“In België ben ik Mario, in Turkije King Kong”

DE VIJF WONDERLIJKE AVONTUREN VAN CLUB BRUGGE-SPITS MBAYE DIAGNE

In alle stilte van de trein geplukt in BrusselZuid en in een wagen naar Brugge gezet. Het verhaal van hoe Club Brugge Mbaye Diagne (27) wegsnoepte voor de neus van Anderlecht, kent intussen iedereen. Veel minder bekend is hoe het parcours van de Senegalees in de tien jaar daarvoor verliep. De weg naar de Champions League met Club Brugge in vijf wonderlijke etappes.

1 (Niet) beter dan Balotelli

“Ik verhuisde op mijn zestiende van Senegal naar Italië - waar mijn vader woonde - om mijn droom waar te maken: profvoetballer worden . Als tiener speelde ik in de Serie D, de hoogste amateurreeks. Mijn ploegmaat was Enock Balotelli, de broer van Mario. Mario Balotelli was toen mijn grote voorbeeld. Hij was zowat de enige zwarte Italiaan in het voetbal. Ik wilde hem nadoen en had dezelfde gekleurde hanenkam. Als hij zijn look veranderde, deed ik dat ook. Op het terrein hoorde je nooit mijn naam Mbaye. Je hoorde alleen Mario, Mario.” “Sommige mensen zeggen me dat ik beter ben dan Balotelli. Dat ik vaker scoor en dat ik in mijn hoofd rustiger ben. Maar ik zou dat nooit durven zeggen. Ik hou net van zijn karakter. Hij liet zich respecteren op het terrein en daar neem ik een voorbeeld aan. Mario is nog altijd mijn bijnaam. Ook bij Club zijn er mensen die me zo noemijn men. Zelfs de coach noemt me zo tijdens de trainingen.”

2 Dankzij Ravanelli naar

Lierse

“Fabrizio Ravanelli (gewezen topspits van Juventus en Italië, nvdr.) is mijn ontdekker en haalde me naar Juventus. Toen hij trainer werd bij het Franse Ajaccio nam hij me mee naar Corsica. Maar omdat alles op de laatste dag van de transferperiode moest gebeuren, was er een probleem. Zucht. Dat is een rode draad doorheen carrière: alles gebeurt altijd op de laatste dag. Ik was niet speelgerechtigd in Frankrijk, maar was verplicht er vijf maanden te blijven voor ik terugkeerde naar Juventus. Uiteindelijk kreeg ik een nieuwe kans op huurbasis bij Lierse.

”Lierse was de eerste ploeg waar ik kon spelen in een eerste klasse. De aanpassing in België was niet gemakkelijk, maar ik wachtte geduldig op mijn kans. Toen Bourabia uitviel voor de wedstrijd tegen Anderlecht kreeg ik zijn plaats. Ik zei tegen mezelf: Dit is mijn kans.

Ik heb alles gegeven en ook kunnen scoren, dankzij een assist van mijn vriend Tony Watt. Een vriend is hij nog steeds. Twee dagen geleden had ik hem aan de lijn. Hij is een goeie gast en we woonden samen in een appartement. Op het terrein hadden we ook een goeie band. Hij was snel, ik kon hem lanceren, we vonden elkaar uitstekend. Daarna vertrokken we beiden op hetzelfde moment. Hij naar Standard, ik naar Saudi-Arabië.”

3 Levensles van de

assistent van Mourinho

“Bij Al-Shabab waren Michel Preud’homme en Emilio Ferrera trainer geweest. Maar ik speelde er onder José Morais, de assistent van José Mourinho bij Inter, Real Madrid en Chelsea. Hij speelde hetzelfde systeem als Mourinho en wilde een grote spits voor zijn ploeg. Ik moest zijn Didier Drogba worden. Juventus wilde niet dat ik erheen ging. ‘Je loopt er te weinig in de kijker’, zeiden ze. Maar Al-Shabab betaalde goed en ik heb aangedrongen om te gaan.”

“Toen ik er was, viel het tegen. Het was er warm en de Arabische cultuur lag me niet. Mijn vriendin was een Italiaanse, maar omdat we niet getrouwd waren, mocht ze me niet vergezellen. Na vijf maanden ben ik teruggekeerd. Juventus stelde voor dat ik terug zou keren naar België. Westerlo wilde me. Daar kon ik me opnieuw in de kijker spelen.”

4 Geld maakt maar even

gelukkig

“Ik zat weer bij Juventus toen mensen van Ujpest me benaderden. De Hongaarse club van Roderick Duchâtelet, de zoon van Roland. Ze vertelden me dat Boedapest een mooie stad was en Ujpest een van de traditionele topclubs. Ik had er nooit van gehoord, maar ging akkoord om te kijken. Ik heb er vijftien matchen gespeeld en elf keer gescoord. Die periode leverde me een transfer naar Portugal op.”

“Ik zou tekenen bij Sporting, maar terwijl ik op hotel zat met mijn manager - mijn valiezen waren nog niet uitgepakt - ontmoetten we mensen van een Chinese ploeg, Tianjin Teda. Ze waren in Lissabon om Fredy Montero te kopen. Maar toen ze mij zagen wilden ze me koste wat het kost meenemen. Ze deden mij een voorstel dat ik niet kon geloven: vier keer meer dan Sporting. We lieten alles op papier zetten en trokken naar China. Ik heb familie in Afrika. Ik

Sommigen noemen me gek, maar ik noem me niet gek. Dat is wie ik ben. Ik wil de mensen vermaken als ik scoor. Ik weet dat ze daar dol op zijn Mbaye DIAGNE