Pauwels hangt fiets aan de haak
Kevin Pauwels (34) zet punt achter zijn carrière
Kevin Pauwels stopt met crossen. In Oostmalle rijdt hij zijn laatste wedstrijd. Over zijn nalatenschap wordt gediscussieerd. Tweevoudig wereldkampioen bij de jeugd, tweevoudig winnaar van de wereldbeker, vijf keer op het podium van een wereldkampioenschap, weliswaar nooit als winnaar. Toch hoeft er niet te worden getwijfeld: Kevin Pauwels heeft zijn plaats in het geschiedenisboek van de veldritsport dik verdiend.
De gave van het woord had Kevin Pauwels niet, de gave van het fietsen des te meer. Helaas werd hij meer afgerekend op zijn eerste gave dan op zijn prestaties. Tig keren hebben we Kevin Pauwels geïnterviewd, tig keren werden we wandelen gestuurd met korte antwoorden. Het hoofd van Kevin Pauwels liet zich niet doorgronden, althans niet door de journalist, hoe vaak hij of zij ook probeerde. En dat had een reden.
Pijnlijke voorgeschiedenis
Het leven van de familie Pauwels werd getekend door dramatiek. Vader Jos is in zijn jonge jaren naast varkensboer ook een verdienstelijk hobbycrosser. Twee keer wordt hij geselecteerd voor een wereldkampioenschap. Eén selectie weigert hij, want er waren toen al varkens om voor te zorgen. De andere keer doet hij wel mee, Roger De Vlaeminck wordt wereldkampioen. In 1973 rijdt hij onderweg naar een veldrit vol onder een lijnbus. Zijn echtgenote Mieke, nauwelijks 22 jaar oud, en schoonzus overleven de klap niet. De impact van het ongeval is groot. Het duurt lange tijd vooraleer Jos besluit opnieuw te gaan crossen. Hij leert er zijn tweede echtgenote kennen, José. Ze krijgen twee zonen: Tim en de twee jaar jongere Kevin. Als in navolging van vader ook Tim begint te crossen, volgt de kleine Kevin al snel. En met succes. In 2002 wordt hij in Zolder wereldkampioen veldrijden bij de junioren, op 31 januari 2004 verdient hij in Pontchateau dezelfde trui bij de beloften.
Dood van broer Tim
Enkele maanden later slaat het noodlot opnieuw toe. De introverte Kevin is nauwelijks twintig jaar oud als zijn oudere broer overlijdt tijdens een wedstrijd in Erpe-Mere. Hartaderbreuk, twee weken nadat hij tijdens een cross in Essen al een verwittiging had gekregen.
De al zwijgzame Kevin geraakt nog meer in zichzelf gekeerd. Zelf zal hij nooit over Tim praten maar het overlijden van zijn broer heeft hem getekend. Maar wat velen vreesden - dat Kevin verloren zou zijn voor de topsport - gebeurt niet. Praten doet hij nauwelijks, hard fietsen des te meer. Naar een reden zoekt hij niet ver: het is crossen of varkensboer worden, in het bedrijf van vader Jos. Dat nooit, ook al blijft Kevin zijn hele carrière lang gewoon thuis wonen, met zicht op de stallen.
Superjaar 2011
De Druivencross in Overijse zal in 2008 zijn eerste zege bij de profs worden. De kop is eraf. Na de tumultueuze overstap van het team van Hans Van Kasteren naar dat van Jurgen Mettepenningen in 2011, wint Pauwels maar liefst elf wedstrijden en steekt hij zowel het eindklassement van de Wereldbeker als de GvA-Trofee op zak. Kevin Pauwels zal lange tijd een bepalende factor blijven, maar nooit nog bereikt hij het niveau van 2011. Pauwels stribbelt nog tegen, ook zijn entourage wil het vuur brandende houden. Hoe valt anders te verklaren dat de ‘stille’ Kempenaar tijdens de aanloop naar het WK in Bieles plots een document van een dopingcontrole op Twitter gooit op een moment dat concurrent Wout van Aert met de knie sukkelt. De introverte Pauwels die plots het Belgische kamp overhoop zette, het rijmde niet. De voorbije twee seizoenen brachten niet meer wat Pauwels ervan verwacht. Hij sukkelt chronisch met de rug maar moet vooral ervaren dat de jonge generatie vanaf de eerste seconde het gashendel volledig opendraait. Zijn lichaams- en andere taal spraken nooit duidelijke ambities uit, maar ook Kevin Pauwels wilde graag winnen. Als dat niet meer kan, hoeft het ook niet meer. “Ik kan het niet meer opbrengen”, verklaarde hij zijn afscheid.