Diepenbeekse coronapatiënt mag na 109 dagen intensieve verlaten
REVALIDATIE
DIEPENBEEK
Praten gaat moeizaam en voor hij weer zelfstandig kan stappen wacht hem nog een lange revalidatie. “Frustrerend, maar ik ben vooral ontzettend dankbaar dat ik hier nog ben”, vertelt de Diepenbekenaar, voor wie de besmetting met het coronavirus ei zo na fataal werd. “Nochtans begon de ziekte ook bij mij met eerder milde symptomen zoals koorts, hoesten en smaakverlies.” Omdat zijn toestand thuis niet beterde en Serge als diabetespatiënt tot een risicogroep behoorde, bracht zijn vrouw Anja hem op 19 oktober naar de spoedafdeling van het Jessa ziekenhuis. “De zuurstofwaarden in zijn bloed gingen er dag na dag op achteruit”, vertelt Anja, zelf hoofdverpleegkundige in het Medisch Centrum Sint-Jozef in Bilzen. “Toen ik met Serge de spoedafdeling in Hasselt binnenwandelde, maakte ik mij aanvankelijk weinig zorgen. Een paar weken uitzieken en weer naar huis, dacht ik.”
Dubbele longontsteking
Twee weken werden uiteindelijk drie lange maanden waarin Serge tussen leven en dood balanceerde. “Door het virus ontspoorde zijn immuunsysteem, met een dubbele longontsteking tot gevolg. Na vijf dagen al is Serge naar de Covid-afdeling intensieve zorgen overgebracht waar hij moest worden geintubeerd. Helaas zonder resultaat. Zijn toestand ging van kwaad naar erger.” Half november werd de Diepenbekenaar aan een hart-longmachine gelegd, die de functies van de longen volledig overnam. Na ruim zes weken in een kunstmatige coma - zowat de maximumduur dat Covid-patiënten normaal aan zo’n longmachine hangen - was er geen enkele verbetering zichtbaar.
“Kerstmirakel”
“Iets voor kerst kreeg ik van de dokters te horen dat ze hem nagenoeg geen overlevingskansen meer gaven en het weinig zin had om mijn man nog veel langer te behandelen”, vertelt Anja, die zich voorbereidde op het ergste. “Ik was ervan overtuigd dat ik Serge kwijt was en had zelfs al zijn hele uitvaart geregeld, inclusief de liedjes die op de begrafenis zouden worden gespeeld.” Op kerstavond gebeurde wat haast geen enkele dokter nog voor mogelijk had gehouden: Serge ademde voor het eerst weer voorzichtig zelfstandig. “Een kerstmirakel”, glimlacht de Diepenbekenaar, die op 5 januari weer wakker werd. “De twee maanden daarvoor waren één zwart gat en mijn benen leken wel honderd kilo te wegen. Bovendien moest ik nog altijd worden beademd, maar ik voelde wel dat het elke dag ietsje beter ging dan de vorige.”
Lange revalidatie
Half januari kon Serge weer volledig zelfstandig ademen en afgelopen maandag - op zijn 49e verjaardag - mocht de Diepenbekenaar na 109 dagen de dienst intensieve zorgen inruilen voor een gewone afdeling. “Toen kon ook onze zoon na drie maanden vol onzekerheid zijn papa voor het eerst weer zien”, vertelt Anja, die haar collega’s van het Medisch Centrum ontzettend dankbaar is voor hun emotionele steun de voorbije maanden.
Serge wacht nu een maandenlange revalidatie. “Eten, slikken, wandelen,...ik moet alles opnieuw leren”, vertelt de patiënt, die hoopt dat zijn verhaal de ogen opent van mensen die het virus relativeren. “Covid-19 is veel meer dan ‘zomaar’ een griepje. Ik ben hier als gezonde veertiger binnengegaan en mag van geluk spreken dat ik het vandaag nog kan navertellen. Ook de scepsis over de vaccins kan er bij mij niet in als je weet dat nog elke dag zoveel coronapatiënten in onze ziekenhuizen worden opgenomen.”
echtgenote van Serge
EU
Langste behandeling
Dat een patiënt na zo’n lange periode op intensieve zorgen het nog haalt, is volgens intensivist dr. Jasperina Dubois van het Jessa Ziekenhuis zeer uitzonderlijk. “Dit is zonder twijfel de langste behandeling van een coronapatiënt in ons ziekenhuis. Op een bepaald moment zag het er zó slecht uit dat we twijfelden of het nog wel zin had om de behandeling verder te zetten. Je wilt mensen immers geen valse hoop geven. Dat Serge er uiteindelijk toch is doorgekomen, is een hart onder de riem voor het hele team. Al moeten we eerlijk zijn: een dergelijk intensieve behandeling kan je slechts aan een beperkt aantal mensen aanbieden. Op het hoogtepunt van de crisis was dit wellicht niet mogelijk geweest.”