Onduidelijkheid

Afgelopen vrijdag heeft de Veiligheidsraad zijn exit- of lerenlevenmetcorona-strategie voorgesteld. De manier waarop dat gebeurde, was net zo goed onderwerp van debat als de boodschap zelf. Wat een bende. Als de politici verwachten dat het een lange vergadering wordt, waarom beginnen ze dan niet wat vroeger? En werd u ook duizelig tijdens de persconferentie? Communicatiespecialisten hebben er allicht een punthoofd van gekregen.

De Veiligheidsraad koos voor geleidelijkheid, en veel is nog voorwaardelijk. Een patiënt die lang bedlegerig is geweest, begint zijn revalidatie met kleine en veilige stapjes. Het leven normaliseren en tegelijk een opflakkering van het virus vermijden, het is een moeilijke evenwichtsoefening. We willen niet in de schoenen staan van de politici als het aantal overlijdens straks opnieuw zou gaan stijgen. Toch blijft ook na de nochtans gedetailleerde persconferentie veel onduidelijk. Hoe zit het nu met het systeem van contacttracing? Gaan de winkels echt op 11 mei open? Gaan we een mondmasker krijgen, of gaan we het zelf moeten maken? Zoals u in deze krant kan lezen is het inmiddels chaos troef rond de beloofde mondmaskers en is het niet onwaarschijnlijk dat u straks twee filters in huis hebt maar geen masker.

Hoe dan ook, sinds vrijdag heeft de burger een klein beetje perspectief. Dat is nodig, want de inspanningen wegen zwaar, en zijn nog niet voorbij.

Zo hebben we vandaag heel wat burgerrechten opgeschort of beperkt: het recht van vereniging, het recht van vergadering, het recht om te demonstreren, het recht om vrij te bewegen, het recht op sociaal contact. We doen dat zonder protest, want we hebben die rechten afgewogen tegenover het recht op leven en het recht op gezondheid. We houden ons dan ook netjes aan de regels, een paar randdebielen uitgezonderd.

Toch werden we de voorbije weken geconfronteerd met bedenkelijke maatregelen: drones met warmtecamera’s, een kliklijn voor tweede verblijven, een politicus die een tweede jeugd beleeft als sheriff, boetes die te pas en te onpas worden uitgedeeld. De trackingapp, door een advocaat vergeleken met de ratel waarmee lepralijders in de Middeleeuwen hun komst aankondigden, is voorlopig van de baan.

Net als de maatregelen die bedoeld waren om terrorisme te bestrijden en de slimme camera’s die geïnstalleerd werden om de verkeersveiligheid te verhogen en de criminaliteit aan te pakken, dreigen ook de maatregelen die genomen worden in deze crisis, zoals een trackingapp, later voor andere doeleinden gebruikt te worden. De controlestaat ligt dan op de loer. Vergezocht? Wie weet, maar dat we onze overheden daarin niet al te zeer mogen vertrouwen, weten we dankzij Edward Snowden.