LIESBETH LIST (1941-2020) De diva die enkel op zoek was naar geluk
SOEST
Mike Love van The Beach Boys dong ooit naar haar hand. Ze zong met Brel, Aznavour én natuurlijk Shaffy. Afgelopen woensdag overleed de Nederlandse diva Liesbeth List op 78-jarige leeftijd.
Non, je ne regrette rien. Liesbeth List zong het vaak en ze meende het elke keer. “Ik heb dikwijls het lot vervloekt, maar net als Piaf heb ik nergens spijt van”, vertelde ze ooit. “Spijt maakt mensen ongelukkig. Ik ben ondanks alles van het leven blijven houden.” Dat leven begon allerminst rooskleurig. Op 12 december 1941 werd ze als Elisabeth Dorothea Driessen geboren op het Indonesische eiland Java. Nederland had Japan net de oorlog verklaard en ze bracht haar eerste vier levensjaren door in een interneringskamp, samen met haar moeder. Na de oorlog werd ze herenigd met haar vader maar het geluk was van korte duur. In 1946 pleegde haar moeder zelfmoord.
In haar plaats kwam een boze stiefmoeder, die kleine Elisabeth verplichtte haar eigen stoelgang te likken. Tijdens een vakantie in Vlieland zagen vader en stiefmoeder hun kans schoon. Terwijl Elisabeth bloemen plukte bij het hotel, maakten zij zich uit de voeten. Het is de nachtmerrie van ieder kind, maar nog geen vijf minuten later werd Elisabeth warm opgevangen door de hoteluitbaters, het echtpaar List. Zij werden haar pleegouders. Voortaan ging ze door het leven als Liesbeth List.
Pastorale
Op haar achttiende sprong List op de trein naar Amsterdam om het te maken als zangeres. Na enkele passages in tv-shows vond ze in Ramses Shaffy een partner in crime. In de jaren 60 en 70 leken ze onafscheidelijk: ze zongen samen in het legendarische theaterprogramma Shaffy chantant en speelden geliefden in de film De liefdeswacht. Hun duet Pastorale uit 1968 staat in het collectieve geheugen gebrand. “We waren jong en bloedstollend mooi”, vertelde List daarover in haar biografie. “Bij Ramses vond ik liefde.” Een verhouding hadden ze nooit, want Shaffy viel op mannen. List begon iets met schrijver Cees Noteboom, met wie ze niet gelukkig was. “Hij vond me lelijk, zei dat ik geen talent had.” Ze zou pas begin jaren 80 geluk vinden bij restauranthouder Rob Braaksma.
Dementie
Dat was ook het moment dat haar carrière in het slop raakte. ‘Liesbeth Slist’, noemden critici haar. ‘Een muzikaal braakmiddel’. “Mijn zalen raakten leeg. Het voelde als een vernedering”, vertelde ze daarover. De jaren 90 brachten herwaardering, met het album List. Als kers op de taart mocht ze haar grote heldin Édith Piaf vertolken in de musical Piaf. In 2012 volgde een afscheidstournee, daarna enkel nog kleine optredens, tot List in 2017 besloot er een punt achter te zetten. Ze was toen 75, haar Rob was enkele jaren voordien overleden en ze leed aan dementie. Ze kwam nog naar de première van de musical Liesbeth List, waarin haar leven vereeuwigd werd. Daarna trok ze zich terug uit het openbare leven. “Het is af, het is klaar. Ik wil iedereen bedanken”, liet ze optekenen. “Ik wil vliegen, ver naar boven. Tot die tijd creëer ik mijn eigen hemel hier op aarde. Dat paradijs daarboven bestaat toch niet.”