“Want ik heb nul
Nieuwkomer Carrington van Limburg United speelt niet toevallig met rugnummer nul
Charleroi, dat is vanavond de tegenstander van Hubo Limburg United. De thuisploeg hoopt alvast dat Khadeen Carrington - die vorig weekend sterk debuteerde als vervanger van Kenny Barker - de ploeg naar een hoger niveau kan tillen. “Ik heb nul twijfels”, zegt de 23-jarige point guard uit Trinidad en Tobago, die niet toevallig met nummer nul speelt.
De 21 en 19 punten die Carrington liet optekenen in de dubbele bekerconfrontatie tegen Brussels zijn alvast veelbelovend voor iemand die de systemen van de ploeg nog niet allemaal onder de knie heeft. “Uiteindelijk spelen we gewoon maar basketbal”, reageert Carrington bescheiden. “Agressief spelen, shots nemen die je moet nemen en anders je ploeggenoten de mogelijkheid geven om te scoren. Als spelverdeler moet ik leiderschap tonen en praten met de rest van de ploeg. Ik ben nog jong, maar ik heb veel gelezen over basketbal. Ik kan al veel op tafel leggen en heb hier al gemerkt dat iedereen bereid is om goed te luisteren en bij te leren.”
Carrington verliet Mornar in Montenegro al na acht wedstrijden. Hij speelde er in de ABA-league en de Eurocup.
“Mijn situatie daar was helemaal niet goed. Het was een leerrijke ervaring, maar ik kreeg er weinig kansen. Als baskettbalspeler moet je de mogelijkheden grijpen die je kan krijgen. Via mijn agent kwam ik in contact met Limburg United en Mornar gaf mij de mogelijkheid om te vertrekken. Ik ben hen dankbaar, want mijn situatie hier is veel beter.”
Het nummer 0 op zijn shirt heeft een speciale betekenis. “Niets is onmogelijk is mijn filosofie. Ik heb zero twijfels. Toen ik begon te basketten, was het nog nummer 11, maar toen ik naar college ging, heb ik voor het nummer nul gekozen.”
Trinidad en Tobago, het geboorteland van Carrington, is niet gekend om zijn basketters, maar voor spurters en voetballers. “Ik was drie jaar toen ik naar New York verhuisde. Mijn familie woont nog steeds in Trinidad en binnenkort ga ik hen opnieuw opzoeken. In Trinidad proberen ze op dit moment basketbal populairder te maken, maar zo geliefd als voetbal of atletiek is het nog lang niet. Toen ik klein was, wou ik ook voetballer worden, maar waar ik woonde in New York was er geen club in de buurt. Ik ben dus basketter geworden, ondanks het feit dat iedereen in mijn familie voetbalt. Mijn vader is nog steeds voetbalcoach in Trinidad en speelde ooit in de nationale voetbalploeg.”