Lennert Van Vleymen vindt G-sport G-weldig

Lennert Van Vleymen leeft voor kinderen en jongeren met een beperking. Als leerkracht Lichamelijke Opvoeding en Bewegingsrecreatie in het bijzonder onderwijs, het Sint-Elisabethinstituut in Wijchmaal. Als ondersteuner ook, waarbij hij één op één G-jongeren sportief begeleidt. Als oprichter en medeorganisator van zijn eigen G-voetbaltornooi, dat hij als 17jarige (!) voor zijn eindwerk bedacht. En tenslotte als voetbalcoach bij de U10 van KRC Peer, waar één van zijn bengeltjes speciale aandacht nodig heeft. Zowel de kinderen als Lennert zijn… G-weldig!

“Ik weet nog exact wanneer mijn passie voor de doelgroep van kinderen en jongeren met een beperking begon”, steekt Lennert Van Vleymen van wal. “Toen ik in het vijfde jaar Sociale en Technische Wetenschappen zat op het Agnetencollege in Peer, organiseerden we een dag voor volwassenen met een beperking. Dat was leuk, maar de klik was er niet meteen. Iets later dat jaar bezochten we het Sint-Elisabethinstituut in Wijchmaal, bijzonder onderwijs dus, en daar sloeg de vonk wél over. Die kinderen en jongeren aan het lachen brengen met spel en beweging, dat was genieten. Ik blonk dan ook toen ik in het zesde jaar voor mijn eindwerk een G-voetbaltornooi mocht organiseren. Gezien mijn passie voor voetbal en de doelgroep in kwestie, was dat een cadeau. Ik kreeg de steun van mijn vader die in het bestuur zit van KRC Peer - toen nog Racing Peer - en meteen schaarde de ploeg zich achter mijn project. Wat er toen gebeurde, was fantastisch. Ik zocht een aantal G-ploegen, belde en mailde rond voor sponsoring, verzorgde de communicatie en kreeg de accommodatie van Racing Peer ter beschikking. Op de dag zelf stonden daar vijf ploegen en een hele hoop supporters. Uithangbord was Siebe Schrijvers. Wat een geweldige dag was dat. Zo heette het tornooi trouwens ook: het G-weldig-tornooi. De voetballers wisten niet wat ze zagen toen Siebe verscheen. Het evenement leverde ook nog eens 1.300 euro op, die ik geschonken heb aan G-voetbal Sporting Wijchmaal. Ze kochten er nieuwe truitjes mee en gingen op uitstap. Mooi toch! Ondertussen is dat vijf jaar geleden, maar ik ga nog vaak naar die jongens en meisjes kijken en ik ben er zeer welkom! En mijn eindwerk? Wel euh, ik was geslaagd. (lacht)”

“Meteen was mijn studiekeuze ook een feit. Ik ging Lichamelijke Opvoeding en Bewegingsrecreatie studeren aan de PXL in Hasselt, aangevuld met een extra opleiding buitengewoon onderwijs. Mijn bachelorproef kwam opnieuw neer op het G-voetbaltornooi, maar dan eens zo groot, met dubbel zoveel ploegen, randanimatie, een afterparty,... Opnieuw gingen alle remmen los. Tussendoor mocht Racing Peer ook nog eens Football Kick-Off 2017 op poten zetten, het grootste G-voetbaltornooi van België. Dat gebeurde in samenwerking met de KBVB en de Pro League. En plots kwamen er sterren als Piet den Boer, Johan Boskamp en Hans Vanaken over de vloer. De sjottertjes rolden over de grond van verbazing. Daar doe je het uiteindelijk voor… Die lach van de kinderen en de spontaniteit waarmee zij naar de wereld kijken. Dat is onbetaalbaar. En als ze scoren, is het uiteraard kermis. Dan doen ze bijvoorbeeld hun idool na. Eén van de jongens deed een perfecte imitatie van Cristiano Ronaldo: omhoog springen, in zijn vlucht draaien, met de benen wijd open landen en dan loeihard Siii roepen. Niet te geloven. Ik mag inderdaad zeggen dat mijn kleinschalig eindwerk op mijn zeventiende een hele evolutie in gang heeft gezet.”

Eén op één

“Het mooie is dat ik nu werk op de plaats waar het voor mij begon, het Sint-Elisabethinstituut”, gaat Van Vleymen verder. “Ik doe er heel wat ondersteuningsuren rond spel en beweging, maar mijn grootste opdracht is best wel speciaal, vind ik. Ik sta in TOAH-uren, wat staat voor Tijdelijk Onderwijs Aan Huis. Dat is een maatregel voor kinderen die om welbepaalde redenen niet - of niet altijd - op school hoeven te zijn om les te volgen. Zo begeleid ik een 21-jarige jongen met autisme, vier uren per week. Ik ga daarvoor naar zijn thuis en sport met hem. Wij met zijn tweeën, that’s it. Zijn ouders willen een deel van het schoolse persoonlijke assistentiebudget besteden aan beweging en daardoor kwam ik in beeld. Het moest bij de eerste ontmoeting natuurlijk nog klikken, want iemand nieuw leren kennen is in zijn leefwereld niet zo gemakkelijk. Je bent goedgekeurd, zei hij na de eerste keer, en we waren vertrokken (lacht). Ik doe werkelijk van alles met hem: tennissen, schaatsen, fietsen, zwemmen, wandelen, geocachen, fitnessen en voetballen natuurlijk. Alles om hem te laten bewegen en zo structuur aan te bieden. Soms houden we het ook rustig, bijvoorbeeld als hij ’s avonds een belangrijke voetbalmatch heeft. Leuk is dat we gemeenschappelijke interesses en dus veel gespreksstof hebben. Het gaat vaak over voetbal en tennis, maar we werken naschools ook allebei in een frituur en dus passeren er wel eens frikandellen in onze conversaties (lacht). Alles is goed om tijdens het sporten ook zijn sociale vaardigheden aan te scherpen.”

Coach van U10

Sinds een paar jaar is Van Vleymen coach van de U10, een jeugdteam van KRC Peer. Ook daar kan hij zijn skills als expert in G-sport gebruiken.

“Klopt. Er is een jongen met een beperking, Milan, die dapper meevoetbalt. Hij is een jaartje ouder dan zijn ploeggenootjes, maar door leeftijdsdispensatie is hij een jaar teruggezet en speelt hij met deze ploeg mee. Naast zijn beperking heeft hij ook een flinke groeiachterstand. Meestal loopt het samenspel met het team vlot, maar soms gaat het wel eens mis. Het is niet altijd gemakkelijk voor de andere negenjarige jongens om sommige gedragingen of uitspraken van Milan te plaatsen. Dan gaat hij bijvoorbeeld enorm hard in duel of trapt hij na, maar hij beseft niet meteen dat hij daarmee anderen pijn doet. Of hij is enorm gericht op het scoren van een doelpunt, maar hij ziet niet dat een ploegmaat vrij staat om te schieten. Een gesprek lost veel op en dan begrijpt hij ook waarom het fout is. Eén keer riep hij wel eens dat hij nooit meer kwam trainen, maar de volgende keer stond hij er weer (lacht). Hij vergeet dat snel en speelt dan weer enthousiast mee. Ik kan mijn ervaring uit de school heel goed gebruiken om hem in het team op te nemen en de andere jongens te sussen. Ik vind het belangrijk dat Milan kan opgroeien en spelen met generatiegenoten. Het is niet omdat hij anders is, dat hij niet mag voetballen.”

Kent u ook een uitzonderlijk sportverhaal? Laat het ons weten via sport@hetbelangvanlimburg.be