“Mama wilde samen met papa gaan”
smet met het coronavirus en moest naar het ziekenhuis. “Aan papa kon je niet zien dat hij ernstig ziek was”, gaat Angelo verder. “Hij was een fysiek heel sterke mens en hield zich ook altijd sterk. Maar afgelopen zaterdag zag het er echt niet goed uit. Zijn longziekte gecombineerd met de coronabesmetting maakte dat de dokters hem niet meer konden genezen. We zijn om 13 uur naar hem toegegaan en we hebben nog kunnen babbelen. Hij wilde een mandarijntje eten, maar ik mocht het niet schillen voor hem. Dat wilde hij zelf nog doen, zo trots was hij. Om 19 uur vroeg hij om het nieuws op te zetten. Op de Italiaanse zender RAI. Dat volgde hij altijd. Hij wilde weten wat er in de wereld gebeurde. Ook nu nog. Papa viel af en toe in slaap en kwam dan weer bij om iets te zeggen. We merkten dat spreken moeilijker werd. Om 21.30 uur hebben we dan afscheid genomen van onze papa, die zachtjes en sereen was ingeslapen.”
Zijn vrouw Anna Valeri was op dat ogenblik thuis, zelf doodziek. “Zij is in Genk geboren”, zegt Manuela. “In 2012 kreeg ze de diagnose darmkanker en twee jaar later waren er zoveel uitzaaiingen
Manuela, Angelo en Alessandro de artsen haar toen nog maar 24 maanden gaven. Maar mama had een heel sterke wil. Ze trok zich op aan de kleinkinderen en aan het samenzijn. De familie was alles voor haar. We organiseerden reisjes, gingen met ons allen uit eten en we hebben tijdens tuin- en andere feestjes fantastische momenten gehad. Daar kon ze zo van genieten. Zoals in elk huishouden was stechelen ook onze ouders niet vreemd. Maar ze konden absoluut niet zonder elkaar.”
Slapeloze nachten
De dag na het overlijden van Giovanni ging Anna’s toestand zienderogen achteruit. “We zijn allemaal bij haar gebleven. We hebben oude foto’s bekeken en veel gepraat. Ook haar beste vriendin Yolanda Weytjens was er de laatste uren bij. Ze was er altijd voor onze moeder, in goede en in kwade dagen. Een fantastische vrouw. Omdat we uitgeput waren van de slapeloze nachten voordien, waren we allemaal wat ingedommeld. Het lijkt erop dat ze daarop gewacht heeft. En toen heeft ze besloten om te gaan.” Yolanda tikte op dat laatste moment Angelo nog even aan en iedereen schoot wakker. “Ik heb haar hand nog kunnen vastpakken toen ze voor de laatste keren uitademde … Daar ben ik wel heel blij om.”
Manuela is er zeker van dat haar moeder gewacht heeft om het leven los te laten. “Tot papa overleden was en wij sliepen. Het was ondertussen 26 januari, vlak na middernacht. Dag op dag 21 jaar geleden dat haar eigen moeder, onze nonna, overleed. Het was mama haar wens om samen te kunnen gaan met papa. Deze laatste wens gaat in vervulling en ze zullen binnenkort ook samen worden begraven. Zo zijn ze voor altijd bij elkaar.”
Kinderen van Giovanni en Anna