“Door gezondheidszorg wil ik hier niet blijven”
Na zeven jaar in Atlanta is de Tongerse met Oekraïense roots al helemaal ingeburgerd in de hoofdstad van de zuidelijke staat Georgia. Tijdens ons gesprek moet ze dan ook regelmatig naar Nederlandse woorden zoeken. “Heel mijn leven is nu in het Engels. Ik droom zelfs in die taal. Enkel met mijn ouders spreek ik nog Nederlands”, zegt ze. Als alles goed gaat, rondt Stephanie eind deze maand haar doctoraat aan Emory University af. “Ik weet nog niet goed wat mijn plan hierna is. De coronacrisis strooit alleszins flink roet in het eten.”
In vergelijking met Europa kwamen de coronamaatregelen in de Verenigde Staten eerder laat. Was dat frustrerend om te zien?
“Van hieruit volg ik het nieuws in België op de voet, en ik krijg ook regelmatig updates van mijn ouders. Toen bij jullie de ‘lockdown light’ werd afgekondigd, werd het virus hier in Amerika nog niet zo serieus genomen. Daardoor ben ik toch wel beginnen te panikeren. Ik ging ervan uit dat dezelfde maatregelen ook hier genomen zouden worden. Zo’n twee weken geleden was dat ook eindelijk het geval. Jammer genoeg was het aantal besmettingen en overlijdens toen al sterk gestegen.”
Welke impact hebben de maatregelen op jouw leven in Atlanta?
“De scholen en universiteiten gingen als eerste dicht, waardoor ik mijn kantoor op Emory verloor. Daarom werk ik nu bij mijn vriend thuis. Verder verandert er voor mij eigenlijk vrij weinig. Aangezien ik momenteel zo’n tien uur per dag aan mijn bureau zit, leefde ik de laatste tijd al een beetje als een kluizenaar. Ik voel me nu wel minder schuldig als ik sociale activiteiten met vrienden moet afzeggen. (lacht) Doorgaans ga ik heel vaak op stap met vrienden, maar het rijke uitgaansleven van Atlanta ligt nu helemaal stil.”
Hoe gaan de Amerikanen om met het coronavirus?
“De meesten zijn bang. Hier in Atlanta lopen sommigen met een mondmasker op straat, maar lang niet iedereen. Omdat ik de laatste weken een beetje onder een steen leef, heb ik er ook niet zo’n goed zicht op. In mijn vriendenkring is iedereen altijd al tegen Trump en de gebrekkige gezondheidszorg in de VS geweest. Die kritiek komt nu nog meer naar voren. Veel Amerikanen zijn bang om in de kosten te vallen bij een ziekenhuisopname. In mijn studiebeurs is een verzekering inbegrepen, maar veel zelfstandigen en werklozen zijn hier niet verzekerd. In België kunnen we ons dat niet voorstellen en beschouwen we het gezondheidssysteem als vanzelfsprekend. Maar hier is dat echt een luxe. Het is één van de belangrijkste redenen waarom ik hier niet voor altijd zou willen blijven.”
Voor we het over je terugkeer hebben, hoe ben je in Atlanta beland?
“Na mijn studies Filosofie aan de KU Leuven kon ik zeven jaar geleden via een uitwisseling voor een jaar studeren in Baltimore. Daarna begon ik aan mijn doctoraat aan de Emory University in Atlanta.”
Waarover gaat je doctoraat?
“Over de tedere dimensie van seksualiteit bij volwassenen.
Dat zijn handelingen zoals strelen en kussen, die niet noodzakelijk tot een climax leiden. Ik ben van mening dat die dimensie in onze westerse cultuur niet de nodige aandacht krijgt en zelfs wordt onderdrukt. In mijn doctoraat zoek ik naar de oorsprong van dat taboe, en dat leidt me helemaal terug tot theorieën van Freud. Ik weerleg dat taboe niet alleen in mijn schrijven, maar ook door tedere hersengolven om te
zetten in muziek. Dat doe ik met een interactieve kunstinstallatie.”
Wat is je plan nadat je je doctoraat eind deze maand indient?
“Dan ga ik volop solliciteren en werken aan mijn website koziejstephanie.com. Na mijn doctoraat kan ik in principe nog één jaar hier blijven. Daarna moet ik minstens twee jaar terug naar België, voor ik hier een werkvisum zou kunnen aanvragen. Omdat ik officieel pas in augustus afstudeer, wou ik in de zomer als jobstudent op de universiteit werken. Maar die is door het coronavirus gesloten, waardoor ik vanaf volgende maand zonder inkomen val. Ik vind het trouwens ook bijzonder jammer dat ik nu geen typisch Amerikaanse afstudeerceremonie zal hebben, met een toga en de typische hoedjes.”
Welke job zou je graag doen?
“Er zijn verschillende mogelijkheden. Nu word ik vooral getraind om professor te worden en verder onderzoek te doen en les te geven. Daarnaast volg ik een opleiding tot psychoanalyticus. Op langere termijn zou ik graag relatie- en sekstherapie geven aan koppels. Een soort ‘sexpert’ eigenlijk. Mijn grote voorbeeld is Esther Perel, een Belgische relatietherapeut die in New York woont.”
Maar die toekomst speelt zich dus af in België?
“In eerste instantie ben ik op zoek naar een job voor een jaar in Atlanta. Maar intussen ben ik ook in België al aan het uitkijken. Dat ik uiteindelijk naar België terugkeer, is wel zeker. Voor mijn familie, maar ook voor de infrastructuur. Atlanta is een vrij nieuwe stad die heel erg op de auto gericht is. Fietsen, wandelen of het openbaar vervoer nemen is hier niet zo evident. Dat mis ik wel, en ook mijn vriend vindt dat fantastisch aan België. Of ik ook effectief weer in België zou kunnen aarden, dat is dan weer iets anders ...”
Wat zou je het meest missen aan Atlanta?
“De mensen zijn hier zo vriendelijk! Je krijgt hier dagelijks minstens vijf complimenten van onbekenden. Dan zeggen ze bijvoorbeeld ineens I love your
shoes! En verder zou ik vooral de muziek missen. Ik maak zelf muziek en ben ook singer-songwriter. De muziekwereld is hier echt ongelooflijk. Het is de voornaamste reden waarom ik verliefd geworden ben op de VS en hier na mijn eerste jaar in Baltimore ben blijven plakken. Kunst en muziek zijn hier veel meer in het dagelijkse leven geïntegreerd dan in België.”
Atlanta staat ook bekend om zijn filmindustrie en wordt daarom wel eens het Hollywood van het Zuiden genoemd. Terecht?
“Absoluut. Heel wat films en series zijn hier opgenomen. Zo keek ik laatst nog Love Is Blind op Netflix, een experiment waarbij mannen en vrouwen elkaar leren kennen en zelfs ten huwelijk vragen zonder mekaar te zien. Tijdens het kijken herkende ik veel plaatsen. Ik heb bovendien ook vrienden in de filmindustrie. Zo raakte ik op een feestje eens een uur lang aan de praat met een jongen, om dan achteraf van vrienden te horen dat het Joe Keery was, een acteur van de serie Stranger
Things. Ik kijk die serie niet, dus ik had geen idee!”