“Dat Evenepoel eerst eens een grote wedstrijd wint”
ALBERTO BETTIOL BLIJFT LAATSTE WINNAAR VAN DE RONDE sport 10
Alberto Bettiol heeft er een drukke week op zitten. “Iedereen wil mij nu spreken”, zo geeft hij aan. Wij krijgen een tijdslot van vijftien minuten toegewezen, ‘strikt te respecteren’. Net voor we inbellen krijgen we via de persdienst van EF Education ineens een nieuw, Zwitsers nummer door.
Bettiol, afkomstig uit Castelfiorentino in Toscane, woont nu in Lugano. Na zijn overwinning in de Ronde van Vlaanderen kon hij een verbeterd contract tekenen en verhuisde hij zoals veel Italiaanse profs om fiscale redenen naar Zwitserland. Afgaand op de minimale inkijk die de webcam biedt, betrekt hij er een modern appartementje. Het is hier dat Bettiol zondag de virtuele Ronde van Vlaanderen zal betwisten.
Hoe fit kom je aan de start? Heb je normaal kunnen trainen in Zwitserland?
“Ik ben fit. In Zwitserland kan je nog gewoon buiten trainen, weliswaar maximaal met vijf mensen samen. Ik doe het wel zo weinig mogelijk en alleen op secundaire wegen. Je wilt nu geen hospitaal belasten door een domme crash.” “Soms ga ik een paar uurtjes buiten trainen, met mijn buurman Vincenzo Nibali en met Diego Ulissi en Enrico Gasparotto. Die wonen hier ook allemaal en we proberen elkaar zo veel mogelijk te helpen. Ik zit hier helemaal alleen. Mijn vriendin en familie zitten vast in Italië. Ze maken het gelukkig allemaal goed, maar het is wel lastig.”
Hoe lang leef je nu al gescheiden van je vriendin?
“Ze heeft me twee dagen voor de start van Parijs-Nice (8 maart) afgezet op de luchthaven. Sindsdien heb ik haar alleen nog gezien op Skype. Tijdens Parijs-Nice ging Italië in lockdown. Zij kan niet meer naar hier en ik kan niet meer naar haar. Als rennersvrouw is ze getraind om mij lang te missen, maar dit is uitzonderlijk. Ja, ze is kinesiste. Ik mis haar massages. (lacht) En niet alleen de massages natuurlijk.”
Over de virtuele Ronde van Vlaanderen van zondag: rijd jij graag op de rollen?
“Helemaal niet. Mijn fiets is mijn vrijheid, ik kan op elk moment eender waar naar toe rijden, daarom ben ik er ooit mee begonnen. Maar ik ben ondertussen wielerprof en dus het gaat er niet om af ik iets graag doe of niet. De rollen zijn nu mijn werk. ”
“Ik heb deze week nog een foto gepost van mezelf als kind op een schommelpaard. Met de tekst: ‘Ik weet al lang hoe je binnen traint.’ Maar heel gelukkig zie ik er niet uit op die foto. Nooit een binnenmens geweest blijkbaar.” (lacht)
Eén van je tegenstanders zondag is Remco Evenepoel. Hij nam het je kwalijk dat je na je overwinning in de Ronde op de rennersbus luid riep: ‘Waar zit Quick-Step’. Is het niet eens tijd dat jullie dat uitpraten?
“We hebben nog niet vaak samen gekoerst. In Canadese wedstrijden wel, maar hij is heel gereserveerd in het peloton. Hij praat vooral in interviews. Wat kan ik zeggen? Hij zei dat Deceuninck – Quickstep me niet meer zou làten wegrijden. Maar niemand heeft me tijdens de Ronde van Vlaanderen làten wegrijden. Daar kan ik dus niet mee akkoord gaan. Hij moet eerst maar zelf iets groots winnen vooraleer hij het kan opnemen tegen mij of tegen mannen als Greg Van Avermaet en Peter Sagan. Die hebben al echt iets gewonnen in hun carrière en hebben tien jaar meer ervaring.”
Evenepoel heeft op zijn negentiende wel de Clasica San Sebastian gewonnen.
“En hij is ook de toekomst van het wielrennen. Ik heb renners gesproken die in Algarve waren en hij moet er ontzettend hard gereden hebben. Ik hoop het beste voor hem, maar zijn commentaar bij mijn overwinning heb ik niet geapprecieerd.”
Vorig jaar had organisator Wouter Vandenhaute voor de Ronde van Vlaanderen ook al gezegd dat een renner als Alberto Bettiol niet kon winnen. Hebben jullie het daar nog over gehad?
“Nooit. Ik ken die man helemaal niet. Nooit gesproken of nooit een bericht van gehad. Ik zou niet eens weten hoe hij eruitziet. Excuses hoef ik een jaar na datum ook niet meer, maar misschien kan hij voor de volgende editie van de Ronde VIP-pasjes regelen voor mijn familie?”
De Ronde was je eerste profzege, sindsdien won je alleen nog de tijdrit in Bessèges. Heb je het gevoel dat je je plaats op erelijst van zo’n grote klassieker nog moet rechtvaardigen?
“Dat heb ik zeker gehad. Ik heb eerlijk gezegd niet goed gereageerd op mijn overwinning in de Ronde. Ik voelde overal druk. Ik had de moeilijkste race ter wereld gewonnen, dus moest ik alle andere koersen ook maar winnen. Mijn hele leven is die dag veranderd, voordien was ik gewoon een goeie prof die nooit koersen won. Nu kan ik het beter plaatsen. De mensen kijken anders naar mij, maar ik moet niet anders kijken naar de mensen. Ik heb dit seizoen getoond , onder meer in Bessèges, dat ik klaar was om nog grote wedstrijden te winnen. Dat is wat ik in de toekomst wil doen. Ik weet dat ik de erelijst van de Ronde nog eer moet aandoen. Ik begrijp zeer goed waar ‘jullie koers’ – want hij is van jullie – voor staat. Ik weet dat ik de koers heb gewonnen waar elke Belgische renner als kind ook van droomt.”
Je ploegmaat Sep Vanmarcke bijvoorbeeld.
“Maar ik kan het nooit genoeg benadrukken: mijn overwinning in de Ronde van Vlaanderen is ook de overwinning van Sep Vanmarcke. Ik was alleen maar de slotact van de show. Toen de ontsnapping van Sep en Stijn Vandenbergh teruggehaald werd, had Sep het kunnen laten lopen. Gezien zijn knieproblemen had hij meer dan zijn job gedaan. Maar Sep zet zich op kop en begint vol te rijden achter Dylan van Baarle en Kasper Asgreen. Zonder die spirit had ik nooit gewonnen.”
“Ik zal het desnoods honderd keer benadrukken: mijn zege was de zege van de ploeg. Van Sep over Sebastian (Langeveld) tot de ploegleiders, verzorgers, mechaniekers en alle Belgische mensen. Van onze service course die uren langs het parcours stonden met bidons en wielen. Ik heb iedereen die betrokken was bij onze overwinning een cadeau gegeven. Zevenenzeventig mensen in totaal.”
Wat heb je hen gegeven?
“Ik wilde iedereen letterlijk een stukje van mijn koers geven. Dus ik heb van mijn banden, de originele banden, sleutelhangers laten maken. Iedereen heeft een sleutelhanger gekregen met een stukje ‘tube’, mijn handtekening en een nummer van één tot zevenenzeventig. Die laatste was voor mijzelf. Ik wilde tonen: op 7 april 2019 maakte ik deel uit van een machine waarvan elke schakel perfect werkte. Dat was de enige manier waarop ik de Ronde kon winnen.”