“Ik heb nooit een rolletje gespeeld”
Koen Loomans (37) uit Leopoldsburg neemt geen blad voor de mond in Expeditie Robinson. Niet verwonderlijk dat sommige kijkers hem niet kunnen uitstaan. “Ik zeg wat ik denk. En dat valt op in een maatschappij vol softies”, zegt de militair.
“Ik weet dat ik dingen zeg en doe die nogal bot overkomen”, begint Koen z’n verhaal. “Mijn vader zegt al dertig jaar dat ik beter wat meer m’n tong twee keer ronddraai vooraleer ik iets zeg. Dus ja, ik snap dat mensen geërgerd op me reageren. Toen ik aan Expeditie Robinson begon, had ik geen sociale media. Ik besefte niet wat ik zou losmaken bij de kijkers. Maar ik heb geen rol gespeeld. Mensen die me kennen, herkennen perfect de Koen uit het echte leven.”
Als militair bij een gevechtseenheid was hij voor missies lang in het buitenland. Maar Expeditie Robinson, waarin de finale in zicht is, is andere koek. Toen Koen werd voorgesteld aan het publiek, klonk het dat hij kandidaten die bij het minste jankten, watjes vond. “Op die uitspraak ben ik teruggekomen. Ik ben niet te beroerd om dat toe te geven. Ik weet nu wat zo’n lange intense opnames met een mens doen. In 2015 en 2017 zat ik vier maanden in Mali. Ik weet wat het is om de kinderen te missen. Maar toen hadden we Skype en WhatsApp. Dat is de reden dat ik op het eiland ben gebroken. Daar was echt niks.” Volgens Koen onderschatten kijkers de omstandigheden. “Je hebt geen eten, en reageert op alles anders. Je bent kortaf, nonchalant en denkt minder na. Ik had het vooral moeilijk met de verveling. Eén aflevering is het relaas van twee of drie dagen. Een proef duurt enkele uren, en dan zit je daar. De eilandraad was pas de volgende dag.
Veel kandidaten hadden het daarmee lastig.”
Lichaam uit balans
Koen zat ruim 25 dagen op het eiland. “Toen Aisha na een dag of vier de wedstrijd verliet, zei ze dat dit de beste ervaring van haar leven was. Maar ze maakte amper iets mee. Mocht ze er langer zijn in gebleven had ze wellicht iets anders gezegd. Ik schat dat ik in de aflevering van vanavond al tien kilo kwijt was.” Een veelgehoord probleem bij kandidaten die na een lang verblijf weer thuis zijn is dat het lichaam compleet uit balans is. “Dat heb ik ook ondervonden. In Manila trachtte ik iets van McDonalds naar binnen te krijgen. Ik wou veel bestellen, maar na twee happen protesteerde mijn maag al. Het duurde twee weken tot ik weer normaal kon eten.” Ook een aanpassing: de algemene terugkeer in de maatschappij, die nog op volle toeren draaide. “In één ruk van 0 naar 100. Op het eiland wisten we zelfs niet hoe laat het was. Noem het een luxeleven zonder stress en gejaag. Eens terug moet je weer de confrontatie aangaan met mensen die geen geduld hebben, en moet alles snel vooruit gaan. Dat was intens.”
Leven op het Robinson-eiland is vergelijkbaar met het leven in quarantaine dat we nu ondergaan. “Maar leven in afzondering op dat eiland was erger. Je kon enkel honderd meter naar links of naar rechts. That’s it. Hier kan je nog televisie kijken of naar de supermarkt gaan.”
Volgens Koen lag hij goed in de groep. “Het voordeel was dat ik niet geweldig goed presteerde in de proeven, wat maakte dat ze in mij ook geen gevaar zagen. Ik was vooral de sfeermaker. Om die reden maakte ik me ook geen zorgen toen ik al m’n stemmen op Nelleke inzette. Ik voelde dat anderen eerder naar huis zouden moeten.” Koen speelde het spel verre van tactisch. “Nee joh. Ik ben geen Elroy of Jorik die er meer mee bezig waren. En als je geen stemmen kon uitbrengen, was het zinloos om een tactiek te bedisselen.” Is ook de komende aflevering op post: het gele T-shirt van Koen. “Dat neemt legendarische proporties aan. Het was niet mijn bedoeling om daarmee op te vallen. Ik nam het mee omdat het logo van het werk erop stond. Maar op het eiland valt die fel gele kleur blijkbaar sterk op.”
→ Expeditie Robinson, VIER, 20.35 uur