De val van een merk

Vlaams Parlementslid Sihame El Kaouakibi (Open Vld) sleurt in haar val meer mee dan haar eigen reputatie of die van haar partij. Alles wat ze uitstraalde, ligt in gruzelementen. Ze is een jonge vrouw die haar migratieachtergrond succesvol gebruikte. Bovendien leek ze met haar creatieve aanpak te bewijzen dat je als ondernemer een aantal maatschappelijke problemen kan oplossen. Als je dan ook nog genoeg lef hebt om tegen je eigen partij in te gaan, zoals in de rel rond de praktijktesten, dan ben je meer dan de “Beyoncé van de Open Vld”. Maar dat is nu net het probleem. De liberalen hebben een symbool gekocht, een merk zelfs. Martin Luther King waarschuwde al voor tokenism, waarbij je alleen maar voor de schone schijn inclusief probeert te zijn. Iemand aan de top posteren om je eigen imago wat op te blinken, heeft geen enkele zin. Integendeel. De schade is gegarandeerd veel groter dan de mogelijke winst. Want bij degenen die stap voor stap aan de weg timmeren, kan dit niet anders dan frustratie opleveren. Positieve discriminatie, blijft nog altijd discriminatie. En nee, een inhaalbeweging is het ook niet. Uiteindelijk is talent belangrijker dan afkomst. Afkomst vergeet je, talent verbaast je telkens opnieuw. Kijken we bijvoorbeeld nog op van de Indiaas-Jamaicaanse origine van Amerikaans vicepresident Kamala Harris?

Voor ons Europeanen is dat een doorsnee Amerikaanse. Zo zouden we best ook onze eigen politici taxeren.

Als de liberalen echt belang hechten aan inclusiviteit dan zorgen ze voor een diverse basis. Iemand die van daaruit doorstoot, is vanzelfsprekend geloofwaardig. Ideologisch zou dat geen enkel probleem kunnen zijn, want een hele schare aan zelfstandigen heeft wortels in allerlei landen, die zouden dus zeker passen bij de liberalen. Terwijl nu toch vooral christendemocraten, socialisten en groenen in die gekleurde vijver vissen. Sihame El Kaouakibi zette zichzelf in de markt als sociaal ondernemer. Dat ze ondernemend is, daar twijfelt niemand aan. Anders kan je als nieuweling geen 50.000 euro losweken bij je partij, terwijl je collega’s hun eigen spaarvarkentje aanspreken. Ook van de stad Antwerpen kreeg El Kaouakibi zeer mooie sommen om kansarme jongeren te versterken. Of dat geld goed besteed is, wordt nog uitgezocht. Vreemd, want aan subsidies zouden toch genoeg controles gekoppeld moeten zijn. Verenigingen die rond dezelfde thema’s werken en telkens opnieuw moeten schooien voor wat kleingeld, zullen zich ongetwijfeld bekocht voelen. Zeker omdat ze vaak meer klaar krijgen voor veel minder geld. Maar vooral omdat ze volgende keer moeten bewijzen dat ze Sihame El Kaouakibi niet zijn.

Reacties: dekern@hbvl.be