Radja Nainggolan over zijn zieke vrouw en het laatste gesprek met bondscoach Martinez: “Dat was zever in pakskes”
Radja Nainggolan (31) scheert bij Cagliari opnieuw hoge toppen in Italië. Wij vlogen naar Sardinië voor een exclusief gesprek met Il Ninja. Over zijn zieke vrouw, zijn liefde voor Cagliari en de Rode Duivels.
Maandag is goed. Bij hem thuis, in de vroege namiddag.” Na lang onderhandelen met de perschef van Cagliari kregen we vorige week eindelijk de bevestiging van ons interview met Radja Nainggolan. Maar de weergoden in Italië zouden er alsnog anders over beslissen. Door aanhoudende regen in Lecce werd de competitiewedstrijd tussen Lecce en Cagliari van zondagavond verplaatst naar maandagnamiddag. Nainggolan scoorde in Lecce, maar Cagliari kwam niet verder dan een 2-2-gelijkspel. Frustrerend. Maar Nainggolan stond erop dat het interview alsnog zou doorgaan. En zo belden we maandagavond héél laat - het was al bijna middernacht - aan bij de familie Nainggolan. Ondanks het late uur en het frustrerende puntenverlies op Lecce nam Il Ninja alle tijd om uitgebreid zijn verhaal te doen.
Bedankt dat we zo laat nog mochten binnenvallen, Radja. Hoe gaat het met jou?
“Het gaat goed, dankjewel. Ik zit hier goed. Ik ben na zeven jaar terug op de plek waar het voor mij allemaal begon. Mijn vrouw is weliswaar zwaar ziek, maar dat was ook deels de reden voor mijn terugkeer. Om dichter bij haar en haar familie te kunnen zijn. Ze is tegen haar ziekte aan het vechten en ze heeft nog een lange weg te gaan. Na de chemotherapie zullen we moeten afwachten of er geen complicaties zijn opgetreden. Maar tot dusver verloopt alles goed. Dat is het belangrijkste. Ik probeer er intussen wat meer te zijn voor de kinderen. Want het belangrijkste is dat de kinderen er niet te veel onder lijden.”
Was de ziekte van je vrouw de enige reden voor je terugkeer naar Cagliari?
“Het was de voornaamste reden, maar niet de enige. Het vergemakkelijkte wel mijn beslissing. Ik had bij Inter nog een contract tot 2022 en ik ben met die club aan de voorbereiding begonnen. Maar plots leek mijn verhaal daar voorbij. Het klikte nochtans met de nieuwe trainer, Antonio Conte. Hij vertelde me dat ik een speler ben waar hij van houdt. Maar in de directie zat iemand met wie het niet klikte. Ik zou naast de selectie vallen, ik moést er weg. Ik kon naar Fiorentina en enkele andere clubs. Maar als ik dan toch mocht kiezen, opteerde ik liever voor de ploeg waar ik de werkwijze al kende, waar ik de stad al kende. En waarom dan niet kiezen voor de stad waar mijn vrouw altijd gewoond heeft?
Dat maakte mijn keuze voor Cagliari makkelijker.” “Hier probeer ik elke week te tonen dat Inter fout was, dat ze mij te vroeg hebben afgeschreven. Dat het nu zo goed loopt bij Cagliari is voor mij een grote overwinning. Ik ben nog altijd eigendom van Inter, dat hoofdstuk is technisch gezien nog niet afgesloten. Maar de problemen die er de voorbije zomer al waren, zullen volgend jaar niet opgelost zijn. Ik zou het heel moeilijk vinden om terug te keren. Het zou zeker niet mijn keuze zijn. Een definitieve transfer naar Cagliari ligt jammer genoeg ook moeilijk, want dan zou de club een transfersom moeten betalen. En zoveel geld heeft Cagliari niet. Als we Europees voetbal kunnen afdwingen, is het misschien wel mogelijk. We zullen zien.”
Wat betekent Cagliari voor jou, als ploeg en als stad?
“Het voelt hier heel familiaal. Ik heb hier ook een huis gekocht. Of ik hier na mijn carrière wil blijven wonen? Dat is een beslissing die ik over een aantal jaren zal moeten nemen. Claudia en ik hebben twee kinderen, voor hen zou het goed zijn als we hier konden blijven. We hebben hier een eenvoudig leven. ’s Morgens brengen we de kinderen naar school, daarna ga ik trainen. In de namiddag ben ik thuis om wat te rusten en om 16 uur ga ik de kinderen weer ophalen. En dan thuis wat chillen. Een simpel bestaan.”
En het nachtleven dan?
“Af en toe zet ik nog een stapje in de wereld. Ik ben wel wat rustiger omdat ik nu meer verantwoordelijkheid opneem in de opvoeding van mijn kinderen. En dat lukt me vrij aardig. Maar af en toe iets eten met vrienden en daarna nog wat drinken, hoort ook bij mijn leven. De kinderen worden ’s avonds dan opgevangen door de nanny. Ik zie het probleem er niet van in.”
Zou je ooit een terugkeer naar België overwegen, zoals enkele van je ex-ploegmaats bij de Rode Duivels?
“Een terugkeer? Ik heb er nooit op het hoogste niveau gespeeld. Ik heb in België alleen maar als jeugdspeler gevoetbald. Ik speel en leef intussen al veertien jaar in Italië, ik denk dat mijn carrière hier zal eindigen. Ik zie mezelf niet meer in een andere competitie spelen. Ik kon drie jaar geleden naar Chelsea, maar dat ging niet door. Ik denk niet dat ik hier ooit nog zal vertrekken.”
Heb je je in België ooit zo gerespecteerd gevoeld als in Italië?
(snel) “Totaal niet. Nadat ik een goede kwalificatiecampagne en een goed EK had gespeeld, had ik wel het gevoel dat ik wat meer in de kijker liep in België. Maar ik voelde me er toch niet altijd door iedereen aanvaard. Mensen dachten: Bij Wilmots mocht hij niet spelen, bij Martinez mocht hij niet spelen, misschien ligt het probleem wel bij Radja? Wel, vraag eender welke speler of ik ooit voor proble
Claudia vecht tegen haar ziekte. De weg is nog lang, maar tot
dusver gaat het goed. Ik probeer er intussen meer te zijn
voor de kinderen
Radja Nainggolan