“Veertig graden is hier normaal in de zomer”
MESA/MAASEIK - De liefde van je leven achterna gaan om samen ‘The American Dream’ te realiseren. De Neeroeterse Ann Simons deed het drie jaar geleden samen met haar man Seppe Ramaekers. Het piepjonge koppel trok naar Arizona - het mekka van de vliegindustrie zodat Seppe kon vliegen. Lerares Ann hoopte nog even dat ze er in een school aan de slag kon. “Maar mijn diploma wordt hier niet erkend. Daarom ben ik ook bij de CAE Oxford Aviation Academy gaan werken”, vertelt Ann. In het Benidorm van de US timmeren ze intussen aan een toekomst. Hun huisje hebben ze al gekocht in Mesa, een voorstad van Phoenix. “We zijn duidelijk aan het veramerikaniseren. Want waar ik in het begin nog moeite had met het openlijk dragen van wapens, heb ik er intussen ook al mijn eerste schietsessie op een ‘shooting farm’ erop zitten”, zegt de Neeroeterse.
Phoenix in Arizona is met zijn woestijnen en cactussen niet meteen de droombestemming voor wie naar Amerika verhuist. Maar Seppe Ramaekers uit Neeroeteren had een jongensdroom realiseren. Piloot worden. “Seppe haalde daar zijn praktijkdiploma. In die tijd was ik nog aan het studeren. Elke vakantie vloog ik naar ginds. Want een langeafstandsrelatie, daar hadden we het heel moeilijk mee. Nadat hij was afgestudeerd, kreeg hij een jobaanbieding op de vliegacademie. Eerst voor een jaar. Dan langer. Precies op een moment dat je als piloot in Europa amper aan de bak kwam. De keuze was snel gemaakt. Ik zette mijn carrière even op pauze, we trouwden en vertrokken naar Arizona.”
In september 2014 zijn jullie getrouwd en naar daar getrokken. Wat was het moeilijkste?
“Voor Seppe veranderde er weinig. Hij leefde daar al een tijdje en had zijn droomjob al gevonden. Voor mij liep het allemaal wat stroever. Het duurde nog een half jaar voor ik een werkvergunning kreeg. Toen bleek dat op een Amerikaanse school werken voor mij uitgesloten was. Een optie was nog twee jaar studeren en hier een diploma halen. Maar dat kost handenvol geld. Iets wat wij op dat moment niet hadden. Uiteindelijk begon ik als opvoedster in een kinderdagverblijf. Dat sloot nog een beetje aan bij mijn opleiding.”
Ik voel een ‘maar’ komen.
“Het was een heel slecht betaalde job en Seppe wist dat ze op de academie nog openstaande vacatures hadden. Veel beter betaalde jobs en de mogelijkheid om ons werkschema op elkaar af te stemmen. Lang heb ik niet getwijfeld. Ik solliciteerde en werd aangenomen. Intussen ben ik er lead planner. Stilletjes aan maken we alle twee carrière in de business.”
Wat heeft Arizona in feite met luchtvaart?
“Heel veel. Vanuit de hele wereld leren piloten hier vliegen. De reden: het klimaat. Regenen doet het bijna nooit. En in de winter is het nog 24 graden. Blijkbaar de ideale omstandigheden om te leren vliegen.”
Winterkleding heb je dus niet nodig?
“Seppe loopt nu nog in een korte broek rond. Daarom zijn hier ook veel overwinteraars uit NoordAmerika. Ze zijn hier gekend als de snow birds. Gevolg: de bevolking van Arizona is vooral in de winter redelijk bejaard.”
Is het in de zomer dan anders?
“Zeker. Vanaf mei zijn temperaturen boven de 40 graden normaal. Zonnen kan dan niet. Het is dan letterlijk van de ene airco naar de andere lopen. Zonder kan je hier niet. Op de auto’s die buitenstaan, zie je letterlijk de brandplekken van de zon. Dan trekken de snow birds weer weg.”
Bij zo’n weer lopen we in België allemaal te puffen. Kunnen jullie daarin functioneren?
“Dankzij de airco. Die is hier in Arizona onontbeerlijk.
Waarmee heb je na enkele jaren Arizona nog moeite?
“Het gemis van mijn familie. Ik ben een gezelschapsmens. En echt sociaal zijn de Amerikanen niet. Op café gaan, doen ze niet. De meesten ploffen na een werkdag in de zetel om naar het football te kijken.”
Dat lijkt me niet iets wat jullie elke avond doen?
“Wij proberen met collega’s - vaak ook buitenlanders - elke week twee keer af te spreken. Een sushiavond is een van de klassiekers. En in het weekend inviteren we wel eens mensen thuis en trakteren we hen op Belgische kost. Mosselen met friet, vol-au-vent, stoofvlees, ... Dat we daar bier in doen, begrijpen ze niet. Maar ze eten het wel met plezier.”
Geen cafés, geen brasseries, wat doen jonge mensen er dan?
“Schieten in de woestijn. Het is hier echt dé hobby. Kinderen leren al op heel jonge leeftijd target shooting. In het begin vond ik het heel bevreemdend dat iedereen hier openlijk wapens droeg. Maar het is een way of life. De mensen vinden dat hun recht. Ze hebben dat wapen nodig om zich te verdedigen.”
Is het dan zo gevaarlijk in Arizona?
“De criminaliteit is eerder laag. Ook al leven we hier in de buurt van de Mexicaanse grens. Maar ze schieten graag. Intussen zie ik er de fun - na een bezoek aan zo’n shooting farm - ook van in. Die eerste keer een echt wapen in je hand is raar. Heel raar. Gelukkig zijn er strenge veiligheidsmaatregelen op zo’n farm. Zomaar met een wapen zwaaien, kan echt niet. Dan houdt het op.”
Criminaliteit hier is eerder laag. Toch draagt bijna iedereen een wapen om zich te verdedigen
Ann Simons
Is het voor een buitenlander makkelijk om aan een wapen te geraken?
“Zelf kopen, kan niet. Maar eentje lenen van een vriend, mag wel.
Zo doen we het dus.”
Intussen hebben jullie een huis gekocht. Is het de bedoeling om er te blijven wonen?
“Ik blijf het moeilijk hebben met het gemis van mijn familie. Gelukkig zijn er de sociale media en hebben we zo bijna dagelijks contact. Dat maakt veel goed. Seppe wil hier echt nog een tijd blijven. Hij leert jonge mensen vliegen. Het actief vliegen, spreekt hem veel meer aan dan bijvoorbeeld piloot op een lijnvlucht worden. Ikzelf droom wel er nog altijd van om eens voor een klas te staan. Dat zit in mijn achterhoofd. Maar intussen zie ik ook de voordelen van mijn job.”
Hebben jullie veel vrije tijd samen?
“De tien dagen vakantie per jaar gaan helemaal op aan onze jaarlijks reis naar België. Maar omdat we vaak in het weekend werken, hebben we regelmatig doordeweekse snipperdagen. Dan proberen we parken te bezoeken. Het eerste jaar deden we dat heel veel zelf. De Grand Canyon ligt bij wijze van spreken in onze achtertuin, op vijf uur rijden van ons huis. Het uitzicht tijdens de rit ernaartoe is spectaculair. Je rijdt letterlijk
op een grote autosnelweg, zonder files.”
the middle of nowhere
Zien jullie het zitten om jullie kinderen in Arizona op te voeden?
in “Zeker. We hebben er al over gepraat. Het voordeel is dat onze kinderen hier sowieso tweetalig opgroeien. Het onderwijssysteem vind ik ook prima. Ze focussen hier veel meer op de talenten van het kind. Is het sportief, dan krijgt het veel sport. Iemand die muzikaal is, krijgt meer muziekles. We hebben ons ook voorgenomen om Sinterklaas in ere te houden. Dat blijft een van mijn favoriete hoogdagen van het jaar.”
Mis je niet een beetje de Belgische sfeer nu de feestdagen eraan komen?
“In je zomerkleding de kerstboom opzetten - wij doen dat meestal net voor Thanksgiving - voelt na drie jaar nog altijd ongewoon. Dus ja, die dikke trui om naar buiten te gaan, mis ik wel. In plaats van voor het haardvuur, vieren wij kerst tussen de cactussen.”