Leve de buren

In de straat waar ik woon staan maar enkele huizen. Ik woon er van bij mijn geboorte en dat is alweer eventjes geleden. Als kind vond ik het hier de hemel op aarde. Iedereen kende iedereen. ’s Avonds werden de stoelen aan de voordeur gezet en zat iedereen buiten. Slechts één buurman had een auto en hij speelde dus geregeld taxichauffeur. Hij had ook als eerste een tv-toestel waar de buurt kon meekijken naar belangrijke gebeurtenissen. Toen de buurvrouw moest bevallen werd onze keukentafel naar daar verhuisd en ging mijn moeder de vroedvrouw helpen. De buurvrouw van twee huizen verder zong de hele dag, niemand stoorde zich daar aan, integendeel. Bij nieuwjaar gingen we bij de buren op aperitief.

Ondertussen is die eerste generatie vertrokken naar het hiernamaals - ik blijf nog over- en heeft een nieuwe generatie de plaats ingenomen. En, hoewel misschien een beetje anders, is het hier nog altijd zalig om te wonen. Er spelen opnieuw kinderen, niet meer op straat zoals vroeger, dat laat het drukke verkeer helaas niet meer toe. Maar hun gelach en geschetter klinkt als muziek. Trekt één van de buren er een paar dagen tussenuit, dan let de rest van de straat er wel op dat alles veilig blijft. In de zomer supporteren we samen op de hoek van de straat wanneer de skaters en fietser op maandagavond voorbijkomen.

We delen lief en leed. Onlangs was de kat van de buren het slachtoffer van een verkeersongeval. We stonden er allemaal bij en gaven troost aan de baasjes. Zelf heb ik twee honden. De ene is vrij rustig maar nummer twee, de kleinste van de hoop laat zich geregeld horen, en hoe! Gelukkig kan ik op het begrip van de buren rekenen. En als de melk of boter op zijn kunnen we nog altijd bij de buurvrouw terecht. Goeie buren zijn onbetaalbaar!