Loksbergen is Shana en Kevin niet vergeten
oudejaar extra 8-9
Op 2 januari 2010 werd Loksbergen, een deelgemeente van Halen, wakker met een gigantische kater. Wat de rustige start van een nieuw decennium moest zijn, bleek het begin van een rouwproces dat tien jaar later nog altijd het dorp beheerst. Shana Appeltans (18) en haar vriend Kevin Paulus (22) werden doodgeschoten teruggevonden in zijn uitgebrande auto in een fruitplantage in de buurt. Niet veel later bleek buurman Ronald Janssen (49) de moordenaar. Achteraf zou de leraar uit Loksbergen ook nog de moord op Annick Van Uytsel bekennen. “Twee dagen voor de moord zijn Shana en Kevin hier nog op Roy (toen 4 jaar) en Ray (toen 1 jaar) komen passen. Vaak bleven ze slapen tijdens het babysitten, maar die avond van 30 december 2009 waren wij vroeger thuis en waren ze nog op. Het is precies alsof het zo had moeten zijn: we hebben nog urenlang gepraat in de living. Over hoe zij elkaar hadden leren kennen, hoe mijn man Jo en ik elkaar ontmoet hebben. Dat was zo’n mooie avond”, beschrijft Erika Claeskens, leerkracht lager onderwijs in Halen. “Ik weet nog hoe Kevin om iets na middernacht zei – tot op de minuut – hoe lang ze al samen waren. Pas om half twee ’s nachts zijn ze vertrokken, zo lang hebben we getetterd. Hij sloot toen het gesprek af: Liefke, als er ooit één meisje is met wie ik trouw, dan weet je dat jij het zal zijn. Aan een ander zal ik het nooit vragen.
Dat is de laatste keer dat ik hen gezien heb...”
Muizenval
“Peggy, de mama van Shana, poetste bij ons thuis. Op een bepaald moment zochten we een babysitter voor onze zoon Roy. Hij was toen 2,5 jaar. Dat zou Shana met plezier doen, zei Peggy. Het was ook echt iets voor haar, de kinderen waren gek op dat meisje. En op Kevin. Want die twee waren altijd samen. Ik herinner me nog een keer dat we Ray al in zijn bedje slapen hadden gelegd, toen ze aan de deur stonden. Ik ben hem boven moeten gaan halen, hij wou niet blijven liggen zodra hij de stem van Kevin hoorde. Zo klein als hij was. Zo gehecht waren onze zonen aan hen. Tja, hoe gaat dat: van de babysitter mogen kindjes al eens iets later opblijven, ze krijgen wat chips, Shana en Kevin speelden ook urenlang gezelschapsspelletjes met de kinderen. Muizenval, dat was de topper. Tot de kaas in plaats van de knikker vastzat in het toilet”, glimlacht de mama van Roy (14), Ray (10) en intussen ook Ries (5). “Ons dochtertje heeft Shana en Kevin natuurlijk nooit gekend. En toch kent ze hen, van de herinnerdoos die we thuis hebben.” Tien jaar later staat het gedachtenisprentje van het koppeltje nog altijd in de klas van Erika. Bij haar in huis zijn Kevin en Shana prominent aanwezig in die herinnerdoos. “Met foto’s van hen en de kinderen. Kevin die buiten een sneeuwman maakt en gekke bekken trekt. Shana die tekeningen maakt met de oudste. Een paar dingetjes die ze samen geknutseld hebben. De krantenknipsels over hun dood… Zulke geweldige babysitters vinden we nergens meer. We hebben zelfs hun kamer bij ons moeten herinrichten, omdat onze oudste zoon het er heel moeilijk mee had. Omdat we niet altijd wisten wanneer we thuis zouden zijn, was het gemakkelijk dat ze bleven slapen. Onze jongste lag toch nog bij ons op de kamer, dus hadden we de tweede kinderkamer voor het koppel ingericht. Met een stapelbed. Dat hebben we in tweeën gezaagd, de kamer is nu ook anders ingericht. Dat hadden ze ons aangeraden om de kinderen te helpen met de verwerking. Maar het heeft jaren geduurd voor onze oudste het een plaats kon geven, ik denk zelfs dat het pas in het middelbaar begonnen is.”
Examens
Ze hadden de kinderen dan ook in bescherming willen nemen. Want hoe vertel je twee jongetjes van 4 en 1 jaar dat een onschuldig, jong koppeltje is vermoord en dat hun auto met de lichamen in brand is gestoken? Door iemand uit het eigen dorp, door de leraar die naast de familie woonde. “We hadden wel gezegd dat ze dood waren, maar aanvankelijk dat het een ongeval was. We probeerden hen ook zo veel mogelijk te sparen door niet te huilen als de kinderen erbij waren. Maar Roy hoorde natuurlijk ook dingen en toen hij ouder werd, zag hij de nieuwsberichten. Waardoor hij het echt lastig kreeg. Omdat hij ons niet zag wenen, begon er van alles te malen in dat kleine hoofdje en dacht hij dat we geen verdriet hadden. Nog jaren na hun dood had onze zoon er nachtmerries van, hij heeft regelmatig ’s nachts aan ons bed gestaan: Shana en Kevin zijn in mijn kamer, ze roepen op me. Op een bepaald moment sprak zijn juf ons zelfs aan, dat al zijn tekeningen in de klas zwart waren. Dat hij geen ander kleurpotloodje meer vastnam.”
Erika staat vandaag in het vijfde leerjaar in Halen. Zelf leerkracht worden, was ook de grote droom van het vermoorde 18-jarige meisje. “Dat was echt haar ding, ze had dat zo goed gedaan. Ze was ook groot, dat helpt als lerares. (lacht) Als je dan weet dat Shana die nacht van 1 op 2 januari vroeger van het nieuwjaarsfeestje is vertrokken om te blokken voor haar examens (ze studeerde voor lerares aan hogeschool KHLim in Hasselt, nvdr.)… Wij hadden oudejaar bij vrienden doorgebracht, maar er was zo veel eten over dat ze voorstelden om op 1 januari terug te komen. Even hebben we overwogen om Shana en Kevin te vragen om die avond te komen babysitten. Ik ben ervan overtuigd dat ze dat ook gedaan zouden hebben, zo waren die twee. Maar we wisten dat ze Nieuwjaar altijd vierden in café Marvana. Ik dacht: laat ze maar genieten.
Honderd keer hebben mijn man Jo en ik achteraf tegen elkaar gezegd: hadden we maar... Honderd keer.”
Uitgebrande auto
Het was mama Peggy Bellen zelf die naar Erika telefoneerde nadat de auto was gevonden. “Ik heb geen idee hoe ik teruggereden ben van Hasselt naar Loksbergen. Dat is echt op automatische piloot gegaan. Die ochtend was ik mijn zus gaan helpen, zij had toen een winkel in het centrum van Hasselt. Onderweg naar de stad hoorde ik op de radio van een uitgebrande, witte auto bij Loksbergen. Ik weet nog dat ik toen naar mijn mama heb gebeld: hoe raar is dat? Maar toen wist ik natuurlijk nog niet dat zij het waren. In de winkel kreeg ik achteraf Peggy aan de lijn. De grond verdwijnt dan onder je voeten.”
En dan wist ze ook nog niet dat het de buurman was geweest. “Tuurlijk kende ik Ronald Janssen ook. Loksbergen is maar een dorp, iedereen kent iedereen. Dat hij het was geweest, had ik nooit gedacht. Achteraf kwam hij dan met het verhaal dat hij gepest was door Kevin. Daarom wilde ik absoluut gaan getuigen tijdens het assisenproces in Tongeren. Zodat hij me in de ogen moest kijken en eindelijk de waarheid zou zeggen. Maar Janssen gaf geen kik en keek de hele tijd naar de grond. Het hele proces lang. Ik had het hem zo graag op de man af willen vragen waarom hij blijft liegen.”
Ziekenhuis
Het is nog allemaal heel rauw, hoor je in haar woorden. “Ik stop nog regelmatig aan het kerkhof. Even goeiedag zeggen. En ik heb het nog altijd moeilijk als ik langs die weg van school naar huis moet rijden, als ik langs de omleiding moet en niet via de snelweg. Vooral in deze periode, wanneer het zo vroeg donker is.”
De mama van Shana is achteraf nooit meer kunnen gaan poetsen bij Erika. “De herinneringen zijn te pijnlijk. Ik begrijp dat. Ik weet nog dat Shana hier eens van de loopbrug sprong en haar kin stootte aan het beton. We zijn meteen naar het ziekenhuis gereden, en daar kwam direct de hele familie aan. Ze hangen zo zeer aan elkaar. Als leerkracht geef ik ook godsdienst, we hebben het dan over vergevingsgezindheid, over een tweede kans voor iedereen. Daar worstel ik mee. Ik ga ook een tekst lezen op de herdenkingsmars van 2 januari, daar zal ik dan ook op inpikken. Of iedereen die tweede kans moet krijgen…”
“Als leerkracht geef ik ook godsdienst. We hebben het dan over vergeving, over een tweede kans voor iedereen. Daar worstel ik mee” Erika Claeskens