De man die Haspengouw muziek leerde spelen
Paul Hendrix, Kerkom/Hasselt, 1938-2021 Virtuoos, zo werd de jonge Limburgse muzikant Paul Hendrix begin jaren zestig omschreven toen hij pas Belgisch kampioen accordeon was geworden. Zijn hele leven zou in het teken staan van één grote passie: muziek.
Van het piepkleine Kerkom-bij-Sint-Truiden kwam Paul Hendrix eind jaren vijftig in de befaamde Koninklijke Conservatoria van Antwerpen en Gent terecht. Van zijn ouders mocht hij voor zijn grote passie gaan. Hij studeerde er klarinet en directie. Zijn talent en kennis voor muziek bleven niet lang onder de radar.
Als jonge snaak ging Paul ook repeteren met Modest Claes, broer van voormalig politicus Willy Claes. Samen hebben ze zelfs nog een plaat opgenomen met eigen muziek, en ze zorgden voor amusement op menig volksbal. “Na zijn opleiding gaf hij eerst privélessen”, vertellen echtgenote Jeannine Vanrijkel en dochter Ann Hendrix. “Later kon hij aan de slag in liefst zes middelbare scholen in het zuiden van Limburg. Hij moest voortdurend heen en weer pendelen. Zijn boterhammen at hij noodgedwongen in de auto, op weg naar alweer een volgende school. Het lot van veel muziekleerkrachten.”
‘Me Klekske’
Zo kwam Paul wel in contact met heel Haspengouw: van Tongeren tot Zoutleeuw. Het inspireerde hem om het Haspengouws Jeugdorkest op te richten in 1983. Paul bracht jonge muzikanten samen. En hij leerde hen meer dan alleen notenbalken en akkoorden. Passie en liefde voor muziek, dat was het belangrijkste. Bij talloze harmonieën, fanfares en orkesten zou Paul het dirigeerstokje hanteren. Dag en nacht was hij bezig met muziek. Hij stimuleerde jongeren om te proberen, om te blijven oefenen, en om ook deel te nemen aan wedstrijden.
Paul en Jeannine, die in het Jessa Ziekenhuis werkte, verhuisden in de jaren 70 naar Hasselt. Maar Paul bleef de hele week door Haspengouw pendelen, van de ene muziekles naar de andere, van vereniging naar vereniging. Ook dochter Ann kreeg het allemaal van kindsbeen af mee. “Natuurlijk ging ik ook spelen”, zegt ze. “Voor mij werd het viool en piano. Toch een beetje anders dan de vele fanfares waarvoor papa telkens gevraagd werd.” Paul speelde en dirigeerde niet alleen, hij componeerde ook. “Bij de vijftigste verjaardag werd fanfare De Ware Vrienden van Bommershoven getrakteerd op een eigen muziekstuk. Hetzelfde deed hij nadien voor de Harmonie van Hasselt.” Het mocht ook best vrolijk zijn. Want voor carnavalsgroep De Ridders van de Kattekop in Haren componeerde Paul jarenlang de muziek, met nummers als Me Klekske. Het zou een ware lokale carnavalshit worden.
Ook na zijn pensioen als muziekleraar bleef Paul zijn passie volgen. Hij bleef actief in het klarinetensemble Amici en hij werd met open armen ontvangen bij De Ware Vrienden in Heusden-Zolder. “Velen noemden hem gewoon Vader. Want dat was hij: de man die hen de liefde voor de muziek had bijgebracht. Het moest ook allemaal niet te serieus. Aan de toog achteraf, daar hoorde een mop bij. En ook al vertelde hij vaak dezelfde, zijn evergreens bleven voor vertier zorgen.”
Basklarinet
Tot corona toesloeg: geen optredens meer, geen muziek met vrienden… “Het kon moeilijk erger voor hem. Zijn harmonie, dat waren ook gewoon echt zijn ware vrienden. Die moest hij plots wekenlang missen. Voor het raam hier thuis haalde hij er dan maar zijn basklarinet bij. Dan begon hij te spelen en te lachen naar de buren en voorbijgangers. Maar de ware vriendschap van zijn harmonie was onvervangbaar.”
Tijdens een fietstochtje door Hasselt moest Paul plots op een bankje gaan zitten. Het ging even niet meer. Het werd zijn laatste tocht. Zijn familie en muziekvrienden waren in diepe rouw. Slechts enkelen konden hem aan het graf muzikaal uitwuiven. Maar driehonderd anderen volgden het wel allemaal thuis via livestream.
In zijn muziek is Paul vereeuwigd. “Zelf ben ik nu ook basklarinet aan het oefenen”, zegt dochter Ann. “Ik wil de muziek maken waar hij zo van hield. En ik hoop dat hij daar trots op wordt. Zijn liefde voor muziek leeft voort in Limburg. In zijn stukken die nog vaak te horen zullen zijn. Maar ook in de harten van velen waarmee hij zijn passie voor muziek heeft gedeeld.”
Kent u zelf een verhaal? Mail naar hetlaatstewoord@hbvl.be