“Ik was opnieuw een klein kind”
CORONACRISIS Benny Raemaekers (62) uit Herk-de-Stad is een van de eerste beademde coronapatiënten in Limburg die uit coma ontwaakte en ondertussen weer thuis is. “Net voor ik in coma ging, heb ik mijn vrouw nog gebeld: ‘Ik zie u graag, maar ik kan niet m
In de tuin van hun huis in Herk-de-Stad genieten Benny Raemaekers (62) en zijn vrouw Jenny Hardy (63) van de stralende voorjaarszon. Benny stapt voorzichtig met zijn rollator, zijn vrouw wijkt amper van zijn zijde. “Ik mag van geluk spreken dat ik hier nog sta”, zegt Benny. Zijn lijdensweg begon met een ogenschijnlijk onschuldig hoestje. “Op donderdag 19 maart was dat”, herinnert Jenny zich nog goed. “Dat hoesten werd erger en ’s zaterdags begon Benny koorts te maken, wat hij normaal nooit doet. Hij kreeg nog amper lucht en kon zelfs de trap niet meer naar beneden. Omdat zijn zuurstofsaturatie (het zuurstofgehalte in zijn bloed, nvdr.) zo laag was, hebben ze Benny uiteindelijk zondagmiddag met een ambulance naar het Jessa Ziekenhuis in Hasselt gebracht.”
En toen ging het plots heel snel. “Zondagnacht belde Benny mij dat ze hem op intensieve gingen leggen”, zegt Jenny. “Ik was meteen in paniek.” Maar zijn toestand was zo zorgwekkend dat de dokters maandag nog een stap verder gingen: Benny moest in coma gebracht worden. “Net voor ik maandagavond in coma ging, heb ik Jenny nog gebeld: ‘Ik zie u graag, maar ik kan niet meer’, heb ik haar nog gezegd. Ik dacht: het is gedaan met mij.”
Leukemie
Het leven heeft Benny nog niet gespaard. Zo’n tien jaar geleden reageerde hij plots allergisch op water. “Na maanden van onderzoeken bleek dat ik leukemie had”, zegt Benny. Zeven jaar geleden onderging Benny een stamceltransplantatie. “Een operatie op leven en dood”, zegt Benny. “Gelukkig heb ik toen aan het langste eind getrokken.”
Benny is dus een risicopatiënt en dat maakte Jenny nog meer ongerust. “Tijdens de periode dat hij in coma lag, kreeg ik elke dag telefoon van de dokters”, zegt Jenny. “Telkens mijn telefoon rinkelde, ging ik eerst zitten voor ik opnam. Ik probeerde mij telkens voor te bereiden op het slechtst mogelijke
“Pas uit coma was ik net een klein kind: ik kon niet meer zelf
drinken, eten of stappen. Mijn benen waren zo slap als
mayonaise”
Benny Raemaekers
beademde coronapatiënt
nieuws. Zo ging dat twee weken lang.” Bovendien werd Jenny twee dagen na Benny’s opname zelf ziek. “Ik moest naar het ziekenhuis en daar testte ik ook positief op corona. Ik was niet lang ziek, maar moest thuis wel twee weken in quarantaine. En dat terwijl er die onzekerheid over Benny was. Ik liep hier tegen de muren op.”
10 kilo afgevallen
Maar op 6 april kreeg Jenny het verlossende telefoontje. “‘Uw man is uit coma ontwaakt’, zeiden de dokters. Ik kon mijn geluk niet op.” “Ik weet nog amper iets van dat moment”, zegt Benny. “‘Weet u waar u bent?’, vroegen de dokters toen ik ontwaakte. ‘In het ziekenhuis’, antwoordde ik. Al had ik geen idee hoe ik daar geraakt was.” Uit coma moest Benny nog een week op intensieve blijven. “Ook dat was een moeilijke week”, zegt Jenny. “Zeker de eerste 48 uur na het ontwaken blijven gevaarlijk.” Maar Benny vocht er zich door. “De eerste keer dat ik Benny na die twee weken coma terug aan de lijn kreeg, was bijzonder emotioneel”, zegt Jenny. “Al was hij toen nog heel verward.”
Na een week intensieve mocht Benny terug naar een gewone Covid-afdeling. “Ik weet nog dat ik applaus kreeg toen ik uit de intensieve werd weggebracht”, zegt Benny. Drie dagen later, op 16 april, mocht Benny naar huis. “Ik ben hem in het ziekenhuis gaan halen en dat weerzien was heel bijzonder”, zegt Jenny. “Ik had Benny sinds 22 maart, dus bijna een maand, niet meer gezien. Ik zag hem wel een paar keer op de telefoon, via Facetime, maar dat is toch niet hetzelfde.”
Eens terug thuis werd ook duidelijk hoe zwaar het coronavirus op Benny had ingehakt. “Ik was 10 kilo afgevallen en was precies terug een klein kind”, zegt Benny. “Zelf eten of drinken lukte niet meer. Als ik dorst had, moest Jenny een bekertje naar mijn mond brengen. Ook stappen ging niet meer. Mijn benen waren zo slap als mayonaise.” Jenny: “Waar ik mij in het begin het meeste zorgen over maakte, was zijn geheugen. Benny kon niet zeggen wat hij de dag voordien had gedaan, zijn kortetermijngeheugen was precies weg.”
Rollator
Ondertussen zijn we een week verder en gaat het goed met Benny. “Hij gaat zienderogen vooruit”, lacht Jenny. “Ik slaap wel nog in een ziekenhuisbed beneden omdat ik nog niet de trap op kan naar de slaapkamer boven”, zegt Benny. “Ook komt er elke dag een verpleegster langs om mij te wassen, omdat onze badkamer ook op de bovenverdieping ligt.” Jenny wijkt ondertussen geen centimeter van haar man. “Ik meet elke ochtend en elke avond zijn temperatuur”, zegt ze. “In principe moet dat niet, maar dat is wellicht een afwijking van mij, omdat ik apothekeres van beroep ben.” (lacht) Ondertussen zet Benny ook zijn eerste stapjes met zijn rollator, al zal zijn revalidatie wellicht nog enkele maanden duren. “Vanaf volgende week start ik met kine”, zegt Benny. Hun huis mag het koppel voorlopig nog niet verlaten. “Tot twee weken na het ontslag van
Benny uit het ziekenhuis moeten we in quarantaine blijven”, zegt Jenny. “Gelukkig hebben we onze dochters en familie die boodschappen en andere taakjes voor ons doen.”