Is er leven na de dood?

Je bent zo groot als je laatste overwinning. Van die wetenschap is CD&V-voorzitter Wouter Beke nog steeds aan het bekomen. Nog maar een jaar geleden mocht hij glunderen bij het uitstekende resultaat van zijn partij bij de gemeenteraadsverkiezingen. Maar sinds de verkiezingen van mei ligt hij, samen met zijn partij, uitgeteld in de touwen. Daar zullen ze nog wel een tijdje blijven liggen. Vorige week moest de week van de openbaring worden. CD&V had verzamelen geblazen voor haar fractiedagen, waar de verkiezingsanalyse van hun zogenaamde 12 apostelen voorgesteld zou worden. Het was een veeg teken dat die twaalf relatief onbekend en onuitgesproken waren, ze op een apothekersweegschaal waren geselecteerd, en dat de partijleiding de regie strak in handen hield.

En inderdaad, na dat weekend waren er geen vurige tongen te bekennen. Om te herbronnen, moet men namelijk durven loslaten. Niet per se Hilde Crevits richting voorzittersstoel duwen, maar de verkiezing gebruiken als een moment van debat en heroriëntering. De conclusie dat het allemaal aan de voorzitter en de communicatie lag, is nog zo’n misser. Het leidde dit weekend tot tenenkrullende televisie, met christendemocraten die ons probeerden te overtuigen dat ‘personalisme’ en ‘rentmeesterschap’ ijzersterke verhalen zijn, als je ze maar goed uitlegt. Duh! Opvallend is dat sp.a, Open Vld en N-VA vandaag met nagenoeg identieke problemen kampen als de christendemocraten. Dat iedereen in de richting van Beke’s partij kijkt, heeft dus vooral te maken met de knullige manier waarop ze de loutering aanpakken. Moet de partij meer naar rechts, zoals enkele dissidente stemmen roepen? Blijkbaar niet, want rechts van CD&V ligt N-VA, en die hebben bijna evenveel verloren. De partij van Bart De Wever zorgt er gewoon voor dat het minder opvalt. Binnen zijn partij zijn er overigens ook die vinden dat N-VA meer naar rechts moet, maar dan zitten ze letterlijk op de schoot van Vlaams Belang.

Dat Vlaams Belang heeft overigens goed begrepen dat in Vlaanderen migratie niet de enige stemmenmagneet is. De partij heeft net zo sterk ingezet op het heersende ongenoegen bij de Vlaming: de verontwaardiging over het geruzie en de matige prestaties van de Zweedse coalitie en de stijging van facturen, kosten, wachtlijsten en de pensioenleeftijd.

Waar was trouwens het woordje ARCO in de analyse van de apostelen? CD&V heeft meermaals een politieke prijs betaald voor een regeling die er nooit gekomen is en waarvan men niet eens wist of ze juridisch overeind bleef. En denkt men echt dat mensen een vreugdedansje maken als ze ‘maar’ 60% van hun centen verliezen?

Sinds de verkiezingen van mei ligt CD&Vvoorzitter Wouter Beke, samen met zijn partij, uitgeteld in de touwen. Daar zullen ze nog wel een tijdje blijven liggen