De Limburgse jeugdjaren van Andreas Pereira, nu vedette bij ManU
In de Europa League treft Club Brugge dezer dagen twee keer een Goddelijke Kanarie met Limburgse tongval. Andreas Pereira (24) is basisspeler bij Manchester United. Geboren in Duffel, getogen in Lommel. Op zoek naar die roots.
Geef de zoekopdracht ‘Andreas Pereira’ in in het rijke archief van Het Belang van Limburg en het oudste artikel dat opduikt, dateert van woensdag 21 augustus 2002. De titel: ‘Ook Duiveltjes spelen derby’. Het seizoen in eerste klasse begint met drie Limburgse ploegen, maar door de schrapping van Lommel eindigt het met twee.
Het hiervoor vermelde artikel geeft geen uitslag van de derby, enkel een foto, twee zinnetjes en de opstellingen. Daaruit blijkt dat de dan zesjarige Andreas op dat moment uitkomt voor STVV. Net als Jordy Mathei, tegenwoordig spelend voor de amateurs van Olympia Wijgmaal. “Je zag al dat Andreas enorm getalenteerd was”, vertelt hij. “Zijn vader, die toen in de eerste ploeg speelde, was volop bezig met het trainen van zijn zoon.”
Jonger dan de rest
STVV is trouwens al het tweede ploegje van Pereira. Al op zijn vierde begint hij bij Patro, waar hij getraind wordt door zijn oom Rogerio. Na SintTruiden volgen Velm en Lommel (KVSK United) voor de kleine Pereira. Vader Marcos achterna. Andreas wordt steevast vroeger doorgeschoven. “Ik voetbalde met hem samen in de U10 en de U11”, herinnert Laurens Plees zich. “Ondanks dat hij jonger was, speelde hij heel vlot mee. Hij was een zeer goede dribbelaar en had een sublieme traptechniek. Een echt wreefschot, terwijl wij bij wijzen van spreken nog geen pass konden geven.” Samen met Plees voetbalt Pereira in die tijd ook in de zaal, bij Miniclub Lommel. “We wonnen de Schaal van Lommel, een lokaal zaalvoetbaltornooi waar ook de veldploeg van Lommel in meespeelde. Toen hebben Andreas en ik dus onze eigen ploeg verslagen.”
Het is een zorgeloze tijd. De jonge Andreas zit op de basisschool Balu in Lutlommel, haalt er goede punten en blinkt eigenlijk uit in elke sport. Zo wint hij met twee vingers in de neus de traditionele scholenveldloop. Samen met jongens uit de buurt voetbalt de jonge Andreas op de velden van de Soeverein. Met Jonas Meeus, zijn achterbuur en teamgenoot van bij Lommel, ontwikkelt zich een vriendschap voor het leven. De twee horen elkaar nog dagelijks en gaan geregeld samen op vakantie. “Hij komt zelfs geregeld naar mijn matchen kijken”, zegt Meeus. “Hij is altijd heel vriendelijk en bereikbaar gebleven. Nadat hij van Lommel naar PSV is gegaan, ging hij ook in Eindhoven naar school. Maar we zijn elkaar blijven zien. Een minpuntje? Als hij zegt dat hij er over vijf minuten is, kan hij zomaar vijf uur later opduiken. Een Braziliaans trekje misschien.” (lacht)
Gescout
Andreas is negen wanneer hij de overstap naar PSV maakt. Dirk Peeters beveelt hem als eerste bij de lampenclub aan. De jeugdscout speurde 19 jaar lang voor PSV naar Belgisch talent en is tegenwoordig werkzaam voor KRC Genk. “Ik ben ook Hans Vanaken en Stefano Marzo (nu Lokeren, nvdr.) gaan halen”, legt Peeters uit. “Ik had Andreas twee keer aan het werk gezien en wist genoeg. We nodigden hem uit voor een stage bij PSV en het was allemaal vrij snel in orde.” “Gelukkig was de concurrentie nog niet zo groot als tegenwoordig. Toen ik onlangs de ouders van een twaalfjarig spelertje van Gent aansprak, verwezen ze mij zowaar door naar zijn manager. Zoiets is toch niet goed? Bij Andreas was het contact met de vader meteen oké. Ook paste hij zich snel aan de Nederlandse mentaliteit aan. Er zijn genoeg verlegen Belgen geweest die daar niet mee overweg konden en snel terugkeerden.” Buiten het veld blijft Pereira een rustige jongen, maar binnen de lijnen laat hij zich gelden. Wat ook helpt is dat Pereira thuis in Lommel kan blijven wonen. De Pereira’s vormen een hecht gezin en de afstand met Noord-Limburg valt te overbruggen, al is het schema stevig. ’s Morgens het busje in, trainen, naar school, trainen en ’s avonds terug naar Lommel.
Toplichting
Pereira komt er ook onder de hoede van Patrick Greveraars, verantwoordelijk voor de opleiding en het binnenhalen van talenten bij PSV. Tussen de twee groeit een vertrouwensband. Greveraars: “Ik raakte bevriend met vader Marcos. We dachten hetzelfde over voetbal en opleiden, dan krijg je een klik. Omdat mijn vrouw Portugese is, spreek ik de taal ook.”
In de jeugd van PSV maakt Pereira deel uit van een toplichting met onder meer Zakaria Bakkali en zesvoudig Oranje-international Riechedly Bazoer. “We wisselden weleens van posities om ontwikkeling te stimuleren, maar doorgaans was Pereira de nummer tien. Hij had het vermogen om zich direct aan elk niveau aan te passen. Dat is voor mij de basis van talent.”
Dat talent blinkt ook op internationale jeugdtornooien. “Op zijn twaalfde was hij in Mallorca een tornooi gaan spelen”, zegt vader Marcos Pereira. “Scouts van Barcelona waren daar en raakten onder de indruk. Ze zeiden ons dat ze interesse hadden, meteen antwoordden wij dat het te vroeg was”, aldus nog Marcos, die in de daaropvolgende jaren clubs als Chelsea, Arsenal en Liverpool wandelen stuurt.
Manchester
Ondertussen ontstaat er in ons land een heuse hype rond de Belgische U16-ploeg. Wanneer Johan Boskamp in Extra Time zegt dat een video van de ploeg van Pereira, Bakkali, Schrijvers en Musonda hem vrolijk maakt, krijgt de lichting de stempel van ‘gouden generatie’. Ook
niet geheel ten onrechte: de leeftijdsgenoten uit Spanje worden van de mat gespeeld en andere ploegen krijgen vooroorlogse cijfers te verwerken. Tot een debuut voor de A-ploeg van de Rode Duivels is het voor geen van hen gekomen, al komt dat bij Pereira niet door een stagnerende ontwikkeling. Maar daarover later meer.
Het zorgt er wel voor dat België inmiddels bekend is met de PSV-parel. Ene Sir Alex Ferguson is dan al lang en breed overtuigd. Andreas moet en zal naar Manchester United komen. Net de club waar hij al zo lang fan van is. Op 14 januari 2012, twee weken na zijn zestiende verjaardag, is het zover en start hij bij United. “Bij PSV waren ze uiteraard niet tevreden, logisch als je een groot talent kwijtspeelt, maar zo werkt de voetbalpiramide nu eenmaal”, vertelt Greveraars, die dan intussen voor FC Porto werkt.
“Het was ook een weloverwogen keuze voor hem, zoals hij later ook heel bewust voor zijn uitleenbeurten bij Granada en Valencia koos. Manchester zou een goede leerschool voor hem zijn, een kans die hij moest grijpen. In Nederland was hij tactisch en technisch prima gevormd, maar op een bepaald moment worden andere dingen belangrijk. Niet in die rigide 4-3-3 van het Nederlandse voetbal blijven spelen, maar een andere voetbalcultuur en benadering leren kennen. De wil om de beste te zijn had hij al, nu ging de fysieke weerstand nog verder omhoog.”
Familieband
Aanvankelijk neemt Andreas zijn intrek bij een gastgezin, maar de Pereira’s zijn zoals gezegd een hechte familie en al snel volgen zijn ouders en zijn twee jaar jongere zus Emelie naar Manchester. “Die periode dat ik in Lommel enig kind was, vond ik maar heel stom”, vertelt Emelie. “Natuurlijk was ik in het begin droevig dat ik mijn vrienden moest achterlaten, maar ik ben altijd in voor een avontuur en vond het ook wel spannend. Zelf heb ik niet zoveel met voetbal, maar ik ben altijd mee geweest naar de tornooien. Ik kijk nu als hij speelt en ben dan ook bloedfanatiek. Ik roep alles bij elkaar, soms voel ik me een hooligan”, lacht ze.
De zus zijn van een speler van Manchester United, het betekent wel iets in Engeland. Dat ondervindt Emelie zeker ook. “In het begin stelde men me meteen voor als ‘zus van’. Dat zorgde voor complicaties. Mensen die vrienden wilden worden en waarvan je op den duur doorhebt dat ze niet oprecht zijn of bijbedoelingen hebben. Wij Brazilianen hebben meerdere achternamen en dus heb ik een tijdje een andere gebruikt, maar op den duur kon ik dat zelf niet meer bijhouden. Tegenwoordig studeer ik in Exeter en daar weten de meesten het wel, maar trekken ze zich er niks van aan.” Emelie en haar broer zijn close gebleven. “Hij heeft altijd voor me gezorgd, van in de kleuterschool af. Hij is heel bezorgd, maar ook speels. De leukste herinneringen bewaar ik eigenlijk na zijn wedstrijden. Die reisjes waren leuk. En onze vakanties in Brazilië waren fantastisch. Dan konden we met ons vier een beetje helemaal weg zijn van alles, bezochten we onze familie in Londrina en Maringá.”
Lommel
Komen we bij Pereira’s keuze voor de nationale ploeg. Op 12 september 2018 maakt de spelverdeler zijn debuut voor Brazilië in een oefenwedstrijd tegen El Salvador. “Uiteindelijk gaat het om gevoel”, legt Greveraars uit. “Hij is in België opgegroeid, maar de Braziliaanse roots zijn heel sterk. Brazilië is ook altijd een topelftal geweest en je moet het hoogste nastreven. Het kan dat België op een moment beter is, maar als je de geschiedenis bekijkt is Brazilië hét topland in de wereld. Als je dan de kans krijgt om die droom te laten uitkomen, valt dat volstrekt te begrijpen.”
Ook zus Emelie staat achter de keuze voor de Seleçao. “Als ik thuis zeg, bedoel ik Lommel. We gaan nog geregeld terug naar daar. Een groot gedeelte van ons is Belgisch, maar qua cultuur zijn we 100 procent Braziliaans. Ik begrijp dus volledig waarom hij voor Brazilië koos.”
“Thuis spraken we ook Portugees. Alleen die zeldzame keer dat Andreas en ik eens ruzie hadden, schakelden we over op Nederlands omdat dat wat gemakkelijker ging.”