DE KERN Jobs, jobs, jobs

De voorakkoorden over de belangrijkste doelstellingen uit het Vlaamse regeerakkoord zijn rond. Een van de duidelijkste mantra’s die de vorige regering heeft overleefd, is die van jobs, jobs, jobs. Meer mensen aan het werk als middel om onze sociale welvaart overeind te houden. En er wordt een cijfer op geplakt: de werkzaamheidsgraad moet de komende legislatuur worden opgetrokken tot tachtig procent. Een groei van meer dan vijf procent dus, wat concreet betekent dat ruim 120.000 Vlamingen extra aan de slag moeten.

Ambitieus, al moet er eerlijkheidshalve bij worden vermeld dat dit vooral een uitdaging is voor het federale niveau. De meeste werkgelegenheidsplannen die Jan Jambon en zijn ploeg vrijdag op tafel legden, zijn een federale bevoegdheid. Bovendien ligt de mogelijkheid om sancties op te leggen niet in Vlaamse handen. Dat betekent helaas ook dat de Vlaamse regering meteen een excuus voor eventueel mislukken achter de hand houdt. Want om vooruitgang te boeken, moet er ten eerste snel een federale regering gevormd worden (quod non) en ten tweede zal die nieuwe federale regering dus in dezelfde richting als Vlaanderen moeten denken en werken (nog minder evident). Maar goed, laat ons vooralsnog uitgaan van de Vlaamse wil om hier een succes van te maken.

Dat moet trouwens, want het gevecht om meer jobs is broodnodig. Zowat alles start bij een performante arbeidsmarkt. Een job is even noodzakelijk als eten en drinken. Wie werkt, draagt bij aan de maatschappij en moet geen uitkering krijgen. Hij of zij is gelukkiger en zelfs de kinderen die opgroeien bij mensen die werken, krijgen later op elk vlak meer kansen. Conclusie: met een job gaat alles gewoon beter. Of is dat te kort door de bocht? Niet elk werk is immers evenwaardig. Zogenaamde hamburger- of mini-jobs zorgen wel voor meer tewerkstelling, maar niet noodzakelijk voor meer welvaart. De ene job is de andere niet. Het gaat dus niet alleen om kwantiteit, maar ook om kwaliteit. Dat voor deze jobdeal niet alleen de Vlaamse regering present tekende, maar ook alle sociale partners (vakbonden en werkgevers), is dan ook het meest hoopgevende aspect van dit plan. Op die manier is iedereen mee verantwoordelijk en wie weet: zo krijg je straks misschien echt een nieuwe hoeksteen voor degelijk beleid.