“Tumor van 11 centimeter weggesneden in Italiaans ziekenhuis”
Andrei Tchmil: kanker in tijden van corona
Het was schrikken zaterdag rond de elven. Op een avond dat en masse oude beelden van de Ronde van Vlaanderen werden opgezocht, noteerde Andrei Tchmil op Facebook dat hij verwikkeld is in een strijd tegen kanker en reeds een ingreep onderging in het Italiaanse Brescia. “Die vier uur durende operatie dateert al van 25 februari. Ze verwijderden een tumor van elf centimeter uit mijn buik: darmkanker, maar voorlopig gelukkig zonder uitzaaiingen. Binnen vijf maanden volgt een check-up.” De 57-jarige ex-kopman van de Lotto-ploeg wachtte met opzet langer dan een maand om het nieuws wereldkundig te maken. “De eerste drie weken na de operatie moest ik in quarantaine blijven in Italië, omdat het coronavirus was uitgebroken. Ik wou niet dat de mensen rondom mij onnodig zouden panikeren.” Hoewel het naar eigen zeggen zeker niet de bedoeling was, ontlokte zijn Facebook-bericht veel reacties. “1.400 personnes, c’est beaucoup”, zegt Tchmil in vlekkeloos Frans, geleerd in België. Een groot deel van de steunbetuigingen kwam ook uit het land dat sinds 1997 op zijn paspoort staat. “Marc Wauters, Rik Verbrugghe, Thierry Marichal... Veel van mijn oude Lotto-ploegmaats reageerden.”
Johan Museeuw
Ook Johan Museeuw stuurde een bericht. “Dat deed veel deugd. Vroeger waren Johan en ik niet de beste vrienden. We waren rivalen. Zijn aanwezigheid was mijn grote drijfveer. Wist je dat er in mijn garage een poster van Johan Museeuw aan de muur hing? Als ik niet veel zin had om te trainen, keek ik eens naar die poster en was de motivatie helemaal terug. Johan als tegenstander heeft het allerbeste in de coureur Andrei Tchmil naar boven gehaald.” Tegenwoordig is de verhouding tussen Tchmil en Museeuw van een amicale aard. “Twee jaar geleden hebben we een biertje gedronken op Velofollies en ook op de Kristallen Fiets hebben we samen lang aan de bar gestaan. We komen nu goed overeen. Pourquoi pas? We hebben samen zoveel meegemaakt. Achteraf gezien waren die jaren de mooiste momenten uit mijn leven.”
Moldavië
In 2002 zwaaide Tchmil af als profrenner. Hij stapte in de politiek en werd in 2006 Minister van Sport in Moldavië. Merkwaardig vermits hij dan al lang genaturaliseerd was tot Belg en resideerde aan het Gardameer in Italië. In 2009 leidde hij de Russische wielerploeg Katusha op, maar twee jaar later was hij er alweer weg. Ook het Gardameer keerde hij de rug toen. Hij woont terug in Moldavië, in zijn eentje. “Mijn exvrouw en de kinderen zijn achtergebleven in Italië. Ik mis mijn kinderen hard, maar in 2013 zei een stemmetje in mijn hoofd dat het tijd was om mijn leven een andere richting uit te sturen.”
In zijn woonst, op een steenworp van hoofdstad Chisinau, zijn honden Lola en Lolek de vaste levensgezellen van Tchmil. Of er een nieuwe vrouw in zijn leven is, wil hij niet kwijt. “Ik vind het niet nodig om daarover te praten. Maak je niet ongerust. Er zijn genoeg mensen rondom mij die voor gezelschap zorgen of helpen wanneer nodig. Al geldt ook hier een lockdown. Iedereen moet binnen blijven.”
Burn-out
In Chisinau runt Tchmil een fietsfabriek. Er worden ook metalen constructies geverfd via een automatische productielijn, want met louter fietsverkoop boek je in Moldavië niet voldoende omzet. In deze crisistijden is het ook voor de Andrei Tchmil Bike Company niet eenvoudig om het hoofd te blijven bieden. “We blijven open, maar halen weinig contracten binnen.” Zijn klantenbestand situeert zich vaak in het MiddenOosten, maar ook daar is het crisis. “We doen dus enkel wat petit travail. Het is van moeten. Mijn werknemers hebben dit werk nodig om te kunnen overleven.” Tchmil brengt nog elke dag een bezoek aan zijn fabriek, ook al doet hij dat beter niet. Niet de schadelijke dopingjaren negentig zijn de oorzaak van zijn ziekte, maar wel stress. “De dokters zeggen dat mijn leven te stresserend was. Minister, baas van een wielerploeg, eigenaar van een fabriek... Ik leefde aan tweehonderd kilometer per uur. Mijn lichaam zei stop.” Tegenwoordig zit het leven van Tchmil terug op de juiste rails. “Ik neem veel meer rust nu. Ik werk bijna niet”, al werd ons telefoongesprek wel drie keer voor tien minuten onderbroken omdat hij gestoord werd voor business. Naast zijn dagelijks fabrieksbezoek vult Tchmil zijn dagen door te wandelen met de honden en zeer actief te sporten. “Voor het coronavirus ging ik elke dag lopen, zwemmen en fietsen. Nu is het beperkt tot ochtendgymnastiek. Niks aan te doen.” Toch koos Tchmil voor
Italië en niet Moldavië voor zijn behandeling. “Qua ziekenhuizen en gezondheidszorg en hinkt Moldavië kilometers achter WestEuropa aan.” Even overwoog hij om zich in België te laten behandelen. “Ik blijf jullie land in mijn hart dragen. Ik ben in België nog steeds populairder dan in Moldavië. De laatste keer dat ik op Velofollies was om mijn fietsen te promoten, heb ik tweeduizend handtekeningen moeten uitdelen. Alleen bezit ik in België geen woning meer. Ik had geen zin om voor en na de operatie op hotel te zitten. In Italië kon ik bekomen in een eigen huis.”
Operatie in Italië
In Brescia werd Tchmil geopereerd door arts Gianluca Baiocchi, die bekend staat om zijn innovatieve technieken. “Zowel Gianluca als ik zijn ervan overtuigd dat ik honderd procent zal genezen. Ik ben hoopvol dat ik straks een normaal leven kan leiden. Vorig jaar heb ik nog deelgenomen aan Parijs-Roubaix voor wielertoeristen: 70 kilometer met vier kasseistroken. Ik hoop dat ik er volgend jaar opnieuw bij kan zijn. Samen met Johan, zou dat geen leuk idee zijn?”
“In mijn garage hing een poster van Johan Museeuw aan de muur. Als ik niet veel zin had om te trainen, keek ik eens naar die poster en was de motivatie helemaal terug”