Familie van Gerty Vanhoef spreekt voor het eerst
Ze overleefde kanker en de Maasoverstromingen. Tot een onbekende moordenaar Gerty Vanhoef (61) op 28 augustus 2018, één jaar geleden, doodstak en de hoeve in Elen liet afbranden. “Ze hebben ons alles afgepakt. Het kan toch niet dat de dader wegkomt met zo
Voor het eerst sinds de moord wil de familie van Gerty Vanhoef praten, over die 28ste augustus 2018 die hun leven voorgoed verwoestte. “We missen haar elke dag meer en meer. Het voelt alsof je lichaam het letterlijk uitschreeuwt, maar tegelijk moet je proberen je rustig te houden. Voor mama, voor ons gezin, voor elkaar. Het is heel zwaar”, beschrijft Elke Bohnen, oudste dochter van Gerty. Ze spreekt in naam van haar broer, zus en papa, heeft het afgelopen jaar noodgedwongen de taak van mama in het gezin overgenomen. “Mama deed niets liever dan voor mensen zorgen, dat was haar leven.”
Opeens stonden de buren die vooravond, eind augustus, aan de deur. Dat er brand was in de ouderlijke woning?
Elke Bohnen: “Ik was net aan het koken toen de bel ging. Ongelooflijk hoe het leven in één vingerknip kan veranderen. Een buurman had een rookpluim gezien aan de hoeve. Het huis zelf zag je niet, zoals vandaag ligt het middenin de hoge maïs. Maar ik maakte me niet meteen ongerust, misschien was iemand groenafval aan het opstoken? Een half jaar voordien had mijn moeder nog gebeld dat ik me geen zorgen moest maken als ik plots toeters en bellen zou horen. Ze hadden een schouwbrandje gehad maar alles zelf kunnen doven. De brandweer kwam toen nog voor een controle en dan hoorde ik dat natuurlijk, want die moest langs Heppeneert passeren.”
Dit keer belde mama niet meer?
“Neen. Ik heb zelf nog geprobeerd haar te bereiken. Maar dat is niet gelukt… Mama was nog aan het herstellen van een operatie die ze op 10 augustus had gehad. Die bewuste dag was de eerste keer dat ze opnieuw een dagje was weggeweest. Ze was iets gaan drinken met oud-collega’s van de school Ter Engelen. Het moet een heel gezellige namiddag geweest zijn, daar troosten we ons een beetje mee. Een schrale troost… Ik ben ook blij dat we de avond voordien nog gehad hebben met z’n allen. Mijn broer en zijn vrouw waren er uit Spanje. Met de hele familie hebben we de komende verjaardagen van september nog gevierd. We hebben gelachen, kreeft gegeten, heel warm samen.”
Uw vader Bert was die namiddag een handje aan het helpen voor de parochie, de muren van het vroegere gasthof aan het schilderen?
“Klopt. Hij is daar vertrokken, nog gauw naar Maaseik gereden voor sigaretten en dan zag hij diezelfde rookpluim. Hij heeft mama gevonden, heeft haar nog uit het huis kunnen trekken maar alle hulp kwam te laat. Maandenlang heeft hij elke dinsdag die avond herbeleefd. Het is heel erg zwaar voor hem.”
Jullie hoorden al snel dat mama dood was, maar pas twee dagen later bleek het moord?
“Ik dacht aanvankelijk dat er een noveenkaars was omgevallen, zoals hier nu ook altijd eentje staat aan de foto van mama. Misschien had ze het vuur proberen te doven en werd ze bevangen door de rook? Maar na de autopsie twee dagen later hoorden we het: mama was vermoord. Wat er dan door je heen gaat? Ongeloof. Zelfs een jaar later dringt het nog altijd niet door.”
Gerty had zich net door moeilijke jaren geworsteld, vastberaden om te leven voor haar kinderen en kleinkinderen?
“Vijf jaar geleden is ze gestopt als lerares huishoudkunde op Ter Engelen, nadat ze darmkanker had gekregen. Het is zwaar geweest, maar ze wou absoluut vechten voor haar gezin. Ik wil mijn kleenkinjer zien opgroeien. Mijn ouders hebben steen voor steen de Damiaanhoeve heropgebouwd, dat was hun grote droom. Ook de Maasoverstromingen hebben ze doorstaan, het water heeft hier tot aan de deur gestaan. Helemaal afgesloten van de wereld zijn we een paar keer in die jaren geweest. Met een bootje bracht de brandweer ons proviand.
Ik weet nog dat iedereen bezorgd om ons was, tantes en nonkels gaven allemaal snoep mee. Terwijl wij het als kinderen vooral fijn vonden: niet naar school, lekker smikkelen. Maar voor mijn ouders was dat natuurlijk heel anders, besef je later pas. Mama heeft er zich allemaal doorheen geknokt, ze was zo’n sterke vrouw. En dan is er opeens iemand die anders beslist, die haar lot in zijn handen neemt.”
We zijn een jaar verder, maar die ‘iemand’ is nog steeds spoorloos. Er is geen enkele dader gevonden, zelfs niet na een sms-bom aan 7.000 mensen uit Maaseik en omgeving?
“Dat maakt het helemaal moeilijk. We zitten nog elke dag met zoveel vragen. Door wie is ze vermoord, waarom op die wijze maar
vooral: waarom? Het is misschien een utopie om te denken dat al onze vragen ooit beantwoord zullen worden. Maar we blijven hopen, elke dag opnieuw. We zijn die dag in een rollercoaster van gevoelens en emoties getuimeld en jammer genoeg lijkt aan die helse rit maar geen einde te komen. Het is zo oneerlijk: mama is haar leven afgenomen, wij zijn haar kwijt en de dader of daders lopen gewoon nog vrij rond.”
Hebben jullie enig vermoeden wie dit gedaan kan hebben?
“Ach, je zal altijd wel vermoedens hebben maar je kan je ook gek maken met piekeren. We weten het gewoon niet. Het is ook moeilijk: het onderzoek loopt nog, dus de speurders zijn zeer karig met info. We hebben daarvoor zeker begrip, maar emotioneel is dat zwaar. Het wordt stilaan zelfs ondraaglijk, want het gaat wel over onze mama, he. Je wordt ook bang dat dit een cold case wordt, een zaak die ze niet kunnen oplossen. En dat mag echt niet. Echt niet. Voor mama. Het mag en kan niet dat iemand wegkomt met deze laffe daad. Heeft die persoon dan geen schuldbesef ? Of zijn omgeving? Het is zo tegenstrijdig met alles waarvoor mama stond: ze was zo zorgzaam, zo goed voor mensen, stond altijd klaar voor iedereen.”
Bert Partoens, advocaat van het gezin: “Het is heel zwaar voor de familie. Wie heeft dit gedaan: een psychopaat, een geesteszieke, toch iemand die het gezin kende? Ze beseffen ook dat het steeds moeilijker gaat worden om een dader te vinden, naarmate de tijd verstrijkt.”
Papa woont vandaag nog steeds bij u in?
“Sinds die dag, ja. Maar we zijn nu in juni wel begonnen met de heropbouw van de Damiaanhoeve. We hebben gewacht tot na de reconstructie van de moord, want je wil geen enkel spoor verloren laten gaan. Maar nu is ze vrijgegeven. Het is goed dat papa zijn energie in die wederopbouw kan steken, anders piekert hij zich nog dood. Hij wil er absoluut opnieuw weer gaan wonen. Omdat mama dat ook gewild zou hebben. Ze hebben allebei zoveel liefde in die hoeve gestoken. We willen er weer de warme thuis van ooit van maken. Helaas zullen we mama hierbij voor altijd moeten missen.”
Papa is ook letterlijk alles verloren in de aangestoken brand?
“Kledij, meubelen, huisraad, alle kleine herinneringen. Het is opgegaan in de vlammen of beschimmeld door vocht of bluswater, want de hoeve is twee maanden verzegeld gebleven. Een halfopgebrande trouwfoto hebben we nog gevonden, daar zijn we al heel blij mee. Mama en papa waren 38 jaar gelukkig getrouwd. Alleen onze kat Keutel heeft het gered. Ik was zeker dat ze in de brand was gebleven, maar een paar dagen later is ze opgedoken. Moest die kat kunnen praten… Wie weet wat het beestje gezien heeft. Het is wel heel opvallend: een week na de moord heeft ze een muisje gelegd op de plek waar mama gestorven is. Keuteltje bracht al wel vaker een muis binnen, maar die lag dan altijd aan de deur. Nooit op die plek.”
Op 28 augustus is uw moeder vermoord, één dag later verjaart jullie zoontje?
“Hij wordt vier jaar. Mama keek zo uit naar die feestjes, ze maakte daar altijd iets speciaals van. Haar kleinkinderen waren alles voor haar. Zoals ook de kinderen op school altijd. Het gaat niet gemakkelijk zijn, maar we gaan het goed vieren. Want dat zou mama gewild hebben. Begrijpen doet mijn zoontje het uiteraard nog niet, hij vraagt wel eens wanneer oma eindelijk terugkomt van de sterretjes. Mijn dochter van zes weet dat het nooit meer zal zijn. Onlangs vroeg ze: Heeft die meneer dan geen vrouw, kinderen of een oma? Want je doet zoiets toch niet
als je van mensen houdt. Ze weet natuurlijk niet dat mama is doodgestoken, ze denkt dat ze is gestorven in de brand. Want hoe moet ik zoiets aan mijn kind uitleggen?”
Jullie proberen elkaar als gezin recht te houden?
“We zijn alleen maar hechter geworden. Zonder elkaar zouden we dit niet overleven. Mijn broer is terug vanuit Spanje naar België verhuisd, gewoon om dicht bij ons allemaal te zijn. Ieder weekend komen we hier samen: mijn broer en schoonzus, mijn zus, papa. Mama was de motor achter ons gezin, ik probeer dat nu zo’n beetje te zijn als oudste zus.”
Is er een herdenking gepland op 28 augustus?
“Er gaat geen dag, geen uur voorbij dat we niet aan mama denken. We gaan regelmatig naar haar graf en bijna elke keer ligt er weer iets nieuws. Een bloemetje, een tekening, een steen waarop mensen schrijven over het gemis. Heel lief allemaal. We willen iedereen ook graag heel erg bedanken voor die steun, de bezoekjes, berichtjes en bemoedigende woorden. Het betekent veel voor ons, het bewijst ook hoe graag mama gezien werd door iedereen. Vrienden, collega’s van BuSo Ter Engelen, de parochie van Heppeneert waarin ze actief was... Enkele van deze mensen organiseren een intiem herdenkingsmoment op 28 augustus. Herinneringen worden opgehaald, teksten voorgelezen en collega’s zorgen voor verse wafeltjes. Want dat typeerde mama. Het recept was opgebrand maar we hebben ondertussen een kopie in haar handschrift gekregen. Een briefje dat we zo koesteren.”