T2 van Lanaken VV mee in de frontlinie tegen corona: “Fysiek geen probleem, mentaal is een ander verhaal”
sport 11
AMATEURVOETBAL LANAKEN VV Lars Scrayen, T2 van derdeprovincialer Lanaken VV (3A), heeft zeven maanden mee in de frontlinie gestaan in de strijd tegen het coronavirus. “Deze periode heeft me veranderd. Mijn oproep is dan ook: breng anderen niet nodeloos in gevaar”, aldus de 27-jarige verpleegkundige van ZOL Genk.
Scrayen is verpleegkundige in het operatiekwartier van Ziekenhuis Oost-Limburg.
“Maar omdat alle niet-dringende ingrepen uitgesteld werden en de opnamecijfers wegens corona hoog waren, werd ik zeven maanden geleden - als eerste van mijn dienst - ingeschakeld op de intensieve afdeling. Ik kwam terecht in een totaal nieuwe omgeving, met mij onbekende collega’s. Dat was best een ingrijpende stap. Normaal ben ik in het dagelijkse leven nogal een flapuit, maar daar was plots geen plaats meer voor. Het was bittere ernst, letterlijk een strijd op leven en dood. Gelukkig werd ik in mijn nieuwe omgeving prima opgevangen.”
Het was/is ongetwijfeld hard labeur?
Scrayen: “Klopt. Fysiek kon ik dat wel aan. Ik ben nog maar 27 en heb daarom ook onmiddellijk voor de nachtdienst gekozen. Maar mentaal was dit een ander verhaal. Er is niet alleen de bekommernis om de patiënten, maar ook de omstandigheden waarin je moet werken. Steeds weer in dat pak kruipen, met helm en mondbescherming en nauwelijks tijd om eventjes te pauzeren of naar het toilet te gaan. De druk was enorm. En zelfs dan nog moeten ervaren dat je ondanks je beste zorgen heel wat menselijk leed nooit kan uitschakelen... Dat vreet aan je.”
Is het daarom dat je je ervaringen ook deelde op de facebookpagina van de club?
“Ja. Ik beschouwde het zelfs als mijn plicht, want er is niets ingrijpender dan een stem vanuit het veld. Op vraag van enkele mensen binnen de club heb ik me via facebook gericht tot spelers en bestuur van LVV.”
Boodschap aangekomen
“Met belangrijke info voor de meest kwetsbaren, maar ook voor de jonge spelertjes, die nog mochten trainen. Met simpele tips. Bijvoorbeeld dat ze hun handen goed moesten wassen voor en na een voetbaltraining, omdat enkel ontsmetten niet genoeg is. En dat ze verstandig moesten omgaan en hun contacten echt beperken tot hun gezin en niet met vriendjes na school afspreken. Alleen zo kunnen ze hun hobby blijven uitoefenen. Die boodschap is blijkbaar aangekomen, want ik heb heel wat positieve reacties gekregen, zowel van spelers als van ouders.”
Intussen ben je terug op je oude werkplek. Welke lessen heb jij uit de voorbije maanden getrokken?
“Ik sta inderdaad opnieuw in het operatiekwartier, maar minder hectisch is het daar nu nauwelijks, want nu moeten alle uitgestelde operaties uitgevoerd worden. De coronaperiode heeft me wel veranderd. Ik besef nu pas echt wat voor een fijne job en gedreven collega’s ik heb. En ik heb leren relativeren. Het besef dat er niets kostbaarders is dan je eigen gezondheid is een heuse openbaring. Ik hoop dan ook dat ook iedereen zijn gezond verstand gebruikt, de maatregelen opvolgt en anderen niet nodeloos in gevaar brengt.”