“Een plaat uitbrengen, da’s ook een beetje je broek laten zakken”
MUZIEK
Stan Van Samang (41) is opnieuw zanger. Nu de overvliegende modder is gaan liggen, heeft zijn vijfde album ‘Feel the power’ het luchtruim vrij om te landen. Een titel die boekdelen spreekt na de turbulente maanden. “Je hele leven slijten aan spijt helpt je geen stap vooruit.”
LEUVEN
Of dat Nick Cave is op de achtergrond? Zelfs via een brakke Zoomverbinding merkt Stan Van Samang het meteen op: het canvas aan onze bleke livingmuur. “Beetje flou, maar ik herkende zijn pose. Mooie thermostaat ook, trouwens.” De toon is gezet. Van Samang kan weer lachen. En heeft alleen nog oog voor muziek. Een halfjaar na de heisa – iets met BV’s, naaktfoto’s en ene Eveline – rolt iets anders en beters in circulatie: zijn vijfde studioplaat Feel the power. Krachtpop op stadionformaat, zoals je ze kent van de zanger. Ze had er al eerder moeten liggen. “Tja, wil je dat ik het nog uitleg?” vraagt Van Samang. “De winkels waren dicht. En toen ze weer opengingen, lagen de cd’s achter een rood-wit lint. Een bakker staat ook niet te springen om zijn pistolets alleen aan huis te brengen. Ik heb wijselijk gewacht tot ik mijn broodjes kwijt kan.”
Nu is het zover. Hoe voelt dat?
“Goed. Ik ben opgelucht, man. Het was een lange bevalling, die plaat. Met horten en stoten opgenomen in Nederland. Vol goede moed aan begonnen. En dan sloot ineens de grens. Je kan wel achter een laptop kruipen met je gitaar en met de producer aan de andere kant, maar dat voelt niet hetzelfde. Het was een geduldoefening. Uiteindelijk heeft het me een jaar gekost. Dan moet je jezelf de vraag stellen of al die nummers nog representatief zijn voor wie ik ben, na zo’n jaar. Wel: neen.”
Je herkent je niet meer in de plaat?
“Jawel, de volle honderd procent. Maar muziek is zoals fotografie: zodra je iets vastlegt, is het oud nieuws. Zelfs het meest tijdloze lied is een momentopname. Een gevolg van wat je die dag voelt, van welke trui je draagt. Bij sommige nummers denk ik nu: Tiens, precies geschreven door een ander mens. Maar veel van het album klopt nog steeds. En zal altijd blijven kloppen.”
Bijvoorbeeld?
“Het lied Little kingdom. Daar deed ik drie jaar over. Toen mijn zoon Lenny geboren werd, zei mijn vader: ‘Probeer hem goed en groot te krijgen, dat is al lastig genoeg.’ Die zin draag ik de rest van mijn leven mee. Van zodra mijn pa het zei, wist ik: dát is een lied. Eentje voor mijn gezin. Het had tijd nodig om vorm te krijgen, maar ik ben content. Liedjes vloeien bij mij nooit vanzelf uit de pen.”
Je haalde er quasi een volledig nieuw team bij om ze te maken.
“Ja, verandering houdt je scherp. In een vast elftal weet iedereen na twee woorden wat je wil zeggen. Nu moest ik ieder detail verhelderen, elk gevoel uitspuwen. Dat komt muziek alleen maar ten goede.”
Is de titel ‘Feel the power’ een statement na het voorbije jaar?
“In zekere zin. Een album is iets waar je kracht uit haalt. Dat het er ligt, geeft een boost. Vorig jaar begon ook goed, met de geboorte van mijn dochter. Maar het is anders uitgedraaid. Ik ga niet rond de pot draaien: dat gedoe met die foto’s heeft me weinig power opgeleverd. Het eiste een tol, fysiek en mentaal. Ik heb mezelf weer over
eind kunnen trekken, met de hulp van familie en professionals. Maar muziek helpt ook. Anders zou ik geen artiest zijn.”
Hoe verleidelijk was het om na het tumult nog aan je nummers te sleutelen?
“Soms was die drang er, maar het had nefast geweest. Eens iets is afgerond, moet je er niet op terugkomen. Bij een schilderij denk je ook niet: ‘Zo, en nu ga ik ’m nog een pet optekenen.’ Blijf daarvan af. Wat gebeurd is, neem ik gewoon mee naar volgende liedjes. Misschien belanden die nooit op een album, maar dan zullen ze helpen om de weg te vinden naar andere nummers.”
Is schrijven een verwerkingsproces?
“Voor elke muzikant, toch? Laat ik het zo zeggen: op een bepaalde manier heb ik mijn broek afgestoken. Wel, een plaat uitbrengen, dat is ook een beetje je broek laten zakken. Je legt je ziel bloot. De ene persoon vindt die ziel mooi, de andere niet. En dan ga je verder. Ik ga niet blijven hangen in mijn spijt. Ik heb me vorig jaar bij veel mensen verontschuldigd. De jaren voordien ook, voor andere dingen. Ik heb al veel fouten gemaakt, hoor. Net zoals… (wijst in
de lens) Moet je dat blijven meeslepen? Je hele leven slijten aan spijt? Dat helpt je geen stap vooruit.”
Je verwerkt veel op de plaat. De dood van een vriend in ‘Goodbye’, maar ook een relatiebreuk.
“Een oude breuk, voor de duidelijkheid. Thuis gaat het goed.
(lacht) The art of letting go heb ik geschreven met Kris Wauters. We zaten te praten en ik vertelde over wat de persoon in kwestie ooit tegen me zei: ‘Het zou gemakkelijker zijn als ik om jou kon rouwen.’ Dat is hárd. Maar tegelijk mooi. Iemand dood wensen omdat je dat beter zou verteren dan het gemis. Dan is de liefde groot.”
Je zingt het met de Nederlandse zangeres Hebe. Ken ik haar?
“Nu wel, mag ik hopen. Ik zocht een straffe zangeres, maar geen
soul diva of een schreeuwerige Tina Turner die me compleet weg zou zingen. Het blijft mijn lied, nietwaar? (knipoogt) Bij Hebe was ik meteen verliefd op haar stem. Ik móést haar erbij hebben. Schrijf op: Hebe is een ontdekking. Zodra Vlaanderen dat ook weet, zal mijn plaat héél goed verkopen.”
“Dat gedoe met die foto’s eiste een tol, fysiek en mentaal. Ik heb mezelf weer overeind kunnen trekken, met de hulp van familie en professionals. Maar muziek helpt
ook. Anders zou ik geen artiest zijn”
Stan Van Samang