Het leven van Billie Eilish: blitzcarrière, maar trage film
Leren autorijden, bikkelen met haar lief, langsgaan bij de kinesist. En tussendoor even de planeet veroveren. Billie Eilish (19) doet het allemaal in The world’s a little blurry. Zolang de docu over het wunderkind inzoomt op Eilish’ familie en de keerzijde van het sterrendom, is het interessant. Dat de overige twee uur danig aanslepen, trekt zelfs Justin Bieber niet recht.
Een coming of age-verhaal van een 19-jarige , op papier belooft het een vlugge hap. Tenzij die tiener Billie Eilish heet. Van getormenteerde puber tot ’s werelds felst blinkende ster: aan stof geen gebrek. Toch nam documentairemaker R.J. Cutler – die al in de sporen kroop van (vice)presidenten Bill Clinton en Dick Cheney en Vogue-hoofdredactrice Anna Wintour – ietwat een gok. Toen de camera’s midden 2018 begonnen te lopen, moest haar debuutplaat
When we all fall asleep, where do we go? nog verschijnen. De man heeft het zich niet beklaagd, zoals u weet.
Zowel de filmploeg als de camcorder van de Eilish-familie (O’Connell voor de gemeente) kleefden de volle rit als een vlieg aan de muur. Van het eerste rondje dat de single Ocean eyes draaide op de lokale radio tot de Grammy-uitreiking waar Eilish en broer/producer Finneas vorig jaar een beeldjesstorm pleegden. Maar zo haastig Eilish’ klim naar de piek is, zo langzaam sleept The world’s a little blurry zich voort. In 140 minuten moet de kijker het hebben van speldenprikken.
Hondenpoep
Die krijg je in gezinsverband. Dit soort documentaires noemt zich graag ‘intiem’ en ‘bloedeerlijk’. Hier niet onterecht. Pa en ma O’Connell zetten hun huis open, tot in de slaapkamers van de kinderen. Je ziet Finneas en Billie op bed sleutelen aan hun Von Schlieffenplan richting wereldoverheersing. In de hoek van de lens steekt moeder Maggie de was in en kuist vader Patrick poep op. Later slikt de ouweheer achter zijn baard een krop weg wanneer dochterlief een eerste keer alleen wegbolt in haar gloednieuwe Dodge.
Dáár leef je mee met de film. Niet bij de lange concertbeelden of Eilish die fans haar liefde verklaart. Wel bij een ouderpaar dat uitblinkt in bijna saaie modaliteit, terwijl hun twee telgen mikken op 8 miljard paar oren. In homevideo’s speelt Maggie lief mee in de schets van Eilish’ videoclip voor When the party’s over. Op tournee reizen ze mee om het podium te dweilen en over hun dochter te waken, terwijl ze kreunt onder twijfel en tics. Het is pakkender en imposanter dan alle volle arena’s tezamen. Eilish zelf laat zich sneller ontroeren door poepchique feestjes en adorerende meutes. Ach, welke tiener apprecieert wel ten volle de kleine schatten des levens?
Niet kiezen is verliezen
Na Framing Britney zou je schrikken van zo veel affectie in de popmuziek. Al is ook hier een duistere rand. Eilish wordt gepusht om hysterische meet-and-greets uit te zitten en blessures te negeren. Volgelingen jagen haar op, haar lief laat haar in de steek. ‘Bloedeerlijk’, was beloofd. In dat opzicht houdt Cutler woord. Alleen, dat komt tráág. De boeiende, menselijke fragmenten steken weg tussen concertflarden, making of’s, gloriebeelden en peptalks. Die hakken in de vaart. Ook verraadt het hoe dit portret dient als zoethoudertje in een lamgelegde industrie. Zo wordt de kijker nog eens fijntjes herinnerd aan Eilish’ soundtrack voor de nieuwe, nog te verschijnen James Bond-film. Knip in die promopraat en je krijgt dynamiek. Cutler kiest niet voor het ene of het andere. Laat u niets wijsmaken: niet kiezen is óók verliezen.
Lichtpunt in de heen-en-weer is Justin Bieber. Eilish’ jeugdidool drijft subtiel boven op sleutelmomenten en loopt zo als rode draad door de film. De ontmoeting op Coachella toont de supersterren op hun breekbaarst. Het hoogtepunt van een docu die soms onder de huid kruipt, maar er telkens weer koppig bovenop gaat liggen. Fans die niets liever doen dan een middag naar Billie Eilish gapen, vinden hun gading in The world’s a little blurry. Wie naar de essentie wil, legt het album nog eens op.