Apocalyps Beiroet
Een land, een stad aan de rand van de afgrond worden getroffen door een ramp van apocalyptische omvang. De enorme paddenstoelwolk die zich dinsdagavond aftekende boven de haven van Beiroet is het verschrikkelijke symbool geworden van een imploderende staat en samenleving. Wat precies de oorzaak is en wie exact de verantwoordelijkheid draagt voor de vernietigende explosie moet nog vastgesteld worden. De gevolgen zijn niet te overzien. Driehonderdduizend inwoners van Beiroet zagen hun woning vernield of beschadigd. Ziekenhuizen die door de uit de hand lopende coronacrisis al overmand waren, konden de stroom slachtoffers niet aan. En er wordt gevreesd voor de voedselbevoorrading in een land dat daarvoor sterk afhankelijk is van aanvoer via de vernielde haven. De Libanese president Michel Aoun beloofde gisteren dat de verantwoordelijken de prijs zullen betalen voor de dood en vernieling die ze massaal aangericht hebben, zoals het er nu uitziet door criminele nalatigheid en schuldig verzuim van verbijsterende proportie.
Maar die verzekering komt uit de hoogste regionen van een politiek systeem dat al de verantwoordelijkheid draagt voor de totale neergang van een hele natie.
Ooit heette Libanon het
Zwitserland van het MiddenOosten. Een lappendeken van culturele en religieuze gemeenschappen met een voor de regio opmerkelijk pluralisme, een land met een dynamische middenklasse die zelfs een verwoestende burgeroorlog niet klein kreeg of kon ontmoedigen.
Dat deden de corrupte politieke clans die het ingewikkelde systeem van machtsverdeling in de een eeuw oude natie misbruikten om zich te verrijken. De Libanezen ondervonden het aan den lijve in de enorme prijsstijgingen van levensmiddelen, de ontwaarding van hun munt en de eindeloze stroompannes die ze de afgelopen tijd te verduren kregen.
Libanon blijft ondanks alles een land met veel vrienden (niet altijd met de beste bedoelingen). Dat blijkt nu uit de vele betuigingen en concrete daden van solidariteit. Het land verdient die des te meer omdat het al jaren meer dan een miljoen Syrische vluchtelingen opneemt.
Maar langs welke kanalen moet de internationale hulp gaan? Langs de corrupte politici die alleen aan hun machtsposities denken en ook nu weer misbruik zullen maken van de noodsituatie? Wellicht moet de voorkeur gaan naar directe bijstand via ngo’s en hulporganisaties die ervaring op het Libanese terrein hebben.