“Soms moeten ze mij met zweep en stoel in de hoek dwingen”
Zaterdag worden De Ensors voor de beste Vlaamse films en series uitgereikt in het Kursaal van Oostende. Mauro Pawlowski, die de soundtrack componeerde voor de film Cleo van regisseur Eva Cools, is genomineerd in de categorie Beste Muziek. Daar moet hij Hannes De Maeyer (Torpedo), Geert Hellings (De Patrick), Jeroen Swinnen en Dave Martijn (De Twaalf) en Pieter Van Dessel en Lennert Coorevits (Albatros) naast zich dulden. “Ik heb al vaker bijdragen geleverd aan filmscores, maar dit was de eerste keer dat ik zelf een volledige soundtrack heb gecomponeerd”, vertelt Mauro. “De filmbusiness, da’s ’t één en ’t ander, hoor. Daar ben ik toch wel een beetje van geschrokken. Als ik ’s morgens wakker werd, zaten er altijd wel enkele berichten in mijn inbox van de regisseur, de monteur of de sound engineer. Verstuurd om vier uur ’s ochtends! Die mensen lijken wel dag en nacht te werken!”
Hoe begin je aan zo’n soundtrack?
“Bij het begin. Eva Cools had een welbepaalde visie. Voor sommige scènes had ze al een idee van welke sfeer ze wilde oproepen en daar ben ik dan mee aan de slag gegaan. Soms zat het meteen goed, andere scènes hebben we vaker moeten bijsturen. Eigenlijk is het net hetzelfde als een plaat maken.”
Zelf omschrijf je je soundtrack als: “Emotionele muziek zonder sentiment.” Wat bedoel je daar mee?
“Dat het niet klef is, of niet te hysterisch. Als een dramatische scène wordt ondersteund met dramatische muziek, vind ik dat meestal dubbelop. Dat hoeft niet voor mij. Ik hoop dan ook dat ik erin geslaagd ben een gelaagde soundtrack af te leveren die meer oproept dan alleen maar primaire emoties als blijheid en droefenis: er mag af en toe al eens een dubbele bodem inzitten.”
Mogen we in 2021 nieuw werk van jou verwachten?
“Ik ben al een tijdje bezig met de opnames van een nieuwe plaat, met Jasper Maekelberg als producer. Twee singles - Spotlight en Always Someone - zijn vorig jaar al uitgekomen. Binnenkort breng ik er wéér twee uit en de volledige plaat zou dan in het najaar moeten uitkomen. Dan wil ik ook live gaan spelen met de mensen die me hebben geholpen met de opnames: drummer Marc Bonne en bassist Ewen Vernal. Die laatste is bekend van Deacon Blue, de Schotse hitgroep uit de jaren tachtig. Ik wilde per se dat de ritmesectie bevolkt zou worden door mensen van de generatie van Marc en Ewen, omdat dat bij die muziek past. Daar de piepjonge Jasper bij en ik daar ergens tussenin: ideaal.”
Wat mogen we van die muziek verwachten?
“Het moet pop worden. Maar dus écht pop, hé. Da’s althans de bedoeling. Mijn entourage zorgt er dan ook voor dat ik niet afdwaal van dat pad. (lacht) Soms moeten ze mij - zoals een leeuwentemmer dat doet in het circus - met een zweep en een stoel in de hoek dwingen. Mijn eigen schuld want ik heb zélf gezegd: ‘Ik ga een popplaat opnemen, dus ga ik níks kapotmaken of in de fik steken.’ De boel opfucken is nochtans een impuls die bij mijn persoonlijkheid hoort en het is soms moeilijk om daar niet aan toe te geven. Ik kan niet ontkennen dat ze mij af en toe - zoals Hannibal Lecter in The Silence of the Lambs - moeten vastgespen op een brancard met zo’n anti-bijtmasker op mijn gezicht. En dan roepen ze in mijn oor: ‘Ge ging een popplaat maken, Mauro! Een pópplaat!’ En daarna rijden ze me weg, terwijl ik maar Clarice blijf roepen.”
→ ‘Het Gala Van De Ensors’, Canvas, zaterdag 23 januari,
22u10
→ www.filmfestivaloostende.be