Partner Veerle Heeren weer thuis na 47 dagen in het ziekenhuis

CORONACRISIS

SINT-TRUIDEN

Donderdagochtend werd Dimitri Flossy bij de uitgang van het ziekenhuis met luid applaus opgewacht door zijn vrienden. “Ik had een vertrek in stilte gepland. Er is al veel over me te doen geweest. Er zijn mensen die minder geluk hebben”, zegt de graag geziene Truienaar bescheiden.

“Maar die uitgeleide deed natuurlijk wel deugd. In het ziekenhuis heb je wel whatsapp en facetime om met je dierbaarste vrienden en familie te kunnen praten, maar het kan het directe contact toch niet vervangen. Het doet enorm veel deugd om de mensen die me graag zien na 47 dagen ook in het echt en van nabij te zien.”

“Het was een helse tocht”, begint

Dimitri. “Ik was al een paar dagen ziekjes, maar niet erg, alleen wat koortsachtig. Een griepje, dacht ik. Op die vrijdag, toen de lockdown van start ging, hoorde ik van een feestje links en rechts en dacht ik nog: ‘mensen gebruik toch uw verstand’… Zelfs toen legde ik voor mezelf nog niet de link met corona.”

Dat weekend

bleef

Dimitri’s koorts stijgen. Zondagavond, 15 maart, besloot hij toch naar spoed te gaan. “Onder lichte dwang van Veerle. Ik vond dat je voor koorts niet naar spoed moest gaan. Ik had ocharme 39 graden koorts.” “Het was al redelijk laat. Ze luisterden naar mijn longen en hoorden wat gekraak. Er werd een foto genomen waarop wat dingen te zien waren, maar ze konden niet zeggen wat. Ik moest in het ziekenhuis blijven en alles meegeven naar huis. Alleen mijn gsm en een oplader mocht ik houden.”

“Ik kreeg een blauw kleed, baxters en een rolstoel. Ze reden me tot voor een dubbele deur, waarop allerlei gevarentekens hingen. Daarachter kwam ik in een filmdecor terecht, met verplegers ingepakt als marsmannetjes.”

Met Dafalgan werd geprobeerd de koorts te onderdrukken, maar die keerde snel terug. “Ik moest maar bellen en dan kwamen ze terug met Dafalgan om de koorts te laten zakken. Zo ging dat de hele maandag door. ‘Als het dat maar is’, dacht ik. Dinsdag kreeg ik dan te