Teuns mee in de frontlinie
Zestig kilometer lang bevond Dylan Teuns (Bahrain Victorious) zich in de frontlinie. Maar aan het eind van de Brabantse Pijl moest de Halenaar zich tevredenstellen met een zevende plaats. “Eén keer draaide ik niet vooraan de Hertstraat op en ik had het zitten.”
Teuns mocht in Overijse terugblikken op een prima race. Hij reed aanvallend en koppelde volume aan snedigheid. Eén moment van onoplettendheid weerhield hem echter van een dichtere ereplaats. “En dat frustreert me, ja”, liet de medekopman van Bahrain Victorious onmiddellijk in zijn ziel kijken. “Bij iedere beklimming van de Hertstraat draaide ik vooraan mee op. Behalve tijdens de slotlus. Voor één keer sloot ik de rij en dan valt daar toch niet de beslissing, zeker? Ik had verwacht dat ze de Moskesstraat zouden gebruiken als lanceerplatform om naar Trentin toe te rijden. Van Aert en Pidcock kregen echter twintig meter, en ik had het zitten. Toch panikeerde ik niet. Ik dacht de kloof te overbruggen op de Moskesstraat. Ik kwam ook dicht, maar strandde uiteindelijk op tien meter. Als ik daar op het wiel kom, dan denk ik dat ik aan het einde mee sprint om de overwinning.”
Te vroeg vooraan?
Denkt Teuns dat hij zijn pijl een ronde te vroeg op zijn boog gezet heeft?
“Dat zou wel eens kunnen”, knikte Dylan. “Ik versnelde in het peloton omdat ik Trentin en Van Aert vooraan zag zitten. Ik wilde in een lichtlopend gootje geraken, maar ik moest wel de kop pakken, want ik geraakte er nergens tussen. Toen ik omkeek, zag ik noch Trentin, noch Van Aert in mijn buurt. Jammer, want als zij volgden, dan lag de koers meteen in een beslissende plooi en was ze voor mij een pak makkelijker geweest. Nu kwam het trio PidcockTrentin-Van Aert een ronde later aansluiten. Maar intussen had ik al dertig kilometer lang het volle pond gegeven om die vroege vluchters in te rekenen. Nog een geluk dat ik Cosnefroy meekreeg. Ik had een goede hulp aan hem, en hij aan mij.”
Diezelfde Cosnefroy liet samen met Teuns de sterkste indruk na bij het pakketje achtervolgers. Maar geen van beiden strandde in de top vijf.
“Cosnefroy verraste me in de slotkilometer. Ik dacht: de anderen zullen er wel naartoe rijden, maar toen dat niet gebeurde, heb ik de kastanjes maar uit het vuur gehaald. Een inspanning die ik me bekoop in de laatste tweehonderd meter. Nu ja, ik denk dat ik tevreden mag terugblikken op deze wedstrijd. Ik heb opnieuw een beetje vertrouwen getankt door eens top tien te rijden. Maar ja, ik rij zoals iedereen natuurlijk om te winnen of om op het podium te geraken. Dat zit er nog niet in, en dat is jammer. Gelukkig komen er nog drie kansen”, verwees naar Teuns naar het drieluik heuvelklassiekers dat nog op zijn menu prijkt.
Menten 15de, Vanbilsen valt
Veertig seconden na Teuns flitste een tweede Limburger over de streep. Milan Menten (Bingoal Pauwels Sauces WB) onderscheidde zich door in een groepje met Van Avermaet en De Bondt naar een knappe vijftiende plaats te sprinten. Jordi Meeus (BORAhansgrohe) finishte uiteindelijk als 89ste, na een hele dag in de aanval én knap kopwerk voor ploegmaat Ide Schelling, die vierde werd. Kenneth Vanbilsen was de minst fortuinlijke gouwgenoot. De renner van Cofidis kwam op dertig kilometer van de aankomst in aanraking met een boordsteen waarna hij in het decor belandde. Gelukkig voor hem hield hij niet meer dan enkele schaafwonden over aan zijn val.