“Komen goed weg met de slordigheid van Neil Young”
Neil Young tributebands zijn er dertien in een dozijn, maar het Limburgse LeNoise lijkt een gevoelige snaar te raken met hun erg op Crazy Horse geënte aanpak. Misschien omdat alle leden al hun sporen verdienden in eigen bands. Of omdat ze als geheel ook h
De oorsprong van LeNoise gaat al enkele jaren terug. In de repetitieschuur van drummer Jo Smeets (zanger van Sweater in een galaxy, far far away) werd al jaren wekelijks gejamd. Deden ook mee: Luc Schreurs op gitaar (vroeger bassist bij Hoodoo Club) en Vital Maesen op bas (ex-Perfume Garden). Concrete plannen om op een podium te gaan staan, waren er niet. Totdat ze Piet De Pessemier (Krakow, Mad About Mountains) uitnodigden om eens mee te komen spelen. “Om wat te jammen kozen we wat nummers van Neil Young. En bij Neil Young is het gebleven. Ik hoor Luc nog zeggen: ‘We gaan nooit een Neil Young tributeband worden’. Wel, hier staan we dan.”
Hier, dat is een afgelegen huis in de Ardennen waar de band zich tussen de bomen en de sneeuw en onder een vollemaan een weekend heeft opgesloten om nog eens extra te repeteren voor hun show in C-mine Cultuurcentrum op 16 februari. De interesse mag er zijn, met 600 tickets de deur uit. De repetitie loopt lekker: ‘Ohio’ zit meteen goed, ‘Down By The River’ heeft de juiste groove. Het resultaat van jaren samen oefenen in de schuur. Ook nummers die ze nog niet gespeeld hebben in eerdere sets worden al eens uitgeprobeerd, zoals ‘Round & Round’ van het album ‘Everybody Knows This Is Nowhere’. Die plaat gaat LeNoise vanaf mei integraal spelen op diverse podia in België en Nederland, naar aanleiding van de 50ste verjaardag van het album. Maar eerst is er nog een ‘gewone’ set in C-mine. Enfin: gewoon is het ook niet. “We doen een LeNoise XL,” zegt De Pessemier. “Twee dames komen backings zingen. En we nodigen een aantal muzikale gasten uit.”
Is de muziek van Neil Young moeilijk of makkelijk om te spelen?
Luc Schreurs: “Makkelijk in die zin dat Neil Young & Crazy Horse enige slordigheid verdraagt. Dat is iets waar we goed mee wegkomen. Een citaat van Piet dat ons uiteindelijk over de streep heeft getrokken om toch maar live te gaan spelen was: ‘Jullie kunnen heel goed fout spelen’.”
Piet De Pessemier: “Neil-nummers hebben gemiddeld maar een drietal akkoorden. Maar heel belangrijk is dat de laidback feel goed moet zitten. Dat hadden Jo, Luc en Vital al vanaf dag één dat ik met hen kwam jammen. Daarnaast mag je er niet vies van zijn om een minuut of acht twee akkoorden te blijven herhalen. Dat is iets waar sommige muzikanten het moeilijk mee hebben. Zij niet.”
Is het de bedoeling om de muziek van Young zo exact mogelijk te benaderen, of is een eigen twist belangrijk?
Vital Maesen: “Het belangrijkste is dat we hulde brengen aan de nummers van Neil.”
Piet De Pessemier: “En dat doen we met een combinatie van de twee denk ik. Soms is het heel letterlijk, soms meer een LeNoise-versie.” Luc Schreurs: “Als we het niet letterlijk kunnen, maken we er maar ons eigen ding van.”
Jo Smeets: “En als we ons eigen ding doen, zegt nog iedereen: ‘het is precies Neil’. Gek genoeg.”
Piet De Pessemier: “Het mooiste compliment dat mensen ons geven, ook al zijn we een tributeband, is als ze na een concert zeggen dat ze naar een band hebben gekeken die toevallig ook nummers van Neil speelt.”
Als er één ding is waar mensen achteraf wat om morren bij een concert, is het dat jullie de grootste hits van Neil Young niet spelen. Waarom niet?
Piet De Pessemier: “Ik vind dat alleen Neil Young zélf ‘Rockin’ In The Free World’ goed kan brengen. Als iemand anders het speelt, klinkt het al snel banaal. En ik heb schrik dat als wij dat zouden doen, het ook banaal zou klinken. We hebben al vaak gezegd: ‘misschien toch eens repeteren’, maar het komt er uiteindelijk nooit van. Als iemand nummers van Neil speelt, is het meestal dat of ‘Heart Of Gold’. Terwijl hij zoveel andere goede songs heeft gemaakt. Dus laat die twee maar aan de anderen over.”