Clara Cleymans maakte fictiereeks dankzij corona
WE MOETEN EENS PRATEN
ÉÉN
Jo De Ruyck
Vier weken, vier fictiereeksen. Zo zet Eén in 2021 corona meteen een neus. In het jaar waarin series en films draaien quasi onmogelijk was, slaagde de openbare omroep er toch in vier korte fictiereeksen rond te krijgen. Vanavond start de eerste, We moeten eens praten, met Rik Verheye en Clara Cleymans.
Eén locatie, twee acteurs en een beperkte crew. Idealer wordt het niet in coronatijden. “Toch golden er heel strikte regels”, zegt Clara Cleymans (31), de actrice die Vlaanderen vooral kent als De Ridder. “Elke week werden we getest, de crew droeg altijd mondkapjes en op de set was permanent een onafhankelijk toezichter aanwezig om de coronaregels te overwaken. Je kunt We moeten eens praten een geschenk uit de hemel noemen in coronatijden, maar voor mij is dit soort menselijke verhalen waarin het aankomt op pittige dialogen en acteerwerk altíjd een cadeau. Meer zelfs, dit is gecreëerd door de omstandigheden. Ik zie de VRT in gewone tijden niet snel dit soort fictiereeksen op Eén programmeren.”
Juist praten
We moeten eens praten, gemaakt door productiehuis De Mensen, vertelt het bitterzoete verhaal van de nuchtere lerares Els en webdesigner Alex, een man die zijn puberjaren nooit echt is ontgroeid. Mede daardoor zijn de twee na vier jaar in een relatiecrisis gesukkeld. Els besluit dat zij en Alex eindelijk eens een serieus gesprek moeten voeren over hun toekomst. Alex is echter het soort man dat nooit iets ziet aankomen en zijn wereld klapt dan ook in elkaar wanneer Els hem het huis uit wil. Zo ver komt het niet, want buiten voltrekt zich een drama. Er is een gifwolk op weg naar België waardoor iedereen binnen moet blijven. “Er is geen ontkomen aan: ze zullen het pijnlijke gesprek dat Els is begonnen voort moeten zetten”, zegt Clara Cleymans. “Praten is vaak een van de allermoeilijkste dingen in een relatie. Je leert veel van je ouders, van je vrienden en op school, maar wat mensen niet echt leren is hoe je juist moet praten. Met de nadruk op juist. Vanuit onze Vlaamse aard zijn we snel bang te kwetsen of ons op te dringen. Dus wachten koppels vaak te lang om wat écht telt op tafel te gooien. Dat zie ik eigenlijk ook bij mezelf. Eenmaal een gesprek aan de gang, ben ik een vlotte babbelaar maar over een lastige kwestie beginnen, vind ik gruwelijk. Dat is meteen het knappe aan de reeks: net wanneer de twee weer eens onder het gesprek proberen uit te muizen, wordt er een lockdown op leven en dood aangekondigd. Vluchten kan niet meer.”
Herkenbaar
De reeks werd geregisseerd door Jeroen Dumoulein (Zie mij graag, Gent West, Spitsbroers). En de dialogen werden geschreven door Joost Vandecasteele, de schrijver die ook in zijn romans krachtig uit de hoek komt. “Er ontspint zich een mooi verbaal steekspel tussen Els en Alex. Eentje dat balanceert tussen de dooddoeners waar ruzies dikwijls op drijven en rake opmerkingen waarmee ze de vinger op zere plekken leggen. Wat hier gebeurt, zal voor sommige stellen behoorlijk herkenbaar zijn, vrees ik. Ook al mag ik hopen dat mensen deze reeks niet nodig hebben om zich de ogen te openen. Hoe typisch sommige scènes zijn, merkten we zelfs op de set. Af en toe hoorden we in de achtergrond de regisseur of iemand van de crew ‘zéér herkenbaar’ zeggen.” Clara Cleymans noemt We moeten eens praten ook heel relevant nu relaties door de coronalockdown onder druk komen te staan. “Ook al gaat dit niet over corona. Je leest deze dagen zo veel over huiselijke spanningen, agressie tegenover kinderen en dreigende armoede. Maar ook over geniale initiatieven om alles wat draaglijker te maken. Menselijke verhalen die erom smeken verteld te worden. Misschien is dat nu nog allemaal iets te vers en moet het wachten tot na corona.”
→ ‘We moeten eens praten’, Eén, van maandag t.e.m.
donderdag, 21.25 uur