“Vooral ’s avonds heb ik het moeilijk”

CORONACRISIS SINT-TRUIDEN

Nergens in ons land ligt het aantal besmettingen verhoudingsgewijs hoger dan in Sint-Truiden en omstreken. Terwijl de eerste echte lentezon de bloesems in het Toscane van België sprookjesachtig doen ontluiken, wordt in het epicentrum Sint-Truiden elke dag opnieuw een strijd op leven en dood gestreden. “Samen gaan we deze oorlog winnen”, zegt Veerle Heeren vastberaden.

Als burgemeester en hoofd van de lokale veiligheidscel toont ze dezer dagen veel leiderschap. “Ik draag dan ook een enorme verantwoordelijkheid voor 40.000 Truienaren. Dit is de meest intense en bizarre periode van mijn leven”, zegt ze daarover. Dat haar eigen partner Dimitri Flossy (45) nu al twee weken in het Trudoziekenhuis voor zijn leven vecht, noemt ze “haast onwezenlijk”. Hoog tijd voor een interview via een online platform.

Komt u nog toe aan slapen?

“Amper. Ik kan de slaap moeilijk vatten. En als dat dan toch lukt, slaap ik niet vast en hoogstens vier tot vijf uurtjes. Als burgemeester wil en moet ik mijn volle verantwoordelijkheid nemen. Ik werk dus 14 tot 15 uur per dag. En ja, dan is het heel fijn dat mijn zoon Laurens (22) me na een zware werkdag thuis met een lekkere warme maaltijd opwacht. Tegelijk geef ik grif toe dat ik het vooral ’s avonds moeilijk heb. Ik herbekijk de journaals en duidingsprogramma’s. Dan begin ik te piekeren over de volgende dag, over maatregelen die ik nog zou kunnen nemen… en over Dimitri natuurlijk.”

Hoe is zijn toestand?

“Op 15 maart is hij met koorts en hoestaanvallen in het Sint-Trudoziekenhuis opgenomen. Testen wezen onmiddellijk uit dat hij besmet was met het coronavirus. Al snel raakte hij zozeer in ademnood dat zijn lichaam het niet langer aankon. Daarom werd hij op intensive care in een kunstmatige coma gebracht en beademd. Elke dag krijg ik een briefing. Vandaag, ruim twee weken later, is zijn toestand nog altijd kritiek, maar stabiel. Daar trek ik me aan op. Ik vecht mee, voor hem, en voor al die andere Truienaren die zijn getroffen. Als er in één dag in ons ziekenhuis zeven mensen overlijden, raakt me dat enorm. Dat zijn zeven families die op een onwezenlijke manier afscheid moeten nemen van iemand die ze erg graag zien.”

Wanneer besefte u dat deze crisis wel eens heel ernstig zou kunnen worden?

“Al sinds december volg ik de nieuwsberichten uit China. Midden februari werd duidelijk dat het virus zich over de hele wereld aan het verspreiden was. De schrijnende beelden uit Italië hebben veel ogen – ook de mijne – helemaal geopend. Op maandag 9 maart heeft dokter Lippens van het Trudoziekenhuis me gemeld dat de eerste met corona besmette patiënt daar was toegekomen. Die dag nog heb ik voor het eerst de veiligheidscel in mijn stad bijeengeroepen om te kijken welke maatregelen we konden nemen. We hebben meteen de grote