Wafeltjes met mosterd en jenever

Door Frans BAERT Aflevering nr. 1563

Mijn oudste in Los Angeles schreef om me te bedanken voor de dingen die ik naar hem had gestuurd. Het was hem wel niet duidelijk waarom er ook een pot mosterd in het postpakket zat: ‘Mosterd?’ Afgelopen herfst had ik gevraagd of er iets was van thuis waarmee ik hem plezier kon doen. Hij antwoordde toen dat hij voor de eindejaarsfeesten zijn Amerikaanse roommates een ‘witteke’ wilde inschenken. Ik bleef het sturen van het beloofde jeneverstoopje op de lange baan schuiven. Op het internet vond ik dan gelukkig een firma die in het verzenden van Belgische producten naar de VS gespecialiseerd is. De prijzen vielen mee. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om ook nog enkele andere items van bij ons toe te voegen, een doos boterwafeltjes en een pot mosterd.

Nadat ik voor de verzending had betaald, hoorde ik niets meer van de firma. Oplichters? Maar twee weken later kreeg ik een bericht van m’n zoon met een kiekje van de bestelling. Ik was ook opgelucht dat hij geen cent invoertaks had moeten betalen.

Voor een volgend postpakket zou ik hem nog eens op hetzelfde verkeerde been willen zetten. Misschien met een doos pralines, een pot perensiroop en een pakje gerookte paling?

* * *

Mijn tijdsgevoel blijft vreemd doen. Tot enkele dagen geleden was ik ervan overtuigd dat dit de week van de krokusvakantie was, en afgelopen woensdag vergat ik de veertigste verjaardag van m’n goede vriend Joerie. In beide gevallen had ik het zelfs verkeerd in m’n agenda genoteerd.

De verbinding tussen tijdservaring en kalender is me blijkbaar niet altijd duidelijk. Ik vraag me af of er nog toekomstige afspraken zijn waarbij ik ook een vraagteken zou moeten plaatsen.

* * *

Het is van 2012 geleden dat we nog een koudegolf hebben beleefd, vertelde de weervrouw. In m’n computer-fotoalbum bladerde ik negen jaar terug. Op de kiekjes van 5 februari 2012 wandelden mijn vrouw, m’n jongste en ikzelf naar de bevroren, grote vijver. Het deed me wat om Noola, onze betreurde golden retriever, nog eens te zien. Door het kleurcontrast met de sneeuw zag haar vacht er niet wit, maar wel een warm donkerbeige uit. In het sneeuwlandschap viel de ‘vacht’ van mijn vrouw en mezelf ook op, omdat we toen winterjassen aanhadden die we vandaag niet meer dragen.

Aan de vijver hing negen jaar geleden een waarschuwingsbord: ‘Verboden het ijs te betreden!’ Toen ik gisteren naar de bevroren vijver wandelde, hing er opnieuw een bord: ‘Beste bezoekers! Schaatsen is niet toegelaten!!’ Vele uitroeptekens, maar door de aanhef toch een vriendelijkere toon dan destijds, vond ik. Schaatsen mag vandaag niet, maar ‘betreden’ wel?

* * *

Een van de eerste dingen die ik naar m’n oudste stuurde na zijn aankomst in L.A., was een exemplaar van ‘Ons Kookboek’. Omdat de nieuwste editie van de klassieker een ton weegt, had hij het boek niet in zijn reiskoffer kunnen meenemen.

Mijn oudste zoon kookt graag, en zet ons wel eens op het verkeerde been door recepten uit te proberen met ingrediënten die niet bij elkaar lijken te passen. Het resultaat kan soms verrassend lekker zijn, soms ook niet. Het succes van een gerecht is niet enkel het gevolg van het gelukkig samenbrengen van verschillende bestanddelen. De reacties tijdens het bereiden en na het serveren zijn even belangrijk: het guitige gestechel, een gedeelde lach, de complimentjes aan de chef. Die verbindingen zijn kostbaarder dan de keukenscheikunde uit een kookboek.

* * *

Op de foto’s uit 2012 hangt de winterzon laag achter de kale boomkruinen. Mijn jongste staat op het ijs van de grote vijver. Hij heeft met de hiel van zijn laars een enorm hart in de sneeuw getekend, en kijkt met mijn vrouw en Noola trots naar het resultaat. Een moment dat er staat als een antwoord op alle vragen.

De verdeeldheid in de wereld is het gevolg van het willen afwijzen van een band met de ander. Tegelijk ligt het voor de hand hoe alles met alles verbonden is; dat ontkennen kost meer moeite dan het waard kan zijn. Mosterd, een sneeuwlandschap, paling, een vergeten verjaardag, pralines en Chinese versregels. Ze hebben elkaar op deze bladzijde gevonden, in het gezelschap van mezelf, de schrijver, en van u, de lezer.

Good luck en tot ziens,

Uw trouwe dienaar, FB