De universiteit van het voetbal
Simon Van Kerckhoven (26) en Martijn Ernest (25) runnen het International Football Business Institute (VUB) in Brussel
Indiërs, Amerikanen, een Arabier en zelfs een Jamaicaan. Allemaal zijn ze in ons land neergestreken met één doel: een droomjob vinden in het voetbal. En ze hebben daar veel voor over: 40.000 euro en een jaar lang labeur aan het International Football Business Institute, kortweg IFBI. Twee Limburgers helpen hen op weg en leiden in Brussel de voetbalbonzen van de toekomst op. Simon Van Kerckhoven (26) en Martijn Ernest (25) zijn piepjong, maar vol passie voor het spelletje op het heilige gras. “Als ik oog en oog sta met de Champions League-trofee, besef ik pas hoeveel geluk ik heb.”
Een statige marmeren trap met gouden leuning, portretten van notabelen uit lang vervlogen tijden en op elke schouw een stuk Chinees porselein. Je waant je haast op bezoek bij Filip en Mathilde, maar die wonen een straat of drie verderop en de ontvangst zou er allicht ook niet zo hartelijk zijn geweest. Martijn Ernest neemt ons mee naar de plechtige salons, waar de hele familie Saksen-Coburg tegen de muur hangt. “Prins Laurent komt hier regelmatig op bezoek en de legende wil dat hij altijd daar gaat zitten”, zegt Martijn al wijzend naar de rode lederen fauteuil in de hoek. “Met zijn rug naar zijn familie.” Maar de poepsjieke Universitaire Stichting in de Egmonstraat, hartje Brussel, is veel meer dan alleen het decor van prinselijke theekransjes. Het is vooral een verzamelplaats voor academici: van antropologie tot wiskunde en sinds kort ook voetbal. Dat blijkt pas als de laatste deur openzwaait. Het kantoor van Simon Van Kerckhoven hangt vol shirts en vaandels uit alle windstreken en de koffie wordt geschonken in een mok in het corpsrood en blauw van West Ham United. Lommelaar Simon Van Kerckhoven (26) en Riemstenaar Martijn Ernest (25) runnen van hieruit IFBI, het International Football Business Institute (Vrije Universiteit Brussel). Van Kerckhoven is zelfs medeoprichter. “Ik had al een bachelor sportmanagement op zak en wilde specifiek in het voetbal verder studeren. Ik had in Het Belang van Limburg een interview gelezen met Jos Verschueren, hoofd van de opleiding sportmanagement aan de VUB. Ik heb hem dan gecontacteerd voor een gesprek. Ik was welkom om de opleiding in het voetbal te volgen, alleen moest die nog opgericht worden. Toen heb ik gezegd: ‘Ik zal dat voor u doen’. Toen is de bal aan het rollen gegaan.” Het IFBI vormt de voetbalbonzen van de toekomst. “De opleiding ontstond na de schandalen bij de UEFA en de FIFA in 2014”, legt Van Kerckhoven uit. “Onze doelstelling is de voetbalindustrie professionaliseren. We willen studenten afleveren die weten hoe een club of federatie gerund moet worden. Ik steek voor niemand mijn hand in het vuur, maar al onze alumni weten wel allemaal wat kan en wat niet.” Vier jaar later en een Operatie Propere Handen verder staat ons voetbal opnieuw in rep en roer. Malafide makelaars zijn dit keer de zondebok, maar Van Kerckhoven ziet het nog anders. “De clubs hebben de makelaars alle macht gegeven. Ontzettend veel sportief directeurs doen hun job niet meer. De clubs willen nu alle regels veranderen, maar het management van de clubs moet veranderen. Twee of drie makelaars hebben gesjoemeld, maar dat zijn er maar twee van de driehonderd in België. Het probleem ligt bij de clubs.”
Die clubs zouden een beroep kunnen doen op managers met een postgraduaat van IFBI in Football Business, erkend door de VUB. Net als bij een andere opleiding hoort daar een volledig curriculum bij met vakken als voetbalgeschiedenis, wetgeving en regulering, stadionmanagement, marketing, hospitality, ticketing, enzovoort. Wie de opleiding van een jaar wil volgen, moet eerst wel 40.000 euro neertellen. “Dat is een gigantische investering”, beseft Ernest. “De studenten krijgen vier dagen per week les van 9.00 tot 16.00 uur en we bieden hen ook dagelijks een lunch aan. Er komen 80 tot 90 verschillende gastsprekers langs uit eigen land, maar ook van FIFA, UEFA, Barcelona, Arsenal, Ajax, het bedrijfsleven, enzovoort. Dat zijn topprofielen en die komen niet voor niets. Zes keer per jaar nemen we de studenten mee op experience tour. Zo zijn we al in Zwitserland geweest bij UEFA en FIFA en in Manchester bij City en United. Vliegtickets, eten, verblijf en lessen ter plaatse zijn inbegrepen en daarbovenop krijgen ze een mooi kostuum.” “Daar wordt heel vaak mee gelachen”, pikt Van Kerckhoven in. “Maar we leiden jonge professionals op met heel verschillende achtergronden. Als we vragen om business
formal gekleed te zijn dan krijg je een compleet kleurenpalet. Sommigen komen in hawaïshirt of teenslippers, want dat is in hun land formeel.”
De jonge Limburgers krijgen dan ook studenten van over de hele wereld over de vloer. “We hadden al Indiërs, Amerikanen, Egyptenaren, een Arabier en dit jaar zelfs een Jamaicaan”, aldus Ernest. Hoe komen die in Brussel terecht? Van Kerckhoven: “Vooral via social media en mond-totmondreclame. We hebben helaas geen sjeik achter ons zitten. Er schreven dit jaar 18 studenten in en dat is net genoeg om breakeven te draaien. We hebben in elke FIFAlidstaat geadverteerd via de sociale media. Vooral uit India kwam veel respons, net als uit Egypte en Zuidoost-Azië. Regio’s die echt zot zijn van voetbal, maar waar geen opleiding in sportmanagement bestaat.” Er zitten amper Belgen tussen het studentenkorps. “In het eerste jaar maar eentje. In het tweede al vier en nu ook weer vier”, zegt Van Kerckhoven. “Dat is voldoende. Maar het zijn de clubs die nog niet mee zijn.” Ernest: “Waarom in plaats van te investeren in de zoveelste bankzitter niet eens 40.000 euro steken in menselijk kapitaal?” Van Kerckhoven: “Ik heb Roger Vanden Stock, toen die nog voorzitter van Anderlecht was, voorgesteld dat onze studenten misschien bij hem stage konden doen. De club stond er wel voor open, maar het personeel niet. Ze vreesden dat onze studenten hun jobs zouden afnemen. Dat is in mijn ogen een foute mentaliteit.”
Van Kerckhoven spreekt over de opleiding als een trotse vader over zijn eigen kind. Hij knikt wat ongemakkelijk. “Ik ben er de afgelopen vier jaar dag en nacht mee bezig geweest. In de eerste twee jaar heeft Jos Verschueren me betaald uit eigen zak. We begonnen om acht uur ’s ochtends en gingen pas tegen een uur of twee ’s nachts naar huis en dat elke dag opnieuw, twee jaar lang. We moesten ook alles doen: docenten zoeken, de vakken die we zouden geven, internationale marketing, een logo, identiteit, enzovoort. Het is vergelijkbaar met een circusact waarbij je draaiende borden overeind moet houden, en zo hebben we er een stuk of dertig die we in het oog moeten houden. Nu komen er bijvoorbeeld weer veel vragen binnen over het volgende academiejaar. In India is het wel vier uur later en ik zet mijn gsm nooit uit en nooit op stil. Dus word ik wakker van de berichtjes en dan stuur ik midden in de nacht onmiddellijk terug.” “Onlangs stond ik op zondagochtend nog maar net onder de douche en rinkelde de telefoon al”, knikt Ernest. “Dan ga ik tegen die student niet zeggen: ‘het is zondag, laat ons met rust’. Dat is zwaar, maar tegelijk heel leuk. Dat is waar onze passie ligt, we willen onszelf daar ook nog in verdiepen. We publiceren ook onderzoeksrapporten of worden gevraagd om op bepaalde thema’s dieper in te gaan. Dat is ook één van mijn stokpaardjes.”
Er blijft dan ook niet veel tijd over om nog eens op bezoek te komen in Limburg. “We wonen ook allebei in Brussel”, bevestigt Ernest. “Binnen drie weken verdwijnt Herderen zelfs van mijn identiteitskaart. Als je in het weekend tijd hebt om met vrienden een glas te drinken, is het al mooi. Als ik met onze studenten het hoofdkwartier van UEFA bezoek en aan het meer van Nyon oog in oog sta met al die voetbaltrofeeën, dan besef ik pas hoeveel geluk ik heb.”
“We willen studenten afleveren die weten hoe een club of federatie gerund moet worden” “Sommigen komen in hawaïshirt of teenslippers, want dat is in hun land formeel”