Rusthuis/sterfhuis

Zo’n 20 procent van de mensen die elke dag sterven als gevolg van corona, zijn rusthuisbewoners. Ook zonder corona ligt het aantal doden in de woonzorgcentra hoog: maar liefst één op de drie sterft binnen het jaar. Dat zijn er dus – ruwweg geschat –zo’n 75 per dag. Alleen in Vlaanderen. Bij de ruim 16.000 Italiaanse coronadoden zijn de rusthuisbewoners niet meegerekend. Die cijfers duiken nu pas op en zijn alarmerend. In sommige woonzorgcentra gaat het al om 10 procent, met een uitschieter – hopelijk een uitzondering – tot bijna de helft. Maar ook in België zaten de cijfers van de overlijdens in de woonzorgcentra er – tot nu toe – niet altijd in. Omdat het vaak niet duidelijk is waaraan een oudere is gestorven, omdat toch niet iedereen getest kan worden, omdat woonzorgcentra die gegevens niet op tijd doorgeven, omdat ze er ook geen ervaring in hebben,... De redenen zijn talrijk, maar toch is het goed om te meten. De Vlaamse overheid heeft een paar weken geleden dus een systeem op poten gezet waarbij de woonzorgcentra informatie over besmettingen en overlijdens doorspelen. Meten is weten. Als je een probleem niet benoemt, kan je het ook niet oplossen. Daarom is het goed dat sommige woonzorgcentra - zoals Villa Rosa in Sint-Truiden - zelf bekendmaken hoeveel doden ze betreuren. Daarom is het tegelijkertijd ook zeer verontrustend dat andere zwijgen. Al zullen ze de komende dagen wel gedwongen worden te praten. Want als je zelf niet communiceert, doen anderen dat in je plaats en blazen ze met veel gemak de informatie op. Vooral commerciële woonzorgcentra zijn zeer zuinig met informatie. Waar ze schrik van hebben, is onduidelijk. Van de aandeelhouders? Van potentiële klanten? De echte vergrijzingsgolf moet nog beginnen, aan kandidaatbewoners dus geen gebrek. Maar het zou wel kunnen dat bewoners in de toekomst niet alleen kijken of hun kamer mooi is, maar ook de zorg keuren. Die hangt vooral af van het aantal personeelsleden. De wettelijke normen zijn laag, een oud zeer. Meer mensen inzetten is niet verboden. De niet-commerciële rusthuizen steken hun winst vaak in extra handen aan het bed, terwijl de commerciële flirten met de ondergrens. De laatste jaren is er al veel meer geïnvesteerd in ouderenzorg. Er zijn zeer veel bedden bijgebouwd, vaak door commerciële groepen. Maar het is wel het moment om eens goed uit te rekenen wat extra personeel nu echt zou kosten. De volgende keer dat Vlaams minister Wouter Beke (CD&V) meer geld vraagt voor ouderenzorg, zou hij het ook moeten krijgen. Een rusthuis mag geen sterfhuis zijn.