VANMECHELEN OP WOENSDAG

Vooruit?

Exit kunstencentrum Vooruit, enter de opnieuw vervelde socialistische partij Vooruit. En wat als we nu eens stopten met te doen alsof ? Te pretenderen alsof het doodnormaal is dat een politieke partij een kunstencentrum brutaalweg van zijn naam berooft. Alsof dat een aangeboren recht is en in de natuurlijke loop der dingen ligt.

Het is niet fatsoenlijk om een centrum dat zo verweven is met het DNA van een stad en met onze sociale geschiedenis zonder boe of bah de kant in te rijden. Kapen is de term die in me opkomt. Als politieke partij die integriteit hoog in het vaandel draagt, zou ik gepast hebben voor het kopiëren van de naam Vooruit. Omdat het zonder overleg met het Gentse centrum is gebeurd. Maar bovenal omdat je je openbaart als een bodysnatcher die een meer dan honderd jaar organisch gegroeide identiteit van iemand anders overneemt.

Ik zeg bewust iemand en niet iets. Net zoals LABIOMISTA een levend kunstwerk is, is de Vooruit een levend kunstencentrum. Het is veel meer dan een fraaie hoop bakstenen met podia, tapkranen en zitjes. Het is een ervaringsplek, een bron van creativiteit en ideeën, een zone van vrijheid en een motor van inspiratie en vreugde. Het va-et-vient van zovele generaties heeft de aders in de muren van de Vooruit geïnjecteerd met bloed, met leven, met dromen en verlangens. Het entte de Vooruit in het collectieve geheugen van ons land. De Vooruit werd zo een persoon met een eigen gezicht, een identiteit, een stem en een hart. Net zoals een politieke partij trouwens, zelfs al verandert ze om de zoveel tijd van vel en organen.

Deze overname lijkt mij een brug te ver. En dan hebben we het nog niet over de kosten waarmee het centrum midden in een pandemie wordt opgezadeld. Hopelijk wordt de Vooruit niet in de schulden gereden. Ik ben alvast erg benieuwd welke nieuwe naam er uit de hoed van het Gentse kunstencentrum wordt getoverd. Een naam is een ziel. Ik hoop dat er verzet in zal doorklinken. Het is gevaarlijk om politiek en kunst te vermengen. Te snel wordt kunst een middel om bepaalde agenda’s te dienen. Wie met kunst bezig is, moet zich er voortdurend van bewust zijn dat het een commentaar is op de maatschappij. En goed weten welke koers er moet gevaren worden om tussen de torenhoge golven van de macht, de mensen iets te geven waarmee ze aan de zuigkracht van instellingen, structuren en netwerken kunnen ontsnappen. In de hoop dat zo op een mooie dag het ondenkbare mogelijk wordt.