“Wat ik ook doe, ik blijf onzeker”
Matteo Simoni debuteert met eigen film ‘Trio’
ANTWERPEN - Matteo Simoni (31) is trots, en met reden, want deze week heeft hij met ‘Trio’ een film uitgebracht die goed tot zeer goed wordt onthaald door de critici. “Toen ik dertig werd, heb ik voor het eerst in mijn leven teruggeblikt, en ik was trots op wat ik heb gedaan”, vertelt hij. “Maar daar staat tegenover dat ik altijd onzeker zal blijven.”
Mensen vragen me of Loredana het erg vindt dat ik vaak van huis ben, maar zij is verdorie meer weg dan ik
Matteo Simoni
Ik zal samen met Charlotte Timmers in de coproductie ‘Cold Courage’ te zien zijn. Ik denk trouwens dat het niet meer zo lang zal duren voor Charlotte definitief doorbreekt
Matteo Simoni
Het mag gezegd: ‘Trio’, de film van en met Matteo, Bruno Vanden Broecke en Ruth Beeckmans, is een buitenbeentje in de Vlaamse cinema geworden. De
low budget-film drijft haast volledig op de acteerprestaties van het drietal, wat de critici deze week alvast bijzonder gunstig stemde. Wat het publiek ervan zal vinden, komen we volgende week te weten, maar voor Simoni is het project al geslaagd over de hele lijn. “Ik herinner me de avond nog waarop we ‘Hechten’ - het theaterstuk waarop ‘Trio’ is gebaseerd - de laatste keer speelden”, vertelt hij. “‘Hoe? En hier stopt het,
ofwa?’ Dat wilde ik niet, ik wilde Bruno en Ruth blijven zien. En zij mij ook. ‘Laten we een film maken!’ Ik heb de cameraman geregeld, Ruth en Bruno het geluid en het licht, en voor we het wisten, waren we bezig. En kijk, plots wilden een heleboel partners met ons in zee, waardoor de kans dat we dat grote publiek tóch zullen bereiken veel groter wordt. Wat een groot cadeau!”
‘Trio’ is ontdaan van alle franjes: geen revolutionaire belichting, indrukwekkende decors of een grensverleggende cinematografie. Gewoon, drie acteurs in bloedvorm die hun tekst tot in de puntjes beheersen.
“Deze werkwijze was ook raar voor ons, hoor. Normaal moeten we ons nergens iets van aantrekken: we komen aan op de set, worden geschminkt en doen ons ding voor de camera. Tussendoor passeren we langs de cateringtafel, maar nu moesten we zélf onze croissants halen en voor schminksters zorgen. Na het draaien, stonden we zelf in voor de montage, de postsynchronisatie, de mediadeals, de marketing… Hallucinant. Maar wel heel leerrijk. Zeker omdat we in de toekomst nog meer willen samenwerken, in welke vorm dan ook.”
Met Brutteo, het productiehuis dat je oprichtte met Ruth en Bruno?
(knikt) “Dan moeten we natuurlijk wel meer geld hebben. Dat we onze medewerkers tenminste íets kunnen betalen.”
Zijn Bruno en Ruth vrienden?
“Absoluut. Voor het leven.”
Met vrienden handelen is niet altijd een goed idee, toch niet als je vrienden wil blijven.
“We hebben niet zo’n grote ego’s, we doen dit ook helemaal niet voor het geld. Wel voor het plezier, de passie voor ons vak en om bij te leren.”
Wat die business betreft: ben je je bewust van je bankability? Matteo Simoni op de affiche doet verkopen.
“Ja, daar ben ik me zeker van bewust. En natuurlijk hoop ik de fans naar de bioscoop te lokken, maar Bruno en Ruth zijn óók grote namen. Wat allemaal niet wil zeggen dat ‘Trio’ garantie heeft op succes.”
Op een bepaald moment ontstaat er in de film rivaliteit tussen Wim - gespeeld door Bruno - en jouw personage Gert. De knapste van de twee, Gert, gaat ervan uit dat hij sowieso meer kans maakt bij het meisje dan Wim. Hoe is het voor jou om te weten dat je niet snel gevraagd zal worden om een minder knap personage te spelen?
“Ik vind het nochtans interessanter om een zo lelijk mogelijk personage neer te zetten. Smos van ‘Safety First’ en Devon van ‘Callboys’, dat waren toch ook geen knappe gasten?”
Maar ik had het over jouw uiterlijk.
“Ik ben tevreden over mezelf, ik weet dat ik wat dat betreft niet veel te klagen heb. Anderzijds vind ik mezelf nu ook weer niet bepaald een Don Juan. Mijn personage Gert is dat ook niet, al denkt hij van wel. Maar die broeken van hem, die schoentjes en hemdjes, ik vind dat afschuwelijk. Dus in ‘Trio’ vind ik mezelf alvast niet knap.”
Met klachten over de kledij van Gert moet je aankloppen bij je vriendin, want zij deed de styling.
“We zijn bijna een familiebedrijf, want mijn broer ontwierp de affiche. (lacht) Ik vond het heerlijk om Loredana hier bij te betrekken, dat maakte het voor mij nog net iets specialer. En mijn broer ontwierp de affiche. Het voelde soms een beetje als een familiebedrijfje. ”
Draag je ook in het dagelijkse leven de kleren die zij voor je uitkiest?
“Ik moet zeggen dat ik me bewuster kleed sinds ik met Loredana ben, ja. Ze is dan ook modeontwerpster, en dat prikkelt me. Want wat mijn outfits betrof, was ik misschien toch iets te slordig. Het moet gewoon déftig zijn! (denkt na) Mijn moeder zal nu wel zeggen dat ze me dat jarenlang tevergeefs heeft proberen in te peperen, dus bij deze moet ik haar gelijk geven. (lacht) Zelfs mijn vrienden hadden op een bepaald moment opmerkingen: ‘Matteo, ge zijt precies een beetje blijven hangen in uw puberteit.’ Dat was inderdaad zo, ik liep er bij als een jongetje. (toont zijn
schoenen) Maar kijk, blijkbaar is een mens nooit te oud om bij te leren.”
“De kleren die Loredana ontwerpt, vind ik trouwens écht mooi, en dat zeg ik niet omdat ze mijn vriendin is. Haar ontwerpen zijn stijlvol, elegant en vervaardigd volgens fair tradeprincipes, dus het hele plaatje klopt. Loredana is echt een supermooi verhaal aan het schrijven.”
Dat betekent wellicht dat ze hard werkt.
“Superhard. Mensen vragen me vaak: ‘Vindt uw vriendin het wel oké dat gij zo vaak van huis zijt’, maar zij is verdorie meer weg dan ik! Wat ik overigens alleen maar kan toejuichen, want wij zijn twee gelijkwaardige individuen die mekaar optillen en rijker maken.”
Het is iets waar jouw personage in ‘Trio’ niet kan over meespreken. Gert is op zoek naar vluchtige seksuele contacten, waardoor er een grote leegte in hem huist. Heb jij die leegte ook ooit gekend?
“Ja, misschien toch wel. Ik was jong en heel erg zoekende.”
Wat normaal is.
“Waarschijnlijk wel. Je wil dan álles, hé! En het moet allemaal lekker en geweldig zijn. Maar soms heb je gewoon een thuis en structuur nodig. Dat heb ik nu gevonden bij Loredana, en ik kan zonder aarzelen zeggen dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest als nu. Eindelijk rust.”
Het is dus beter om iemand te hebben dan alleen te zijn?
“Voor mij toch. Al ben ik ook wel blij dat ik die vrijgezellenperiode gehad heb. (lacht) Een mens moet experimenteren, hé.”
Van experimenten gesproken: in de nog uit te zenden VTM-reeks ‘De Bende van Jan De Lichte’ heb je enkele liefdesscènes met de Zonhovense Charlotte Timmers, een ex van jou. En dat terwijl haar huidige vriend - regisseur Robin Pront - erop staat te kijken.
“Dat was een heel praktische en zakelijke aangelegenheid, hoor. Dat Charlotte en ik mekaar heel goed kennen, maakte het zelfs makkelijker. En gelukkig is Robin niet van het jaloerse type. Stel je ook niet te veel voor bij zo’n scène: Charlotte en ik hebben daar niet écht liggen vrijen.”
‘Ik zou dringend eens een Matteoke moeten doen’, zei Charlotte onlangs, waarmee ze bedoelde dat ze snakt naar een hoofdrol. Wanneer breekt ze door, denk je?
“Ik denk dat dat niet meer lang zal duren. Ze zit nu in ‘Studio Tarara’ en er staan nog wat projecten op stapel. Zo zitten we samen in een thrillerreeks, een Fins-Belgische coproductie. Ik ben ervan overtuigd dat het voor Charlotte alsmaar in stijgende lijn zal gaan, want actrices als haar zie je niet vaak.”
Wat betekende de doorbraak voor jou, denk je?
“Toen ik zowel comedy - ‘Safety First’ - als drama - ‘Marina’ mocht vertolken. Toen voelde ik dat ik op de goeie weg zat.”
Ben je tevreden met hoe je carrière tot nu toe verlopen is?
(snel) “Zeker! De kansen die ik krijg, daar kan ik alleen maar dankbaar om zijn. De opnames van die Zillion-film - waarin ik Dennis Black Magic zal vertolken - staan gepland voor het najaar en in mei beginnen we aan een film waarin ik gestalte zal geven aan een wielrenner. Daartussenin heb ik nog een nieuwe opdracht aangenomen: een film waarin ik een motorcrosser zal spelen. Het wordt alsmaar beter, want ik word ook steeds vaker gevraagd om mee te denken over producties. Die bepalende rol ligt me wel. Toen ik dertig werd, heb ik voor de eerste keer in mijn leven teruggeblikt, en ik was echt fier op de meeste dingen die ik heb gedaan. Zo fier dat ik dacht: ‘Zo wil ik nog dertig jaar verdergaan.’”
Zijn er dan nooit frustraties?
“Jawel, want ik ben nog altijd even onzeker als vroeger, met wat ik ook doe.”
Wat is dan het onderwerp van jouw onzekerheid?
“Ik wil geloofwaardig zijn als acteur, mijn tekst moet op een authentieke manier uit mijn mond komen, daar maak ik me het meest zorgen om.”
Kan je levenslessen trekken uit acteren?
“Nee, die haal ik uit het leven zelf. Wat ik gaandeweg heb geleerd, is hoe dicht de dood wel bij het leven staat. Daar kom je achter als je als meermaals te maken hebt gehad met vroegtijdige overlijdens. Van mijn broer, vrienden, Marc Van Eeghem… Maar de wereld draait door, en dat besef zorgt ervoor dat ik heel erg in het nu leef. Vooral als ik aan het acteren ben, bestaat er geen verleden of toekomst. Maar soms zie ik mezelf wel in gewoontes hervallen tijdens het acteren, het mag absoluut geen truc worden. Ik wil niet op mezelf teren. Die frustratie houdt me soms van mijn focus. Daarom probeer ik tussen twee projecten altijd rust te nemen: twee weken surfen op een zonovergoten strand, en ik kan er weer tegen. Als ik tenminste mijn surfplank niet in mijn oog krijg, zoals onlangs in Kaapverdië. (toont de wonde) Mijn gezicht zat onder het bloed, maar met twee hechtingen was het opgelost. Met dat litteken zie ik er trouwens wat ruiger uit, zo geraak ik toch nog verlost van die babyface. (denkt
na) Weet je, ik moet gewoon streng blijven voor mezelf, dan komt het allemaal wel goed. En nee durven zeggen.”
Dat nee durven zeggen, komt vaak terug in gesprekken met jou. Wat bedoel je daar precies mee?
“We leven in een klein land, dan ga je al snel op lange tenen staan. Maar toch mag je je niet laten doen. Wat betekent dat ik soms van mijn hart een steen moet maken, ook als bevriende mensen uit het vak me een aanlokkelijk voorstel doen. Zo mag ik niet altijd comedy doen, bijvoorbeeld. Ik kan nu toch wéér niet een personage gaan spelen dat Genks of Pelts praat, want dan gaan ze zeggen: ‘Daar is ‘m weer met zijn Limburgse zever.’”
Maar we zullen je wel snel weer Pelts horen praten in de tweede reeks van ‘Callboys’. De opnames zitten erop?
“Nee, niet echt. (lacht) We zijn nog aan het draaien. Typisch Jakke (regisseur Jan Eelen,
red.) Toen we helemaal klaar waren, begon meneer nog bij te schrijven, want hij was niet content van het slot. Resultaat: de tweede reeks van ‘Callboys’ krijgt een aflevering extra. Maar het zal het eindresultaat alleen maar ten goede komen.” “Maar wat ik net aan het zeggen was: ik wil mezelf niet vastrijden als acteur, ik wil mijn houdbaarheidsdatum blijven verleggen. Omdat ik tot mijn tachtigste wil meetellen, begrijp je? En ik zal alles in het werk stellen om dat doel te halen.”