Een voorzitter met ballen
Ik vind het gezond dat politici na twee termijnen de fakkel doorgeven.” In een Facebookvideo heeft Gwendolyn Rutten gisteren bekendgemaakt dat ze geen kandidaat is om zichzelf op te volgen als partijvoorzitter van Open Vld. De Aarschotse met Limburgse roots zet na ruim zeven jaar een stap terug en wordt opnieuw “basismilitant”. Afscheid nemen is altijd een beetje sterven. Hoewel pas 44 geldt dit ook voor Gwendolyn Rutten. Na een intensieve blauwe rijping als medewerker/kabinetschef van Karel De Gucht, Fientje Moerman en Dirk Van Mechelen en een verloren voorzittersrace, werd de juriste eind 2012 dan toch op het schild gehesen. Vandaag kan niemand ontkennen dat ze als voorzitter haar stempel op Open Vld heeft gedrukt. Eén: waar menig voorganger zijn tanden stukbeet op de profileringsdrang en straatgevechten van al die blauwe macho’s en macha’s, slaagde Rutten erin om alle haantjes in hetzelfde kot te krijgen. Vandaag is ze niet voor niets de langst zetelende voorzitter in de geschiedenis van Open Vld. Twee: inhoudelijk toonde Rutten vaak lef en zei ze waar het op sloeg, of het over ethische thema’s ging of de verruwing van de politiek. Ze profileerde zich meer dan eens als een sterke vrouw met een mening. Drie: Rutten heeft altijd een duidelijke toekomstvisie voor haar partij gehad.
Als Open Vld nog relevant wil blijven, moet die volgens haar afstand nemen van N-VA, ook al heeft die partij voor haar economisch programma een copy-paste van het liberale receptenboekje gemaakt. Vier, en misschien wel het belangrijkste: twee keer leidde Rutten haar partij naar een verkiezingsoverwinning. In 2014 leverde haar dat de titel op van ‘mirakelvoorzitter’, omdat ze er in was geslaagd om Open Vld vanuit een verloren positie de Vlaamse regering binnen te loodsen. De stembusgang van 26 mei was het keerpunt. De verkiezingsuitslag viel tegen en de manier waarop ze eind november voluit het paarsgroene denkspoor verdedigde, deden haar krediet flink verdampen. Omdat ze openlijk toegaf dat ze graag de eerste vrouwelijke premier van dit land wilde worden, werd ze al snel weggezet als postjespakker. Van die perceptie raakte ze nooit meer verlost. Bovendien hadden steeds meer mensen het gehad met haar ongebreidelde positivisme en haar zweverige verkiezingsslogans als ‘gewoon doen’ en ‘mensen hebben vleugels’. Eén zaak is zeker: wie Rutten ook opvolgt, Bart Tommelein of Egbert Lachaert hebben grote voorzittersschoenen te vullen. Want in meer dan één opzicht heeft Golden Gwenny haar plaats in de liberale geschiedenisboeken absoluut verdient.
Reacties: dekern@hbvl.be