De Genkse die de Italiaanse schoenen naar Limburg bracht
Niek ‘Léonie’ Bögemann, Genk, 1929-2021 Begin jaren 50 droegen Limburgers bijna uitsluitend Belgische schoenen. Maar daar zou Léonie Bögemann uit Genk snel verandering in brengen. Vanuit heel Limburg en ver daarbuiten kwamen klanten dan ook naar haar schoenenwinkel, toen exclusief in de buurt.
Niet alleen Léonie was een bekend gezicht in Genk, ook haar vader was geen onbekende. Fotograaf Willem Bögemann had zijn fotozaak in de Stationsstraat. Omdat er in de winkel ook schilderdoeken en inlijstingen te verkrijgen waren, kwamen er nogal wat kunstenaars over de vloer. Artiesten zoals Willy Minders, Armand Maclot of Gaston Wallaert kwamen er regelmatig het materiaal voor hun meesterwerken halen. De dochters van de fotograaf mochten ook al eens voor model staan. “Onze familie heeft tientallen schilderijen uit die tijd. Soms kregen ze een werk cadeau of werd er geruild met het materiaal dat de kunstenaars aangeboden kregen”, vertellen dochter Leni en schoonzoon Jo.
Italiaanse tolk
Zelf zou Léonie Bögemann een heel andere weg inslaan. Ze leerde René Daniëls kennen, die toen schoenhandel Daniëls in de Stalenstraat in Genk runde. Na zijn legerdienst besloten ze samen een eigen zaak te beginnen: schoenenhandel DaniëlsBögemann. Die opende de deuren in de Stationsstraat, op een boogscheut van de fotowinkel waar Leonie was opgegroeid.
“Het begon allemaal heel klein, in de ‘voorkamer’ van een pand”, gaan Leni en Jo verder. “Maar Léonie wist goede contacten te leggen met Italiaanse schoenfabrikanten. Zelf verstond ze amper Italiaans, maar gelukkig vond ze een mijnwerker die wel tolk wilde spelen voor de familie. Zo werden de eerste zakelijke afspraken gemaakt. De winkels zou iets helemaal vernieuwend worden: want wie in Limburg droeg in hemelsnaam Italiaanse schoenen? Het was iets wat men hier helemaal niet kende.”
Deskundig advies
In houten kisten kwamen de eerste collecties toe die vervolgens allemaal zorgvuldig in de kleine ‘voorkamer’ geëtaleerd werden. “Léonie was heel streng voor zichzelf en de winkel. Het moest er allemaal ontzettend netjes uit zien”, gaan haar dochter en schoonzoon verder. “Als er klanten kwamen, moesten die deskundig advies krijgen. Haar feeling voor modebewuste damesschoenen bleek een gat in de markt. De Italiaanse schoenen werden al snel een begrip in Genk en in de ruime omgeving.”
Vanuit heel Vlaanderen en zelfs vanuit Nederland zakten klanten af naar de Genkse Stationsstraat. “Nergens anders was die Italiaanse collectie in de jaren 50 te verkrijgen. Léonie stelde dan ook met veel passie en bezieling het aanbod samen. Haar man René ontfermde zich intussen over de zakelijke kant en de boekhouding. Want ook de cijfers moesten kloppen, natuurlijk. En die cijfers gingen gelukkig steeds meer de hoogte in.”
Grootte van een cinemazaal
Het kleine ‘voorkamertje’ van het pand werd al snel te klein om alle klanten degelijk te kunnen ontvangen. “Al snel vonden er verbouwingswerken plaats. Eerst werd de winkel naar achter uitgebreid. De toenmalige burgemeester was verbaasd bij de heropening van schoenenzaak Daniëls-Bögemann. Volgens hem leek het wel of het koppel plots een cinemazaal ging uitbaten in plaats van een schoenenwinkel. Zo groot zag het er allemaal uit voor die tijd. Maar dat was nodig ook voor de florerende business. Er was bovendien steeds nieuw personeel nodig. Léonie was best streng in de selectie daarvan. Wie er wilde werken, kreeg een gedegen opleiding. Er was vakkennis en bezieling nodig om de klanten te helpen.” Bij de volgende verbouwing in 1978 werd de winkel zelfs uitgebreid tot in de Marktstraat.
Met het overlijden van hun zoon Pol Daniëls kreeg het koppel in 1987 een zware tegenslag te verwerken. Dochter Leni bleef als enig kind achter en zou met dezelfde gedrevenheid als haar moeder in de winkel helpen. Zo was de toekomst van de schoenenwinkel verzekerd. In 1990 nam dochter Leni de taken van haar moeder uiteindelijk volledig over.
Léonie en haar man René genoten van hun pensioen. De tijd die ze zelden gehad hadden om op vakantie te gaan, werd nu uitgebreid ingehaald. Samen genoten ze van de Belgische kust en het Zwarte Woud, maar het meest nog van hun kleinkinderen. Alles had Léonie altijd opgeofferd voor de zaak. Ze hadden risico’s genomen en met een nooit aflatende ijver was er getimmerd aan de uitstraling van de winkel. Ook na haar pensioen gaf Léonie nog graag advies. En zelf bleef ze uiteraard ook haar schoenen halen in de winkel. Al vertrouwde ze helemaal op haar dochter en schoonzoon voor de dagelijkse werking.
Afscheid met champagne
“Een modebewuste vrouw bleef ze altijd. Haar kast werd elk jaar aangevuld met de nieuwe modecollectie”, gaat dochter Leni verder. “Na het overlijden van haar man ging ze in seniorenresidentie de Vierde Wand wonen. Stilzitten kon ze ook toen nog niet. Met de taxi of met vrienden ging ze regelmatig op pad om gezellig iets te eten of drinken. Ze was intussen al meer dan 90 jaar oud, maar die leeftijd gaf je haar niet. Ze genoot met volle teugen van haar pensioen. Eén dag voor ze zou overlijden, klonk ze nog met een glas champagne. Zo nam ze afscheid van al haar geliefden op 13 februari 2021.”