“Als mijn kleinzoon geboren wordt, ga ik naar Spanje”
“Er mag gebeuren wat wil: eind april gaan mijn man en ik naar Spanje om onze tweede kleinzoon te zien. Punt.” Verpleegster Liliane Herbots (58) uit Sint-Truiden wil eindelijk naar haar dochter Dorien, die zes maanden zwanger is.
Slecht één keer zagen Liliane Herbots en Marc Davids hun dochter Dorien in 2020. Ze kwam in de zomer samen met haar Spaanse man en zoontje Manel (3) twee weken naar België. “Het is hier gebeurd: toen ze in België waren, is Dorien zwanger geworden van haar tweede zoontje”, lacht Liliane. “Maar ik heb haar dus nog niet met haar zwanger buikje gezien.”
Intussen is Dorien 25 weken zwanger. “Ze stuurt elke week een foto van haar buik. We bellen ook twee keer per week via Whatsapp. Anderhalf uur hangen we dan aan de lijn. Zo kunnen we Manel ook zien, maar dat is toch niet hetzelfde. We missen die knuffelmomentjes. Sommige mensen zeggen: wat is één jaar? Maar als je je kleinzoon een jaar niet kunt zien, dan mis je ontzettend veel. Omdat ik zelf als verpleegkundige in woonzorgcentrum Villa Rosa werk, wilde ik geen risico’s nemen door op een vliegtuig te stappen. Gelukkig zijn ze in de zomer hier geweest, net voor alles weer rood werd. Maar voor de rest hebben we hen in heel 2020 niet gezien.”
Dorien is de enige dochter van Liliane en Marc. “In 2008 is ze naar de Canarische Eilanden vertrokken om in een hotel te werken. Daar heeft ze haar man leren kennen, een rasechte Catalaan. Uiteindelijk hebben ze zich in de buurt van Barcelona gesetteld. In normale omstandigheden zien we elkaar zes of zeven keer per jaar. Als ik dan een paar dagen vrij heb, stap ik op het vliegtuig en kunnen we elkaar weer een paar dagen zien.”
Begrafenis
Maar door de coronamaatregelen kunnen die bezoekjes niet. “Dorien is zelfs niet naar de begrafenis van mijn moeder mogen komen”, vertelt Liliane. “Mijn moeder is op de dag van de start van de eerste lockdown in het ziekenhuis opgenomen wegens hartfalen. Ze heeft drie weken in het ziekenhuis gelegen en we hebben haar niet meer mogen zien. Dat is vreselijk. We hebben geen waardig afscheid kunnen nemen. Twee dagen later is ze gecremeerd, alleen wij mochten erbij zijn. Na twintig minuten was het voorbij. Dat weegt nog altijd. Ook in het woonzorgcentrum waar ik werk zijn 44 bewoners aan corona gestorven. Je voelt de bodem onder je voeten wegzakken, maar leeft verder op automatische piloot. Het was een echt rotjaar.”
Traantjes
Als alles goed gaat, bevalt Dorien op 27 april en vertrekken Liliane en Marc die dag richting Spanje. “Eindelijk”, zegt ze. “Op 1 of 2 februari word ik zelf gevaccineerd en ook mijn man is binnenkort aan de beurt. Ik weet dat dan nog niet alles voorbij is, dat je nog moet opletten. Ik heb altijd mijn verantwoordelijkheid genomen en mij aan de regels gehouden. Nu mag er gebeuren wat wil: eind april stappen mijn man en ik in de auto richting Spanje. Punt. Ik moet en ik zal mijn tweede kleinzoon zien als hij geboren is. Het eerste wat ik ga doen, is mijn dochter goed vastpakken. Er zullen veel traantjes vloeien. We blijven drie weken in Spanje, zodat we ook Manel zijn verjaardag kunnen vieren. We hebben elkaar al veel te lang moeten missen. Daarom hebben we beslist dat we naar Spanje verhuizen als ik binnen een paar jaar op pensioen ben. We zijn er al langer over bezig, door corona hebben we de knoop doorgehakt.”