“Dank je, Lore en Evi, na mijn coma heb ik me opgetrokken aan jullie optimisme”
Een goede maand geleden lag Peter Walbers (61) uit Genk een week in coma na een coronabesmetting. Nu hij weer thuis is, vindt hij het tijd om verpleegkundigen Lore Vanhees (27) uit Genk en Evi Vandewinkel (28) uit Diepenbeek te bedanken.
De eerste symptomen van Covid-19 doken bij Peter op rond 20 maart. “Hoestbuien of pijn had ik niet, maar ik had een week lang hoge koorts, tot 40 graden.” In de coronawachtpost werd hem aangeraden om thuis uit te zieken. “Ik was nog vrij actief en maakte grapjes. Daardoor leek het wellicht alsof ik er minder erg aan toe was.” Maar een week later kon hij ’s ochtends niet meer op zijn benen staan. Hij werd met de ambulance naar het ZOL in Genk gebracht. “Mijn lippen waren blauw en mijn zuurstofwaarden veel te laag. Ze geven me eerst extra zuurstof, maar dat bleek niet genoeg.” Een dag later, op 28 maart, werd de Genkse schooldirecteur in een coma gebracht. Twee dagen lang zag het er niet goed uit. “Maar vanaf 1 april ging het plots beter. Op 4 april hebben ze me na een week uit coma kunnen halen. Ik ben er al bij al goed uitgekomen, maar ik kon niets meer. Zelfstandig eten lukte niet, omdat ik mijn arm niet omhoog kreeg. Maar zelf weet ik daar niets meer van.”
Goede Vrijdag
Op 6 april mocht Peter naar de gewone Covid-afdeling. “Mijn kamer had uitzicht op de ingang van het ziekenhuis. Daar zat ik elke dag ruim een uur naar buiten te kijken, gewoon genietend van het feit dat ik nog leefde. Volgens de longarts heb ik veel geluk gehad.” Sinds 10 april, Goede Vrijdag, is hij weer thuis. Intussen gaat het al een stuk beter. “Ik ben nog in bedigen handeling bij een kinesist omdat ik heel wat spiermassa verloren ben. Na een inspanning ben ik sneller buiten adem. Ik ben 15 kilo afgevallen, maar daarover hoor je mij niet klagen.” (lacht)
De lijst van mensen die Peter wil bedanken, is ellenlang. Maar het zijn toch vooral Lore en Evi die hij vandaag eens extra in de bloemetjes wil zetten. “Zij hebben mij met zoveel optimisme en vrolijkheid verzorgd, daar kon ik me echt aan optrekken. De hele dag door hoorde ik hen patiënten aanmoeop de gang. En niets was voor hen te veel.”
Douche
Een moment dat Peter erg is bijgebleven, dateert van zijn laatste dag op de Covid-afdeling. “Omdat ik graag proper naar huis wilde gaan, zette Evi mij nog eens onder de douche”, vertelt hij. “Ik was naakt, en zij was helemaal ingepakt in haar beschermende pak, maar na al die tijd in het ziekenhuis was ik mijn gêne al lang voorbij. We hebben toen nog heel hard gelachen. Ik was helemaal gewassen en klaar om afgedroogd te worden toen ik voor de grap aan Evi vroeg of we dat niet nog eens opnieuw konden doen.” (lacht) En zo geschiedde. “Ze heeft me helemaal opnieuw ingezeept en gewassen. Intussen werd ze zelf alleen maar natter.”
Na meer dan een maand herinneren ook Evi en Lore zich Peter nog. “Hij is toch wel een van de patiënten die me is bijgebleven”, zegt Evi. “Hij had ook zo’n positieve ingesteldheid. We maakten veel plezier. Ik herinner me inderdaad nog hoe we die laatste dag gelachen hebben in de douche. Dat hij vandaag nog aan ons denkt en ons wil bedanken, dat doet me echt wel iets.”
Dat Peter het zo goed deed, was voor Lore en Evi ook iets om zich aan op te trekken. “Zo’n patiënten geven ons veel energie en voldoening”, zegt Lore. “Omdat er geen bezoek toegelaten is, zijn wij bovendien ook hun enige aanspreekpunt. Dat schept toch wel een intensere band.”