Lijn des doods
Er sterft in België om de acht minuten iemand door het coronavirus. Sinds het begin van de epidemie zijn er in ons land al meer dan 2.000 doden te betreuren. Iedere dag worden we overstelpt met massa’s cijfers en grafieken, uit eigen land maar ook uit de rest van de wereld. Ze zijn overal: in de krant, op tv en op de sociale media. Je kan er gewoonweg niet omheen. En hoe meer getallen er op ons afkomen, hoe abstracter ze lijken. Verontrustend toch, dat we dreigen te wennen aan die droge, ontmenselijkte statistieken.
Laat ons in godsnaam niet vergeten dat achter ieder getal, achter elk puntje op de grafieken, personen van vlees en bloed schuilgaan. Elke zieke en iedere dode heeft een eigen verhaal. Ze hebben broers en zussen, de meesten hebben kinderen en velen van hen worden oma, opa, bompa of bomma genoemd. Tot ze ziek werden, leefden ze hun leven, net als u en ik. Ieder van die meer dan 2.000 overledenen heeft familie, vrienden en buren die ontredderd achterblijven. Het virus heeft hun naaste op een nietsontziende wijze uit het leven weggerukt. Vaak was een afscheid onmogelijk, of moest dat gebeuren in onwezenlijke omstandigheden. De impact is enorm, het verdriet onpeilbaar. Intussen wachten families van honderden zieke mensen bang af. Ze bidden en branden kaarsjes. Ze sturen berichtjes, maken tekeningen en hopen dat hun dierbare snel weer beter wordt.
Ook de dagelijkse coronanieuwsbrief van het Jessa Ziekenhuis wordt geïllustreerd met een veelkleurige grafiek die een overzicht biedt van het aantal COVID-19-patiënten. Terwijl de meeste curves voorzichtig beginnen af te buigen, zijn er twee die koppig blijven stijgen. Er is de steile oranje lijn, die weergeeft hoeveel patiënten het ziekenhuis hebben mogen verlaten, en een gele lijn die wat trager maar vastberaden omhoog klimt. Dit is de wrede lijn des doods, de curve die aangeeft hoeveel levens het virus eist. Vandaag staat de teller op 51. Voor elk van deze patiënten hebben artsen en verpleegkundigen een zware strijd geleverd, maar uiteindelijk moesten ze het gevecht staken. De dodentol in ons ziekenhuis ligt hoog, omdat we al sinds het begin van de uitbraak ervoor kiezen om minder zieke patiënten thuis te laten herstellen, en enkel ernstig zieken op te nemen. Dat verklaart ook het relatief hoge aantal mensen die beademd worden. Bovendien hebben we als referentiecentrum ernstig zieke patiënten overgenomen van de partnerziekenhuizen uit het zwaar getroffen Zuidwest-Limburg. Elke dag opnieuw geven wij, zorgverleners, alles wat we hebben. Dat doen we graag. Niet alleen omdat zorg onze plicht is, maar ook omdat elk overlijden er één te veel is. We zullen dan ook niet rusten voor die verdomde gele lijn eindelijk afvlakt.