HALLO VLAANDEREN
Weg met de Waalse kus
Al jaren wordt het gezien als een van de grote verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië: de Walen kussen alles en (vooral) iedereen om goeiendag te zeggen, de Vlamingen veel minder.
Eerste opmerking: als dit het voornaamste onderscheid is tussen Noord en Zuid, gaat het niet zo slecht met België. Ten tweede: het virus maakt komaf met de Waalse kus. We lijken steeds meer op elkaar. De oorzaak van die kus, zelfs onder mannen, blijft duister. Die komt voor een keer niet uit Frankrijk. Daar blijven mensen elkaar formeel héél lang de hand reiken. Een mooi gebaar weliswaar, want handen schudden is het eeuwenoude signaal dat men geen wapen draagt en dat men vrede wil sluiten. Meest plausibele verklaring voor de Waals kustraditie: ze komt uit de sterke linkse politieke en vakbondswereld die broederschap een centrale plaats gunt. Waalse ‘kameraden’ delen gemakkelijk zoenen uit, maar ‘à la Belge’ en daarom braver dan de echte kameraden, die van de voormalige SovjetUnie, waar de Russische kus onder mannen recht op de mond gebeurt.
De Waalse kusgewoonte is, of was het opvallendst op de werkvloer. Wie niet elke ochtend alle vrouwelijke en mannelijke collega’s op de wang zoende, werd gezien als een buitenstaander. De woordvoerster van de politie van Luik vertelde me dat ze zelfs de ondervraagde gedetineerde kuste!
Toen ik vier jaar in Vlaanderen bij Woestijnvis werkte, zag ik in dat de snellere Vlaamse groetformule – een ‘hei’ of ‘hoi’ van ver – een tijdwinst van minstens 10 minuten per werkdag opleverde, een uur per week. De dagelijkse Waalse kus was natuurlijk wel een opener om vervolgens – soms – nuttige informatie uit te wisselen over elkaars geestesgesteldheid en gezinsleven. Samenwerken is ook lief en leed delen. Maar dit kan natuurlijk ook rond de koffiemachine.
Ook onder vrienden en in familieverband was de Waalse kus alomtegenwoordig. Toen mijn drie zonen René De Wit, de vader van mijn toen toekomstige vrouw Annick, in 2011 voor het eerst zagen, wilden ze hem onmiddellijk een bisou geven. Een evidentie in Waalse ogen, hij was immers familie. René deed het maar keek verrast. Zijn eigen kleinzonen gaf hij een high five. Onder onze invloed evolueerde hij naar een zoen voor iedereen. Kussen is graag zien.
Weg dus, die Waalse kus. Onder naasten, jammer, we zullen onszelf moeten heruitvinden. Onder collega’s komt het de Waalse productiviteit ten goede. En als u deze zomer in Wallonië komt, zult u niet meer met de vraag worstelen, zoals mijn vrouw in het begin van onze relatie: “Moet ik die meneer al dan niet kussen?” Het maakt het leven in ons land eenvoudiger. In deze tijden, een leuk vooruitzicht.