Die genadeloze vergetelheid

Zelfs in tijden van corona en digitalisering kunnen sommigen de romantische droom om een boekenantiquariaat te openen niet weerstaan. In de Hasseltse binnenstad doken onlangs zelfs twee van die dromers op, namelijk Boktor in de Diesterstraat en De Meyer in de Onze-Lieve-Vrouwestraat. Een van de ontdekkingen waar ik bij die laatste op stootte was een kleine biografie van Louis Verbeeck met de titel Stukje bij Stukje. Weet u wie Louis Verbeeck was? Bij leven en welzijn was hij een bekende Vlaming die met zijn droge humor heel wat televisieprogramma’s opvrolijkte, wekelijks een cursiefje op de nationale radio bracht, volle zalen onderhield met cabaret en zang en zowaar even hoofdredacteur was van een krant met de vermetele naam

De Krant. Zo’n man beitelt zijn naam in de annalen, denk je dan, maar zelfs als u weet over wie ik het heb is de kans groot dat als uw kinderen of kleinkinderen heeft, die nog nooit van deze mooie man gehoord hebben. Zo werkt de wet van de genadeloze vergetelheid, waaraan zelfs BV’s die vandaag de boekjes en quizjes sieren onderhevig zijn. Langzaam wazig worden om ooit te verdwijnen is ook het lot van bekende mensen. Die gedachte overviel me bij een boek waaraan ik momenteel werk, omdat er zoveel ooit beroemde mensen in vermeld staan die ik van een voetnoot moest voorzien. Anders zou niemand weten over wie het gaat. Achille Van Acker, Joseph Pholien, Théo Lefèvre, Camille Huysmans of Gaston Eyskens… grote namen in hun tijd die vandaag gereduceerd zijn tot een verklarende voetnoot. Toen ik tien jaar geleden gastcollege gaf aan studenten politicologie waren er al die in hun geheugen moesten graven bij de naam Jean-Luc Dehaene en een meerderheid die zich helemaal niets kon voorstellen bij de namen Wilfried Martens of Leo Tindemans.

In de geschiedenisboekjes komen is makkelijker dan in het geheugen van de mens te blijven. Sommige namen zullen mensen nooit vergeten, denkt u nu misschien? Want wie kan er Napoleon Bonaparte of Adolf Hitler vergeten? Meer en meer mensen, vrees ik. Eerst worden ze een karikatuur zonder context – een gek hoedje en een hand tussen de knopen of een misplaatste groet in een politiecel – en vervolgens is er niets meer. Nieuwe figuren nemen hun plaats in: koninklijk bloed zoals Daenerys Targaryen of Jon Snow… want was het niet de bekende artiest Snoop Dogg die zei dat hij zo graag naar Game of

Thrones keek “om historische redenen, om te begrijpen hoe onze wereld vroeger was, want ik wil weten hoe we van toen naar nu gegaan zijn en hoe dingen terugkomen”. Daar had ik nu eens graag Louis Verbeeck over gehoord. Noël Slangen