fantasie niet. En als je lang genoeg volhoudt, wordt die stijl ook een stijl. Nu 35 jaar later doen we dat nog altijd samen. Hoelang nog? Zolang Willy in staat is al die ventjes op papier te zetten.”
Atypisch
De statige art nouveau-tempel van Horta, die het Stripmuseum is, trekt jaarlijks honderdduizenden bezoekers. “Deze expo is de meest atypische die ze hier al te zien hebben gekregen”, zegt Kurt Morissens, curator van de tentoonstelling. “Dat hoor ik toch van het Franstalige deel van de staf hier. Urbanus kennen ze nauwelijks in Franstalig België, maar ze waren razend benieuwd. Dit is niet Kuifje, dit is niet Lucky Luke, dit is anders.”
En ja, met kaders die o.m. scheef hangen (“Voor mensen met een lang en een kort been”), te hoog hangen (“Voor grote mensen”), te laag (“Voor kleine mensen”) of tekeningen buiten hun kader (“Voor mensen die buiten het kader durven denken”). Tot zelfs ingekaderd werk op een vieze oude plee (“Voor mensen met hoge nood”). Een duidelijke foert tegen de kritiek uit de beginjaren dat de Urbanusstrip het niveau van pipien kakahumor niet oversteeg. Urbanus daarover: “Onze ventjes moesten af en toe ook eens naar het toilet. Gewoon. Jommeke of Suske en Wiske heb ik dat nooit zien doen. Kijk, nu staan we in het Stripmuseum. En ja, ze hebben hier Hergé en Peyo buitengesmeten.”
Het moet gezegd, samensteller Kurt Morissens heeft niet zomaar originelen tegen de muur gehangen en that’s it. “Met een knipoog hebben we de tentoonstelling zo gemaakt dat er voor iedereen wel iets is. Zelfs voor mensen die niet van Urbanus houden”, toont hij. En ja, dat staat inderdaad op een deur te lezen. Open die deur en je kijkt in een zwart gat waar een nijdig Urbanusfiguurtje zijn dikke middenvinger toont. Haha. Voor tekenaar Willy Linthout (65) is het toch wel een droom, die expo in het Stripmuseum. “Niet evident, hier een half jaar met een tentoonstelling mogen hangen. Dit is toch Brussel. En we amuseren er ons nog altijd mee. Mijn eerste tekenplaat hangt hier, nooit eerder publiek getoond. Met de personages in twee uur tijd op papier gekwakt zonder te beseffen dat ze de rest van mijn leven zouden beheersen.”
→