“Ik nam motor mee in mijn slaapkamer”
Welke landgenoot slaagde er (tot nog toe) in 2019 in om een GP-zege te pakken? Geef toe, het zou een mooie vraag voor een sportquiz zijn. Een moeilijke ook. Nee, niet Clément Desalle. Nee, ook niet Jago Geerts. Het correcte antwoord: Amandine Verstappen, 20 jaar, uit Bitsingen - over de taalgrens vlakbij Riemst - én zot van motorcross. “Als kind nam ik mijn motor mee in de slaapkamer”, zegt de Waalse.
Feminist, staat er in grote letters op haar T-shirt. Om een statement te maken? “Oh nee, helemaal niet. Ik vond het gewoon een mooi T-shirt”, lacht de Waalse, die altijd met haar papa Stéphane op pad is. “We zijn een twee-eenheid”, zegt Amandine, die sinds haar tiende geen contact meer heeft met haar moeder. Het is ook via haar papa dat Amandine de motorcrossmicrobe te pakken kreeg. Stéphane reed vroeger in de amateurfederatie en z’n dochter ging steevast kijken. “Toen ik drie was ben ik beginnen zagen voor een motor”, vertelt Amandine. “Een half jaar later kreeg ik mijn zin. Papa had me een PW50 gekocht. Hij vermoedde dat het maar een bevlieging was. Als ze een paar keer valt, zal ze er snel mee kappen, dacht hij. Had hij het even mis! Het was liefde op het eerste gezicht. We hadden een grote tuin en daar kon ik me enorm uitleven op mijn motor. Dag in, dag uit maalde ik er rondjes af. Ik heb ook even gevoetbald en op school ook andere sporten geprobeerd, maar niets kwam ook maar in de buurt van motorcross. De spanning bij de start, de snelheid, het springen... Dat trekt me zo aan in motorcross. Weet je dat ik als kind mijn motor ‘s avonds, nadat ik hem gepoetst had, altijd mee op mijn slaapkamer nam? Geen denken aan dat die in de garage zou staan (giechelt).”
De kleine Amandine wou al snel meer dan alleen maar wat in de tuin razen. Ze was amper vijf toen ze haar eerste wedstrijd reed. Eigenlijk was ze een jaartje te jong, maar die leeftijdsregel omzeilden de Verstappens eventjes. “Ik heb toen in Hélécine onder de naam van mijn zus Madison, die één jaar ouder is, gereden”, verklapt Amandine. “Ik werd meteen tweede! Je had de gezichten van de mensen moeten zien toen ik m’n helm afzette en ze mijn vlechtjes zagen. Een meisje?”
In de jeugdreeksen reed Verstappen steeds tegen de jongens. Vanaf de 125cc, toen ze 13 jaar was, stapte ze over naar races voor vrouwen. Al neemt ze het in de amateurbond soms nog wel eens op tegen mannen. “Als kind heb ik nooit last gehad van jongens die het niet konden verkroppen dat ze door een meisje geklopt werden”, vertelt ze. “Nu wel. Mannen vinden dat echt niet leuk. Ze doen allerlei gekke dingen om me toch niet te laten passeren. Nu ja, onderschat vrouwen ook maar niet. Die zijn nog vijandiger tegenover elkaar op de baan.” Mannen verslaan, het geeft Verstappen geen extra kick. “Ik versla liever andere vrouwen aan de wereldtop dan een of andere man in de amateurbond”, zegt ze. “Het is niet mijn doel om jongens te verslaan, wel om ooit wereldkampioen bij de vrouwen te worden.” 2019 verloopt tot nog toe fantastisch voor de jonge Waalse. Zo schreef ze begin dit seizoen motorcrossgeschiedenis in Valkenswaard. Ze won er als eerste Belgische een Grote Prijs en was meteen ook de eerste Belgische vrouw ooit op kop in het WK. “Ik wist dat ik in de winter veel vooruitgang had geboekt. Ik ben vorig jaar afgestudeerd als sportanimatrice en heb dus meer tijd om te trainen. Bovendien voel ik me op de Yamaha, meer een ‘vrouwenmotor’, veel beter dan op de KTM. Ik wist dus dat ik goed zat, maar meteen winnen? Nee, dat had ik nu ook weer niet verwacht. Vorig jaar kwam ik nog twee à drie seconden te kort op de toppers, nu ga ik gewoon met hen in de clinch. Een fijn gevoel (lacht).” De WK-leiding heeft ze intussen wel moet afgegeven. “Die rode leidersplaat afgeven deed wel pijn. Daar was ik toch enkele dagen niet goed van”, bekent Verstappen, die nu - met nog twee GP’s voor de boeg - vierde staat in het WK. “Voor het seizoen was het podium mijn doel. Dat zit er nog steeds in. Ik zit dus op schema. In 2020 wil ik die volgende stap, richting wereldtitel, zetten.” Terwijl haar mannelijke collega’s 18 Grote Prijzen te verwerken krijgen, komen de vrouwen in het WK maar vijf keer in actie. En dat stuit haar serieus tegen de borst. “Vijf is echt te weinig. We vragen al een paar jaar voor meer GP’s, maar krijgen geen gehoor”, zucht Amandine. “Motorcross is en blijft een mannenwereld. De lonen, de sponsoring, de media-aandacht... Wij krijgen amper een deel van de koek. Nochtans zit vrouwenmotorcross in de lift. Het niveau stijgt ieder jaar. Bij ons is ook heel wat spektakel te zien, vallen er ook straffe verhalen te rapen.” Blessures zijn inherent aan motorcross. Verstappen weet er alles van. Twee jaar geleden liep ze op training een gecompliceerde kuitbeenbreuk op. Drie maanden kon ze niet stappen. “Mijn papa heeft toen even geopperd dat het misschien beter was om te stoppen. Ik hoorde het in Keulen donderen. Stoppen? Ik? Geen denken aan! Ik begrijp hem wel. Hij was ongerust, ik blijf zijn kleine meisje. Maar een leven zonder cross kan ik me echt niet inbeelden.” Sinds dit seizoen leeft Verstappen als een fulltime prof. “Ik heb een contract bij Adeps (de Waalse tegenhanger van Sport Vlaanderen, nvdr) en kan ook rekenen op enkele sponsors. Natuurlijk zijn die bedragen niet te vergelijken met de mannelijke toppers, maar ik kan er wel van leven. Omdat ik het geld niet door ramen en deuren gooi. Omdat ik nog altijd bij mijn papa woon, zodat ik iedere maand iets kan opzijzetten.” Vader en dochter. De relatie tussen de twee is heel close, zoveel is duidelijk. “Hij is mijn vader, mijn beste vriend, mijn mecanicien, mijn trainer. Mijn alles”, zegt Amandine. “Hij staat er altijd voor mij. Papa werkt in het slachthuis. Hij heeft vaste nachtdienst. Als hij ‘s morgen thuiskomt slaapt hij een paar uurtjes en dan gaat hij met mij op pad... Eigenlijk is het simpel: hij gelooft in mij.”
Ik was vijf toen ik mijn eerste race reed. Ik was een jaar te jong en heb de identiteitskaart van mijn zus gebruikt
Amandine VERSTAPPEN
Ik versla liever andere vrouwen aan de wereldtop dan een of andere man in een amateurbond
Amandine VERSTAPPEN
Door een kuitbeenbreuk heb ik een half jaar niet mogen rijden. Dat was een hel voor mij. En voor mijn familie
Amandine VERSTAPPEN