“Ik wil vooruit, niet stilstaan bij wat me overkomen is”
Pelle Moesen (15) uit Bree geraakte verlamd na ongelukkige rivierduik op Spaans zomerkamp
BREE - Pelle Moesen (15) uit Bree revalideert momenteel in het centrum van Pellenberg na een onschuldige rivierduik met zeer zware gevolgen. Hij brak in juli op een Spaans zomerkamp zijn nek op twee plaatsen en verkeerde een tijdje in kritieke toestand. Na een dubbele operatie volgde de ontnuchtering. De jongen is vanaf de schouders verlamd. “Ik wil vooruit en niet te veel blijven stilstaan bij wat me overkomen is”, zegt Pelle. Ouders van zijn vrienden hebben een vzw opgericht om geld in te zamelen zodat het gezin ook de niet-gesubsidieerde noden kan betalen. De steunbetuigingen zijn alvast enorm.
Een onschuldige duik in een rivierplas nabij de Spaanse Baai van Roses in het idyllische Empuriabrava heeft voorgoed het leven veranderd van de vijftienjarige Pelle Moesen uit Bree. Het water was niet diep genoeg, de gevolgen van de klap waren desastreus. Het zomerkamp van de tiener, die tot dan met zeven vrienden een heerlijke vakantie beleefde, eindigde op een operatietafel in het ziekenhuis van Barcelona. De diagnose was bikkelhard: een dwarslaesie.
Waterspel
“Het gebeurde tijdens een waterspel”, herinnert Pelle zich levendig. “Er lagen twee obstakels in het water. Eentje waar we over moesten en een tweede om onderdoor te gaan. Ik vroeg of ik het ook duikend mocht proberen. Ik zou als eerste gaan, daarna de anderen. Ik sprong, ging kopje onder en dan ging het volledig fout.” Pelle kwam roerloos terug boven water. “Mijn vrienden dachten eerst nog dat ik een grap met hen uithaalde. Toen ze me uit de plas haalden, besefte ik meteen dat het helemaal niet goed was”, vertelt Pelle. “De pijn was enorm en alle gevoel was uit mijn lichaam verdwenen.”
Een traumahelikopter kwam ter plaatse en bracht Pelle met spoed naar het ziekenhuis. Zijn toestand was kritiek. “Maar ik ben wel bij bewustzijn gebleven. Je ligt daar moederziel alleen in een vreemd land. De dokters waren het Engels niet machtig en ik sprak geen Spaans. Ik lag daar in bed en zag en hoorde discussiëren. Ze probeerden wel, maar de taalbarrière was echt te groot.”
1.400 kilometer verderop in Bree wist de familie nog van niets. Pas ’s Avonds werden de ouders persoonlijk gecontacteerd, toen hadden ze zelf al iets via de ouders van Pelles vrienden opgevangen. Daarna namen ze zelf contact op met het noodnummer van Kazou.
Kunstmatige coma
“We kregen te horen dat het zeer ernstig was en dat hij geopereerd moest worden”, vertellen mama Karien en papa Geert. “We hebben onmiddellijk een vlucht geboekt en zaterdag waren we bij hem. Onze zoon werd op dat moment in een kunstmatige coma gehouden. Hij droeg een bescherming rond de nek en ze hadden gewichten aan zijn lijf gehangen om zijn houding te stabiliseren. Met veel horten en stoten kwamen we te weten dat de eerste operatie op vrijdagavond onmogelijk was uit te voeren vanwege de zwelling. Daarom moest hij ’s middags opnieuw onder het mes.” De ingreep was succesvol, daarna werd de tiener zondag gewekt. “Hij bleef een halve dag wakker tot ze hem vanwege de risico’s opnieuw in slaap deden. Op vrijdag volgde de repatriëring naar het Universitair Ziekenhuis Gasthuisberg in Leuven. Daar volgde
een tweede operatie”, doen de ouders het verhaal. Pelle zou 81 dagen op de intensieve zorgen van Gasthuisberg verblijven. Pas toen was hij klaar om zijn revalidatie in het gespecialiseerde centrum van Pellenberg te starten. Een dag eerder had hij voor het eerst sinds het ongeval zijn kameraden teruggezien. Een belangrijke stap voor de vijftienjarige. “In het begin had ik het uiteraard ontzettend moeilijk met mijn situatie. Laten we eerlijk wezen. Er is niet veel goeds aan. Dat besef is er. Maar ik realiseer me eveneens dat dit nog veel slechter had kunnen aflopen”, zegt Pelle.
“Steun helpt”
Met de steun van zijn ouders en het finale duwtje in de rug van zijn vrienden werkt hij nu keihard om er het beste van te maken. “De steun helpt. Ik zal, zonder medisch wonder, voor de rest van mijn leven in een rolstoel zitten en heb een klik moeten maken. De mensen gaan toch altijd staren. Maar ik wil nu vooruitdenken. Ik ben al een eerste keer met mijn vrienden naar het centrum van Bree gegaan. Daar heb ik van genoten.”
De familie zoekt nu manieren om het leven van de jonge Breëenaar toch zo aangenaam mogelijk te maken. Dat is niet eenvoudig omdat het gezin tegen financiële muren botst. Er is wel een basisbudget dat door de overheden wordt vrijgemaakt, maar dat dekt lang niet alle kosten. “We zijn danig geschrokken van wat er allemaal op ons afkomt en de regelgevingen zorgen regelmatig voor frustraties. De verzekering en subsidiëring vertonen hiaten die ons voor problemen stellen”, zeggen de ouders. Zo moeten ze momenteel een taxi regelen om hun zoon in de weekenden thuis te krijgen. De eerste 50 kilometers worden betaald, maar elke kilometer extra komt uit eigen zak. Dat betekent elke week een factuur van 166 euro. “We gaan ook een nieuwe auto moeten kopen willen we Pelle nog ergens mee naar toe nemen. Want hoewel je het systeem om hem in de auto te zetten terugbetaald krijgt geldt dat niet voor het voertuig zelf. We moeten dus een nieuwe wagen kopen”, zeggen Karien en Geert.
Vrienden zamelen in
Om het financiële plaatje van het gezin met drie kinderen te bekostigen heeft een werkgroep van bevriende ouders een vzw opgericht. De vereniging ‘All 4 Pelle’ zamelt geld in voor alle materiële ondersteuning en het betalen van de rekeningen voor niet-gesubsidieerde, maar toch noodzakelijke hulp. “We zijn al die vrijwilligers die ons willen helpen, zeer dankbaar”, zeggen de ouders die benadrukken dat het niet eenvoudig is. “Want naast Pelle zijn we ook nog de mama en papa van zijn oudere broer en jongere zus. We moeten er ook voor hen zijn.” Intussen kijkt Pelle vooruit. Naar hoe hij alsnog zijn school kan afmaken. En hij werkt keihard aan enig mogelijk herstel in het revalidatiecentrum. “Het is zwaar, maar met de hulp van iedereen hoop ik resultaten te halen”, besluit de strijdvaardige tiener.
Plots lig je daar moederziel alleen in een ziekenhuis in een vreemd land. De dokters spraken geen Engels en ik geen Spaans
Pelle Moesen