Het nieuwe theedrinken

Afgelopen weekend raakte bekend dat de helft van de coronapatiënten die opgenomen zijn in het Ziekenhuis Oost-Limburg van Turkse origine is. Een bericht waar te veel mensen op een krampachtige manier mee omgaan. Zeggen welke afkomst mensen hebben, betekent niet dat je iemand viseert. Vlaams minister van Samenleven Bart Somers (Open Vld) heeft gedaan wat hij moest doen en heeft meer personeel ingezet om de Turkse gemeenschap correct te informeren. Ook lokale influencers, want iemand die je kent, ga je sneller geloven. Al zie je ook de bekendste kopstukken uit de gemeenschappen met elkaar botsen. Als de ene zegt dat er in Genk veel mensen van Turkse origine in het ziekenhuis liggen, dan doet de andere dat af als fake news. En zodra Vlaams minister Zuhal Demir (N-VA) mensen vraagt om hun gedrag aan te passen, veren andere partijen recht om dit af te doen als politieke recuperatie.

Maar mensen informeren is niet hetzelfde als iemand viseren. Het moet ervoor zorgen dat het aantal zieken en doden zoveel mogelijk beperkt wordt. Niets doen en je aanpak niet aanpassen aan de doelgroep: dat zou pas misdadig zijn. Dat allochtonen worstelen met de coronamaatregelen blijkt ook uit een rondvraag van deze redactie.

Eigenlijk zijn er twee strekkingen: een eerste groep die zegt dat iedereen in zijn buurt de regels zeer goed opvolgt en een tweede groep die met eigen ogen veel roekeloos gedrag ziet. Misschien zijn ze in sommige gemeenten beter geïnformeerd dan in andere of is de sociale controle strikter. Maar we hebben nog te veel verhalen gehoord van mensen die op bezoek gaan bij hun ouders of die hun oma’s en opa’s gebruiken als kinderoppas. Bovendien duikt een ander fenomeen op: winkelen als tijdverdrijf. Niet om kleren, wel om eten. Een uitbater van een Turkse supermarkt is helemaal dolgedraaid van politieman te spelen in zijn eigen tent. Boodschappen doen lijkt wel het nieuwe theedrinken, zo stelt hij vast. Mensen komen met de hele familie winkelen en blijven graag rondhangen. Hij laat nu nog maar één persoon per gezin binnen. Dat theekransje tussen de rekken is dus ook voorbij. Binnenblijven is moeilijk voor iedereen. De banden in Turkse, Marokkaanse en Italiaanse gemeenschappen zijn erg hecht. Familie de deur wijzen is niet evident, maar als je de beelden ziet van de militaire colonne die Italiaanse lijkkisten vervoert, dan weet je dat het niet anders kan. Voor wie er nog aan twijfelt: het nieuws over het ziekenhuis in Genk is niet fake, het is waar.

Liliana Casagrande